วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 496

“หยุด!”

ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังขึ้น ราวกับว่าฟ้าร้องระเบิดในหูของพวกเขา

เยี่ยชิวได้ยินเสียง แต่แทนที่จะหยุด เขาใช้แรงที่เท้ามากขึ้นและกระทืบอย่างหนัก

ทันใดนั้น เท้าของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของไป๋ยวี่จิงเพียงห้าเซนติเมตร

“เจ้าเด็กสารเลว!”

สวูช

ก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งผ่านอากาศเร็วเท่ากับฟ้าผ่า และกระแทกเท้าของเยี่ยชิว ก่อนที่เขาจะสัมผัสกับใบหน้าของไป๋ยวี่จิง

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า และร่างกายของเขาก็เคลื่อนไปข้างหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ

พรึบพรึบพรึบ!

เยี่ยชิวถอยกลับไปห้าหรือหกก้าวก่อนจะรักษาเสถียรภาพของตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นชายชราคนหนึ่งเดินออกมาจากวิลล่า

ชายชราดูโบราณ มีรูปร่างผอมเพรียวราวกับต้นไผ่ สวมชุดผ้าทออันวิจิตรงดงาม ผมยาวของเขาถูกมัดด้วยมงกุฎหยก และเขามีจี้หยกสีขาวห้อยอยู่ที่เอวของเขา

เครื่องแต่งกายนี้ไม่เหมาะกับยุคปัจจุบันโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาเดินทางมาจากสมัยโบราณ

ในเวลาเดียวกัน เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าชายชราเปล่งรัศมีที่ดูมีอำนาจ ยืนอยู่ที่นั่นเหมือนภูเขาสูงตระหง่าน ทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดได้ แขกที่อยู่รอบตัวเขาก็เริ่มพูดคุยกันแล้ว

“ผู้เฒ่าคนนี้คือใคร?”

“ทำไมเขาแต่งตัวแบบนั้นล่ะ”

“เขาเป็นนักแสดงจากละครย้อนยุคได้ไหม?”

“เขาดูไม่เหมือนคนธรรมดาเลย”

ชายชราส่งสายตาเย็นชาให้กับเยี่ยชิว จากนั้นก้าวไปข้างหน้าและปรากฏตัวต่อหน้าไป๋ยวี่จิงซึ่งอยู่ห่างออกไปสามเมตร

เมื่อเยี่ยชิวเห็นฉากนี้ หัวใจของเขาก็จมลง

ผู้เชี่ยวชาญไร้ที่เปรียบ!

จากนั้นต่อหน้าต่อตาทุกคน ชายชราก็ตบไป๋ยวี่จิงอย่างแรงทั่วหน้า

เพี๊ยะ!

เสียงตบที่คมชัดดังก้องไปทั่วสถานที่จัดงาน

ทุกคนต่างประหลาดใจ

ชายชราคนนี้คือใคร?

ทำไมเขาถึงตีนายน้อยไป๋?

“เจ้าขยะไร้ประโยชน์! รวบรวมคนได้มากมาย แต่ยังจัดการอะไรไม่ได้ ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ”

เสียงของชายชราเต็มไปด้วยความโกรธ

ทำให้ทุกคนประหลาดใจ แทนที่จะโกรธ ไป๋ยวี่จิงรีบคุกเข่าต่อหน้าชายชราแล้วพูดว่า “ฉันทำให้อาจารย์ต้องอับอาย โปรดลงโทษฉันด้วยอาจารย์”

อาจารย์?

ชายชราคนนี้เป็นอาจารย์ของไป๋ยวี่จิง?

ทุกคนประหลาดใจอีกครั้ง

นายน้อยไป๋มีอาจารย์เมื่อใด ทำไมพวกเขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้?

“ฉันสับสน ไป๋ยวี่จิงมีอาจารย์เมื่อไหร่? ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัว?” ถังเฟย กล่าวด้วยสีหน้างุนงง

หลงเยี่ยกล่าวเสริมว่า “ฉันไม่เคยได้ยินมาว่า ผู้ชายคนนี้มีอาจารย์!”

“พี่สาวไป๋ คุณรู้ไหม?” เยี่ยชิวถาม

ไป๋ปิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขามีอาจารย์”

อาจารย์คนนี้มาจากไหน?

การจ้องมองของเยี่ยชิวเปลี่ยนไประหว่างไป๋ยวี่จิงและชายชราด้วยความคิดที่ลึกซึ้ง

เพี๊ยะ!

ชายชราตบไป๋ยวี่จิงบนใบหน้าอีกครั้ง

คราวนี้ ชายชราตีแรงยิ่งขึ้น ทำให้ฟันของไป๋ยวี่จิงหลุดไปสองซี่

“คุณไม่ได้เรียนรู้อะไรที่เป็นประโยชน์ แถมยังทำให้ฉันอับอายเก่งมาก”

“ในฐานะลูกศิษย์ของฉัน คุณทำให้ฉันผิดหวัง คุณถูกรังแกถึงขนาดนั้น”

“ฉันจะเผชิญหน้ากับโลกได้อย่างไร?”

แทนที่จะโกรธ ไป๋ยวี่จิงกลับถ่อมตัวอีก โดยกดหน้าผากลงกับพื้นขณะที่เขาคุกเข่าลง “อาจารย์ ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ทำให้คุณต้องอับอาย โปรดลงโทษฉันด้วย”

ชายชราจ้องไปที่ ไป๋ยวี่จิง สักพักก่อนจะถอนหายใจ

“พอแล้ว เนื่องจากคุณไม่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คุณจะถูกรังแก ลุกขึ้น!”