วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 480

เฉาเทียนติ่งตายแล้ว ถูกดาบของเยี่ยชิวผ่าครึ่ง

ถังเฟยและหลงเยี่ยต่างตกตะลึงและไม่สามารถตอบสนองได้

นี่คือผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่สามารถต่อสู้กับหัวของสำนักอู่ตานชานอย่างเท่าเทียมกัน แล้วเขาก็ตายอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นเพียง...…

เหลือเชื่อ

ร่างของอมตะชางเหม่ยยังคงยืนอยู่ในอากาศ และเมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะ “เด็กเหลือขอ คุณไม่ทำให้ฉันผิดหวัง คุณก้าวหน้าไปมาก……”

บูม!

ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ เขาก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและกระแทกพื้น

“ผู้อาวุโส”

ถังเฟยและหลงเยี่ยรีบวิ่งเข้าไปช่วยอมตะชางเหม่ยขึ้นมา

ในขณะนี้ เลือดไหลออกมาจากมุมปากของอมตะชางเหม่ย และเขาดูราวกับว่าเขาป่วยหนัก ออร่าของเขาก็อ่อนลง

“ผู้อาวุโส มีอะไรผิดปกติกับคุณ?” ถังเฟยถามด้วยความกังวล

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตายหรอก” อมตะชางเหม่ยยิ้มและสาปแช่ง “ให้ตายเถอะ สายฟ้าทั้งห้านั้นเปลืองพลังจริงๆ ใช้มันเพียงครั้งเดียวและฉันก็โจมตีอย่างรุนแรง ฉันจะไม่สามารถใช้พลังภายในได้เป็นเวลาครึ่งเดือน”

ในที่สุด ถังเฟยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอบคุณที่ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง

อมตะชางเหม่ยมองไปที่แผ่นหลังของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “เด็กเหลือขอ ใช้พลังงานภายในของเขาหมด แถมได้รับบาดเจ็บภายใน และตอนนี้ก็ใช้กำลังดาบ สภาพของเขาอาจจะไม่ดี”

ถังเฟยและหลงเยี่ย ต่างก็มองไปที่เยี่ยชิว

“แกร็ก!”

ดาบจักรพรรดิชื่อเซียวร่วงหล่นจากมือของเยี่ยชิว ส่งเสียงที่คมชัด ทันทีหลังจากนั้น ร่างของเยี่ยชิวก็ล้มลงบนพื้นโดยไม่รู้ตัว

“เยี่ยชิว”

ถังเฟยและหลงเยี่ยตะโกนด้วยความตื่นตระหนกและรีบไปหา เยี่ยชิว

โดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อพวกเขารีบรุดไปข้างหน้า ปล่อยอมตะชางเหม่ยที่ไม่สามารถรักษาสมดุลของเขาได้ และล้มลงกับพื้น

“เจ้าสารเลวทั้งสอง อยากจะฆ่าฉันเหรอ?” อมตะชางเหม่ยสาปแช่งด้วยความโกรธ

หลงเยี่ยหยุดตามทางแล้วหันกลับมาพูดว่า “ผู้อาวุโส คุณอยากให้ฉันช่วยลุกขึ้นไหม?”

“ไสหัวไปซะ!”

หลงเยี่ยหันกลับไปและรีบเร่งไปทางเยี่ยชิวต่อไป

อมตะชางเหม่ยนั่งลงบนพื้นและสาปแช่งเสียงดัง “คุณสองคนไม่เคยได้รับการศึกษาภาคบังคับเก้าปีเลย? คุณธรรมดั้งเดิมของการเคารพผู้สูงอายุและการดูแลเด็กไปอยู่ที่ไหน? ไอ้สารเลวทั้งสอง”

ถังเฟยจับเยี่ยชิวไว้ในอ้อมแขน ขณะนี้ ใบหน้าของเยี่ยชิวซีดราวกับกระดาษ และเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปาก

“ถังเฝย เยี่ยชิวเป็นยังไงบ้าง?” หลงเยี่ยถาม

“ดูเหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บ ฉันจะพาเขากลับไปที่ฐานของวังซาตานเพื่อรับการรักษา” ถังเฟยกล่าวและเตรียมที่จะยกเยี่ยชิว

“เดี๋ยวก่อน” อมตะชางเหม่ยตัวสั่นขณะที่เขาเดินเข้าไปจับชีพจรของเยี่ยชิว วินาทีต่อมา ใบหน้าของเขาก็ซีดลงด้วยความตกใจ

“เป็นไปได้ยังไง?”

อมตะชางเหม่ยดูประหลาดใจอย่างยิ่ง

หัวใจของถังเฟยตึงเครียด และเขาก็รีบถามว่า “ผู้อาวุโส มีอะไรผิดปกติกับ เยี่ยชิว?”

“เยี่ยชิวบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า?” หลงเยี่ยตามมาด้วยคำถาม

อมตะชางเหม่ยไม่ได้ตอบคำถามของพวกเขา แต่กล่าวว่า “พลังภายในในเส้นลมปราณที่ไม่ธรรมดาของเยี่ยชิว นั้นเหมือนกับแม่น้ำที่มีกระแสน้ำเชี่ยวกราก ซึ่งไม่ได้อ่อนแอกว่าของฉันมากนัก เด็กคนนี้อาจได้พบกับการเผชิญหน้าโดยบังเอิญหรือไม่?”

“และวิชาดาบที่เขาใช้ มันทรงพลังมาก ฉันไม่อาจป้องกันมันได้เลย”

ขณะที่อมตะชางเหม่ยพูด เขาก็ก้มศีรษะลงโดยไม่รู้ตัวและจ้องมองไปที่ดาบจักรพรรดิชื่อเซียวบนพื้น จากนั้นจึงหยิบมันขึ้นมา