วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 471

"บูม!"

กระสุนถูกพุ่งใส่เตี้ยวสือกุ่ย

ในขณะนั้นเองเตี้ยวสือกุ่ยที่อยู่ในอากาศและกำลังจะโจมตีเยี่ยชิว พอได้ยินเสียงทะลุผ่านอากาศมาถึงหูของเขา เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะปล่อยเยี่ยชิว จากนั้นก็ถอยตัวไปข้างหลัง แล้วลงไปยืนที่พื้น

“พี่ ระวัง!” เสียงของเอ้อร์สือกุ่ยดังขึ้นข้างๆ เขา

เตี้ยวสือกุ่ยหันหันหน้าไปมองก็เห็นว่ากระสุนพุ่งโค้งขึ้นไปในอากาศแล้วไล่ตามเขาไปตามเส้นทางที่เขาเพิ่งถอยหลังมา ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงครึ่งเมตรเท่านั้น

ไม่ดีแล้ว!

สีหน้าของเตี้ยวสือกุ่ยเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาขยับฝีเท้า และหลบร่างไปด้านข้าง

จากนั้นฉากประหลาดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

กระสุนยังคงไล่ตามเตี้ยวสือกุ่ยอยู่ อีกทั้งความเร็วยังเพิ่มขึ้นด้วย และรู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่หยุดจนกว่าจะโดนเป้าหมาย

“แม่งเอ้ย กระสุนนี่มันอะไรกัน?” เตี้ยวสือกุ่ยตกใจมากจนเหงื่อชุ่มไปทั่วร่าง

“พี่ หลบ ฉันช่วยเอง” เอ้อร์สือกุ่ยตะโกน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป และก็โดนกระสุนเข้าอย่างจัง

ตู้ม!

ทันใดนั้นกระสุนก็ระเบิด พลังทำลายล้างไม่แพ้ระเบิดมือเลย

เอ้อร์สือกุ่ยถูกแรงระเบิดกระเด็นลอยออกไปหลายเมตร และร่างอันใหญ่โตของเขาก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“น้อง!” สีหน้าของเตี้ยวสือกุ่ยเปลี่ยนไปอย่างมาก

บนรถ

ในที่สุดถังเฟยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้ แม้ว่าจะล้มเหลวในการฆ่า เตี้ยวสือกุ่ย แต่ก็ทำให้เอ้อร์สือกุ่ยได้รับความเสียหายอย่างหนัก ซึ่งนี่ก็ถือว่าได้กำไรเช่นกัน

“เหล่าถัง นี่มันเป็นปืนอะไรกัน ทำไมกระสุนถึงไล่ตามเป้าหมายได้?” หลงเยี่ยถามด้วยความประหลาดใจ

ถังเฟยยิ้มและพูดว่า "ก่อนหน้านี้ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่านี่เป็นอาวุธลับล่าสุดที่พวกเราวังซาตานพัฒนาขึ้นมา เป็นไง เจ๋งไหม?"

หลงเยี่ยพยักหน้า "สุดยอดมาก!"

ถังเฟยอธิบายว่า "ปืนไรเฟิลซุ่มยิงกระบอกนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษตั้งแต่ด้านในยันด้านนอก โดยเฉพาะกระสุน พวกเราต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพัฒนามันให้สำเร็จ"

“นายอย่าคิดว่ากระสุนมีขนาดใหญ่แค่พอๆ กับถั่วเหลืองเท่านั้น 三十里面ไม่เพียงแต่ติดตั้งระเบิดนาโนที่ทำขึ้นเป็นพิเศษเท่านั้น แต่ยังติดตั้งระบบเรดาร์อีกด้วย ทันทีที่กระสุนล็อคเป้าหมายได้แล้ว มันจะไล่โจมตีตลอด”

“แต่แน่นอนว่ากระสุนก็คือกระสุน มันไม่มีความคิดจิตใจมนุษย์ เพราะฉะนั้นทันทีที่มันสัมผัสกับวัตถุ มันก็จะระเบิดทันที”

“ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ก็น่ากลัวมากพอแล้ว” หลงเยี่ยพูดว่า "อาวุธที่สุดยอดขนาดนี้ ถ้านายเอาออกมาเร็วกว่านี้ ไม่แน่อาจจะจัดการพวกมันทั้งสามได้"

“แม้ว่าปืนนี้จะสุดยอด แต่มันก็มีข้อบกพร่องเช่นกัน” ถังเฟยพูด

“มีข้อบกพร่องอะไร?”

“มีกระสุนแค่สามนัดเท่านั้น”

"อะไรนะ?" สีหน้าของหลงเยี่ยเปลี่ยนไป "ทำไมถึงมีกระสุนแค่สามนัด เหล่าถังนายล้อฉันเล่นหรือเปล่า?"

“นายคิดว่าฉันดูเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?” ถังเฟยพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันพูดก่อน นี่เป็นอาวุธลับล่าสุดที่วังซาตานพํฒนาขึ้นมา ภายในวังซาตานทั้งหมดมีเพียงแค่กระบอกนี้กระบอกเดียว พวกเราทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ทั้งเงิน จำนวนมหาศาบล แต่ก็พัฒนาออกมาได้แค่ 3 นัดเท่านั้น”

“เมื่อกี้กระสุนหนึ่งนัดถูกยิงออกไปแล้ว และตอนนี้กระสุนก็เหลือเพียงสองนัดเท่านั้น”

“การที่จะฆ่าพวกเขาสามคนด้วยกระสุนสองนัดนั้น มันดูไม่สมจริงเท่าไหร่”

หลงเยี่ยพูดว่า "ไม่เป็นไร ขอแค่เราฆ่าเตี้ยวสือกุ่ยและเอ้อร์สือกุ่ยได้ เยี่ยชิวก็คงจะไม่มีแรงกดดันมากนัก"

“โชคดีที่เราเพิ่งโจมตีเอ้อร์สือกุ่ยได้ กระสุนสองนัดถัดไปน่าจะฆ่าเตี้ยวสือกุ่ยได้…” ยังไม่ทันที่ถังเฟยจะพูดจบ ใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อและเขาก็อุทานว่า “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”

หลงเยี่ยมองออกไปข้างนอกและเห็นเอ้อร์สือกุ่ยคลานขึ้นมาจากพื้น ปัดฝุ่นตามเนื้อตัวออกและกระโดดไปรอบๆ

“ให้ตายเถอะ กระสุนระเบิดไปแล้ว แต่มันกลับไม่ตาย”

หลงเยี่ยก็มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน มีรอยแผลเป็นมากมายบนร่างของเอ้อร์สือกุ่ย แต่ก็ไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ เป็นเพียงอาการบาดเจ็บผิวเผินเท่านั้น "เหล่าถัง อาวุธลับที่วังซาตานของพวกนายพัฒนามาก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน”

“อย่าพูดตัดกำลังใจ ไม่ใช่ว่าปืนของฉันไม่ดี แต่ศัตรูนั้นแข็งแกร่งเกินไป”

“แล้วตอนนี้จะทำอย่างไร?” หลงเยี่ยถาม

“เราทำได้แค่หาโอกาสยิงอีกครั้งเท่านั้น” ถังเฟยพูด

หลังจากที่เอ้อร์สือกุ่ยลุกขึ้นจากพื้น เขาก็จ้องมองไปที่รถจี๊ปแล้วพูดกับเตี้ยวสือกุ่ยว่า "พี่ชาย ไอ้เวรสองคนนั้นขวางมือขวางเท้าเราอยู่ ฉันคิดว่าเราควรฆ่าพวกมันก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันลอบยิงเราอีก"