วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 503

การกระทำของเยี่ยหวู่ตี้นั้นอยู่ยงคงกระพันพอๆกับหมายความชื่อของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทางที่อยู่ยงคงกระพันอย่างเต็มที่

ใบหน้าของหลงปาถูกเขากระทืบลงในกระถางดอกไม้ ทำให้ใบหน้าของเขาเสียรูปทันที

“โอ๊ย……”

หลงปาส่งเสียงคำรามดังสนั่น

ขณะที่เขาเปิดปาก เลือดสดก็ไหลออกมาจากลำคออย่างดุเดือด อย่างไรก็ตาม เขายังคงต่อสู้อย่างบ้าคลั่งต่อไป

ความอัปยศอดสูเช่นนี้!

เขาเป็นปรมาจารย์จากเมืองต้องห้ามและมักจะรังแกผู้อื่นอยู่เสมอ แต่วันนี้ เขาถูกเยี่ยหวู่ตี้กระทืบหน้าต่อสาธารณะ นี่เป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุดที่หลงปาเคยประสบมาในชีวิต

“โอ๊ย……”

เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้งจากปากของหลงปา ขณะที่เขาดันตัวเองขึ้นด้วยมือ ใช้เข่าอย่างแรง และค่อยๆโค้งหลังของเขา ใบหน้าของเขาค่อยๆ เคลื่อนออกจากกระถางไปห้าเซนติเมตร

“ตุ๊บ!”

จู่ๆเยี่ยหวู่ตี้ก็ออกแรงเหยียบเท้า และในทันใดนั้น ใบหน้าของหลงปาก็ถูกกระทืบกลับเข้าไปในกระถางดอกไม้

ในเวลาเดียวกัน ปากของหลงปาก็พ่นเลือดออกมาเต็มปากอีกครั้ง

น่าหงุดหงิดมาก!

ดวงตาของหลงปาเปลี่ยนเป็นสีแดง มือของเขาจับไปที่น่องของเยี่ยหวู่ตี้ และดึงออกด้วยกำลังทั้งหมด

เขาต้องการใช้วิธีนี้เพื่อขยับเท้าของเยี่ยหวู่ตี้ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเท้าขวาของเยี่ยหวู่ตี้ จะไม่สามารถขยับได้เหมือนกับว่ามันมีรากงอกขึ้นมา

“ฉันบอกว่าคุณมันขยะ แต่คุณยังไม่ยอมรับ แล้วตอนนี้ล่ะ?”

เยี่ยหวู่ตี้พูดอย่างเฉยเมย “ท่านปา คุณคิดว่าฉันกล้าฆ่าคุณหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หลงปาที่กำลังดิ้นรนก็เงียบลงทันที และนึกถึงฉากที่หลงจิ่วถูกฆ่าโดยไม่รู้ตัว ความกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“เยี่ยหวู่ตี้ คุณจะเป็นศัตรูกับเราจากเมืองต้องห้ามจริงๆเหรอ?” หลงปากัดฟันแล้วพูดว่า “แม้ว่าฉันจะตาย ฉันยังมีพี่น้องเจ็ดคน พวกเขาจะไม่ปล่อยคุณไปแน่”

“หลงปา ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เข้าใจสิ่งหนึ่งจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ปล่อยฉัน แต่ตั้งแต่แรก ฉันไม่เคยตั้งใจที่จะปล่อยคุณไป” เยี่ยหวู่ตี้กล่าว “เหตุการณ์ต่างๆ เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วฉันจำพวกเขาได้เต็มตา”

ทันใดนั้นหลงปาก็ตระหนักได้ว่า “คุณต้องการล้างแค้นเยี่ยหวู่ซวงเหรอ?”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น คุณคิดว่าอะไรดีไปกว่าการยั่วยุพวกคุณ?” เยี่ยหวู่ตี้กล่าว

“เยี่ยหวู่ตี้ การตายของเยี่ยหวู่ซวงไม่เกี่ยวอะไรกับเราจากเมืองต้องห้าม หากคุณต้องการแก้แค้น คุณควรหาคนอื่น”

“อะไรนะ ยอมรับไม่ได้กับสิ่งที่ทำลงไปเหรอ?”

“คุณบอกว่าเรามาจากเมืองต้องห้าม งั้นก็แสดงหลักฐานให้เราเห็น!”

“ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน ตราบใดที่ฉันเชื่อว่าเป็นพวกคุณ”

ทันใดนั้น หลงปาก็รู้สึกหนาวไปทั่วทั้งร่างกาย

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว สิ่งที่เขาพูดตอนนี้จะไม่มีประโยชน์ เยี่ยหวู่ตี้ได้ตัดสินใจที่จะฆ่าเขาแล้ว

หลังจากรู้เรื่องนี้แล้ว หลงปาก็ยอมแพ้การดิ้นรน

“เยี่ยหวู่ตี้ ถ้าคุณต้องการฆ่าฉัน ลุยเลย เมื่อพี่ชายทั้งเจ็ดของฉันเสร็จสิ้นการกักขัง มันจะเป็นโทษประหารชีวิตของคุณ”

“เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลเยี่ยของคุณก็จะจบสิ้นเช่นกัน”

“ใครก็ตามที่ฆ่าผู้คนจากเมืองต้องห้ามของเรา จะต้องมีจุดจบที่น่าสังเวช”

หลงปาตะโกนเสียงดัง

แขกกลั้นหายใจเพราะพวกเขา ตระหนักว่าเยี่ยหวู่ตี้จะฆ่าหลงปาต่อไปอย่างแน่นอน

แต่โดยไม่คาดคิด ซึ่งตรงกันข้ามกับความคาดหวังของทุกคน เยี่ยหวู่ตี้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ไม่ได้ฆ่าหลงปาโดยตรง ทันใดนั้นเขาก็ยกเท้าขวาขึ้นแล้วกระทืบลงอย่างแรง

ตุ๊บ!

พื้นรองเท้าของเขาตกลงไปที่หน้าของหลงปา

ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สามครั้ง...…

ตุ๊บ!

ตุ๊บ!

ตุ๊บ!

เยี่ยหวู่ตี้กระทืบมากกว่าสิบครั้ง และในท้ายที่สุด ใบหน้าทั้งหมดของหลงปาก็จำไม่ได้ว่าถูกกระทืบ

หลงปาดวงตาสีแดง คำรามด้วยความโกรธ “เยี่ยหวู่ตี้ ฆ่าฉันให้ตายเสียดีกว่าถูกทำให้อับอาย หากคุณมีความสามารถ ก็ฆ่าฉันซะ”

“ฉันยังกระทืบไม่พอ” เยี่ยหวู่ตี้ยังคงกระทืบต่อไป

หลงปากรีดร้องอย่างสุดกำลัง “โอ๊ย! เยี่ยหวู่ตี้ แม้ว่าฉันจะกลายเป็นผี ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณไป..…. คุณคงไม่ตายดีหรอก……เยี่ยหวู่ตี้ หยุดทำให้ฉันอับอายได้แล้ว……”

เยี่ยหวู่ตี้หัวเราะ “คุณอยากตายเหรอ? ขอร้องฉันสิ!”