วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 506

ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในเมื่อหลงชีพูดเช่นนี้ออกไปก็แสดงว่าเรื่องราวความไม่สงบวันนี้ก็เป็นอันจบลง

ทว่าเทพแห่งสงครามกลับไม่ได้ไปไหน

"ไป๋ยวี่จิง ในเมื่อนายเป็นลูกศิษย์ของเมืองต้องห้าม งั้นต่อไปก็ไม่ต้องกลับไปที่วังซาตานอีก"

"เทพแห่งสงคราม คุณหมายความว่ายังไง?"

"นายถูกไล่ออกแล้ว!"

ใบหน้าของไป๋ยวี่จิงเต็มไปด้วยความโกรธและไม่ยอม "เทพแห่งสงคราม ผมทำเพื่อวังซาตานมาก็มาก คุณไล่ผมออกง่ายแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?"

"เกินไป? นายจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ผมได้พูดความคิดของผมไปแล้ว"

ไป๋ยวี่จิงกล่าวด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด "เทพแห่งสงคราม วันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจของคุณในวันนี้"

"เราไปกันเถอะ" เทพแห่งสงครามเบื่อหน่ายที่จะพูดคุยกับไป๋ยวี่จิงอีกต่อไป

ไป๋ยวี่จิงกำหมัดแน่นและแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็ค่อยๆ หันไปส่งสายตาให้พ่อบ้าน

พ่อบ้านรับรู้และจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความออกไป

ถังเฟยและหลงเยี่ยรีบเข้าไปประคองอมตะชางเหม่ยและเดินออกไป

เยี่ยหวู่ตี้เองก็ได้เข้าไปประคองปรมาจารย์ตู้เอ้อร์

ไป๋ปิงได้รีบวิ่งเข้าไปประคองเยี่ยชิวเอาไว้

เยี่ยชิวในตอนนี้อ่อนล้าอย่างมาก หลังจากการใช้กระบวนท่าวิชาดาบอักษรหญ้าอย่างต่อเนื่องสองครั้งก็ทำให้เขาหมดเรี่ยวแรง และตอนนี้ก็แทบเดินไม่ได้

"นายไหวไหม?" ไป๋ปิงถามไปด้วยความเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไร กลับไปพักไม่กี่วันก็คงหายดี" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "พี่ปิง เราไปกันเถอะ"

"อืม" ไป๋ปิงพยักหน้าและประคองเยี่ยชิวเดินออกไปจากตระกูลไป๋โดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่นิดเดียว

บ้านหลังนี้ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่อีกต่อไป

เยี่ยชิวออกมาจากตระกูลไป๋และเตรียมจะขึ้นรถ แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกเขาไว้

"เยี่ยชิว!"

เยี่ยชิวหันไปมองและแสดงสีหน้าตกใจเพราะคนที่เรียกเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่กลับเป็นจางลี่ลี่ แฟนเก่าของเขานั่นเอง

ไม่เจอกันนาน จางลี่ลี่ซูบผอมลงมากและยังมีรอยหมองคล้ำใต้ตาอีกด้วย

จางลี่ลี่สวมชุดเดรสยาวและยืนมองเยี่ยชิวอยู่ไม่ไกล

เยี่ยชิวไม่อยากสนใจจางลี่ลี่ แต่เมื่อเห็นสภาพที่ซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงของเธอก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

"ฉันผ่านมาที่นี่" จางลี่ลี่เห็นว่าเยี่ยชิวพูดกับเธอก็รู้สึกดีใจและรีบเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าเยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวว่า "หลังจากที่ออกมาจากเมืองเจียงโจวฉันก็มาที่เมืองหลวงและทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง เมื่อสักครู่ฉันเห็นว่าเป็นนายก็เลยลองเรียกดู คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเป็นนายจริงๆ"

"รองผู้อำนวยการไป๋ สวัสดีค่ะ"

จางลี่ลี่หันไปทักทายไป๋ปิงและถามเยี่ยชิว "นายมาที่เมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไร?"

"มาถึงเมื่อวานน่ะ" เยี่ยชิวกล่าว "คุณยังมีธุระอะไรไหม ถ้าไม่มีละก็....."

"มีสิ" จางลี่ลี่เห็นว่าเยี่ยชิวกำลังจะเดินจากไปจึงได้เรียกเขาและกล่าวว่า "เยี่ยชิว นายมีเวลาไหม ฉันอยากชวนนายดื่มกาแฟด้วยกันสักหน่อย ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับนาย"

"มีอะไรก็พูดตรงนี้เลยแล้วกัน" ไป๋ปิงกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

จางลี่ลี่ชำเลืองมองไป๋ปิงและจากนั้นก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อโค้งคำนับให้กับเยี่ยชิว

"ขอโทษนะเยี่ยชิว เรื่องในอดีตเป็นความผิดของฉันเอง ฉันเองที่ทำร้ายนาย"

"หลังจากที่ฉันมาที่เมืองหลวงก็คอยคิดเรื่องนี้มาตลอดและอยากจะหาโอกาสขอโทษนายด้วยตัวเอง"

"ก่อนหน้านี้เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ฉันเองที่ไม่รู้อะไรผิดถูก ฉันไม่ดีเองที่ไม่รู้จักรักษานายไว้จนทำให้ฉันเสียนายไป เป็นเพราะฉันเอง...."

จางลี่ลี่พูดถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาและจากนั้นก็พูดเสียงสะอึกสะอื้น "เยี่ยชิว ฉันกำลังจะไปจากเมืองหลวง"