วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 447

คำพูดสิบหกคำบนประตูหิน เป็นคำสั่งมากกว่าการเตือนใจ

“ก้าวไปข้างหน้า ชีวิตจะหายไป ถอยกลับข้างหลัง ยังมีทางออก แต่ฉันจะมีทางกลับไหม?”

เยี่ยชิวไม่มีทางถอย

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา มีเพียงเส้นทางเดียวข้างหน้าเขา หากเขาต้องถอยตอนนี้ เขาจะเผชิญกับผลลัพธ์เดียวเท่านั้น ความตาย!

เยี่ยชิวไม่ใช่คนที่รอคอยความตาย ดังนั้นการกลับไปจึงไม่ใช่ทางเลือก

เขาไม่ต้องคิดมาก เขาคว้าแหวนทองแดงที่ประตูหินแล้วเคาะมัน

ตัง ตัง ตัง!

“ครึก”

ประตูหินเปิดออกอย่างช้าๆ ปล่อยกลิ่นเหม็นอับที่ทำให้เยี่ยชิวไอหลายครั้ง

ข้างในก็มีทางเดิน

เยี่ยชิวระมัดระวัง เขาใช้ตาสวรรค์เพื่อยืนยันว่าไม่มีอันตรายใด ๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าสู่เส้นทาง

หลังจากนั้น เขาเดินไปตามทางประมาณสามสิบเมตร จนกระทั่งถึงกำแพงหินที่ขวางทาง

กำแพงหินเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส สูงสามเมตร และกว้างสามเมตร ตรงกลางมีรูปหญ้าแกะสลักอยู่

นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่มีอะไรอื่นเลย แม้แต่คำพูดเดียว

เยี่ยชิวจ้องมองที่หญ้าบนกำแพงหินและพบว่าไม่มีอะไรน่าทึ่งเกี่ยวกับมัน มันเป็นเพียงหญ้าธรรมดาๆ

แต่ยิ่งดูธรรมดา เขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้น

“ทำไมพวกเขาถึงแกะสลักหญ้าที่นี่? เบื้องหลังมันมีความหมายอะไร?”

เยี่ยชิวครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เข้าใจ จากนั้นเขาก็เริ่มค้นหาทางออกรอบๆกำแพงหิน

หลังจากค้นหาอยู่หลายนาที เขาก็รู้สึกผิดหวัง

พบว่าไม่มีทางออก

จากนั้น การจ้องมองของเยี่ยชิวก็กลับมาที่หญ้าบนกำแพงหิน

เขาเชื่อว่ายอดฝีมือจะไม่แกะสลักหญ้าบนกำแพงหินโดยไม่มีเหตุผล

เยี่ยชิวจ้องมองที่หญ้าอย่างตั้งใจอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับมันเพราะมันเป็นเพียงหญ้าธรรมดา

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะมองออกไป ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าหญ้าดูเหมือนจะกลายเป็นดาบ

“ฮะ?”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ เขามองใกล้ๆแต่หญ้ายังคงเป็นหญ้าโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“เป็นไปได้ไหมที่ฉันตาฝาด?”

เยี่ยชิวยังคงจ้องมองที่หญ้า และเขาค่อยๆสังเกตเห็นว่ามันกลายเป็นดาบ ใบมีดบางๆปล่อยปราณดาบอันแหลมคมออกมา

แต่เมื่อเยี่ยชิวมองไปทางอื่นและมองกลับไป หญ้าบนกำแพงหินยังคงนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“มันเป็นแค่ภาพลวงตาหรือมีความลับซ่อนอยู่ในหญ้านั้น?”

เยี่ยชิวตัดสินใจนั่งขัดสมาธิและจับจ้องไปที่หญ้าบนกำแพงหินโดยไม่ขยับเขยื้อน

ไม่นานนัก ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง

คราวนี้เขาสังเกตได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หญ้ากลายเป็นดาบ และดาบก็ปล่อยปราณดาบออกมา

ไม่เพียงแค่นั้น ดาบเริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ราวกับว่ามีคนกำลังเต้นรำ

คราวนี้เยี่ยชิวไม่ได้ละสายตาไป เขาต้องการดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ในไม่ช้า เขาก็หมกมุ่นอยู่กับมัน และสังเกตเห็นว่าความเร็วของการเคลื่อนไหวดาบเพิ่มขึ้น

คมดาบนั้นแหลมคม เปล่งรัศมีแห่งความอยู่ยงคงกระพันและความมีอำนาจเหนือกว่า

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทักษะดาบที่ซับซ้อนก็ค่อยๆง่ายขึ้น การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งให้ความรู้สึกที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

เยี่ยชิวเริ่มเลียนแบบวิชาดาบเหล่านี้โดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เยี่ยชิวเฝ้าดู เขาก็เลียนแบบดาบด้วยนิ้วของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก

ทุกครั้งที่เยี่ยชิวฝึกฝน เขาไม่สามารถรวมวิชาดาบทั้งหมดไว้ในกระบวนท่าเดียวได้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาก็ล้มเหลวเสมอ

เยี่ยชิวหยุดและไตร่ตรอง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมฉันถึงรวมวิชาดาบเข้าด้วยกันไม่ได้”

“วิธีการฝึกฝนของฉันผิดหรือว่าฉันจำวิชาดาบไม่ถูกต้อง?”

ขณะที่เยี่ยชิวสับสน ภาพแปลกๆก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

เขาเห็นร่างที่สง่างาม หันหน้าหนีจากฝูงชน ปล่อยดาบฟาดเพียงครั้งเดียว

ด้วยการโจมตีดังกล่าว สวรรค์และโลกก็สั่นสะเทือน

แสงดาบที่สุกใสดูเหมือนจะทะลุผ่านดวงดาวบนท้องฟ้า

ชั่วครู่ต่อมาก็มีเสียงอันยิ่งใหญ่ดังก้องไปทั่วสวรรค์และโลก “นักดาบ ต้องคมดั่งดาบ! เมื่อใช้ดาบยาว ควรก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ฆ่าได้แม้กระทั่งเทพเจ้าและพระเจ้า ตราบใดที่มีความกล้าหาญ แม้แต่ ใบหญ้าสามารถตัดดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวได้...…”

บูม!

หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงล้มเหลวหลายครั้งในการฝึกฝน เหตุผลก็คือ เขาระมัดระวังมากเกินไป ค่อนข้างขี้ขลาดและขาดความกล้าหาญ

หลังจากตระหนักถึงสิ่งนี้แล้ว เยี่ยชิวก็ปล่อยวางอุปสรรคทางจิตและฝึกฝนวิชาดาบอีกครั้ง

ไม่นานนัก ออร่าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับดาบที่อยู่ยงคงกระพัน เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

คราวนี้เยี่ยชิวฝึกฝนวิชาดาบอย่างง่ายดาย และเมื่อเขามาถึงจุดสิ้นสุด เขาก็รวมการเคลื่อนไหวทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวได้สำเร็จ

ขณะนี้เยี่ยชิวรู้สึกถึงพลังของดาบนี้ในที่สุด

“หวด!”

ดาบปราณระเบิดออกมาจากปลายนิ้วของเยี่ยชิว และกระแทกเข้ากับกำแพงหิน ด้วยเสียงดัง “บูม” กำแพงหินก็แตกสลายทันที