วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 494

เมื่อเยี่ยชิวยังเป็นเด็ก ตัวละครโปรดของเขาในภาพยนตร์เทียนหลงปา คือ ต้วนอวี้

ต้วนอวี้ไม่เพียงแต่มีเชื้อสายราชวงศ์เท่านั้น แต่ยังเป็นคนที่น่าหลงใหลและมีหญิงสาวสวยมากมายอยู่รอบตัวเขา ซึ่งแต่ละคนมีความงามที่หาได้ยาก

แต่สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวหลงใหลมากที่สุดคือ ทักษะอันประณีตของต้วนอวี้ในเรื่องหลิงปัวเวยปู้และเพลงดาบหกกระบวนท่า

หลิงปัวเวยปู้เป็นทักษะการใช้เท้าที่ละเอียดอ่อนมาก และต้วนอวี้มักใช้มันเพื่อหลบหนีอันตราย ในทางกลับกัน เพลงดาบหกกระบวนท่า เป็นวิชาดาบที่มองไม่เห็นพร้อมพลังที่น่าเกรงขาม

หนึ่งในฉากที่น่าตื่นเต้นที่สุดในภาพยนตร์เทียนหลงปา คือการสู้รบบนภูเขาเส่าซื่อ ในระหว่างการต่อสู้นั้น ต้วนอวี้พยายามเอาชนะมู่หรงฟู่ด้วยเพลงดาบหกกระบวนท่า แต่ก็ทำไม่สำเร็จ จึงรู้สึกอับอายมาก เขาคิดที่จะฆ่าตัวตายด้วยดาบ แม้แต่เสี่ยวเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจและพูดว่า “วิชาดาบของพี่สามนั้นมหัศจรรย์มาก ถ้าฉันอยู่ในที่ของมู่หรงฟู่ ฉันเกรงว่าจะมีปัญหาในการป้องกันมัน”

นี่แสดงให้เห็นว่าเพลงดาบหกกระบวนท่านั้นน่ากลัวเพียงใด

เดิมทีเยี่ยชิวเชื่อว่าเพลงดาบหกกระบวนท่า เป็นวิชาสมมติที่สร้างขึ้นโดยจินยง นักเขียนในตำนาน แต่ขณะนี้ เขาตระหนักว่าเขาคิดผิดอย่างสิ้นเชิง

ผิดอย่างมหันต์

เพลงดาบหกกระบวนท่าไม่เพียงมีอยู่จริงเท่านั้น แต่ยังได้รับการปลดปล่อยจากปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ อีกด้วย

“โห่!”

ด้วยการสะบัดนิ้วของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ ปราณดาบก็ทะลุผ่านอากาศ มาถึงด้านหน้าของเยี่ยชิว เร็วกว่าสายฟ้า

เยี่ยชิวสายเกินไปที่จะหลบเลี่ยง

แม้ว่าร่างกายของเยี่ยชิวจะแข็งแกร่งราวกับเหล็ก แต่เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับเพลงดาบหกกระบวนท่าโดยตรง ด้วยความสิ้นหวัง เขาดึงดาบจักรพรรดิชื่อเซียวออกจากฝัก

แกร็ก!

แสงเย็นวูบวาบ

เยี่ยชิวจับดาบจักรพรรดิชื่อเซียวในแนวนอนที่ด้านหน้าหน้าอก ปิดกั้นเพลงดาบหกกระบวนท่า

“ครึม!”

เพลงดาบหกกระบวนท่าโจมตีดาบจักรพรรดิชื่อเซียว ทำให้เกิดเสียงฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนแก้วหูของผู้พบเห็น

ครู่ต่อมา ทุกคนเห็นร่างของเยี่ยชิวถูกเหวี่ยงเหมือนว่าวหัก ปลิ้วกลับไปยี่สิบเมตรก่อนที่จะกระแทกเข้ากับกำแพงลานอย่างแรง

“บูม!”

ผนังลานถูกทุบเป็นรูขนาดใหญ่ และมีเมฆฝุ่นลอยอยู่ในอากาศ

“เยี่ยชิว!”

ไป๋ปิงอุทานด้วยความตกใจ น้ำตาไหลอาบหน้าขณะที่เธอวิ่งไปหาเยี่ยชิว

เธอสวมชุดแต่งงานยาว ซึ่งขัดขวางการเคลื่อนไหว หลังจากเดินไปได้เพียงสองก้าว รองเท้าส้นสูงก็บังเอิญไปติดอยู่ในชุด ทำให้เธอล้มลงกับพื้นเสียงดัง “ตุ๊บ”

โดยไม่สนใจความเจ็บปวด ไป๋ปิงพยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นและวิ่งไปหาเยี่ยชิวอีกครั้ง แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าว เธอก็ล้มลงอีกครั้ง

ฉากนี้บีบหัวใจมาก

“คุณทั้งสองปกป้องไป๋ปิง ฉันจะไปตรวจสอบเด็กดื้อนั่น” อมตะชางเหม่ยสั่งไปยังถังเฟยและหลงเยี่ย จากนั้นเขาก็เดินไปที่กำแพงลานบ้าน

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

ปราณดาบที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ปล่อยออกมาตอนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่า ถ้าเขาตกเป็นเป้าหมายของการโจมตีของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ เขาก็ไม่สามารถต้านทานมันได้เช่นกัน

“เด็กดื้อ คุณควรจะไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ผู้อาวุโสเยี่ยจะฆ่าฉัน”

อมตะชางเหม่ยอธิษฐานในใจ

ขณะที่เขากำลังจะไปถึงกำแพงลานบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงเยี่ยชิวไอ

“แคะ แคะ……”

อมตะชางเหม่ยหยุดติดตามทันทีและเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นเยี่ยชิวพยุงตัวเองขึ้นด้วยดาบและยืนขึ้นอย่างช้าๆ

เขายังไม่ตายเหรอ?

เยี่ยมมาก!

ความรู้สึกโล่งใจปกคลุมอมตะชางเหม่ย เขารีบเดินไปหาเยี่ยชิวแล้วถามว่า “เด็กดื้อ คุณโอเคไหม?”

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตายหรอก”

แม้ว่าเลือดจะไหลออกจากมุมปากของเยี่ยชิว แต่ผิวของเขาก็แดงก่ำ บ่งชี้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้รุนแรงเกินไป

ไป๋ยวี่จิงหรี่ตาลง ใบหน้าของเขายิ่งเข้มครึม