วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 519

เยี่ยชิวกลับไปที่ที่นั่งและนั่งลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

ทุ่มเงินสิบล้านหยวนเพื่อรับอาวุธเทพที่ไม่มีใครเทียบได้ อารมณ์ของเขาอธิบายได้เพียงคำเดียว

สุดยอด!

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอิจฉา ในขณะที่เขาพูดว่า “เจ้าหนู ถ้าคุณสามารถรับต้าซย่าหลงเซวี่ย ได้ คุณควรจะขอบคุณฉัน”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัาพาคุณมาที่นี่ คุณก็คงยังดูสาวสวยในมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่อยู่”

“อืม ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง คุณต้องการอะไรตอบแทน?”

เยี่ยชิวสามารถบอกได้ว่า ชายชราคนนี้ต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อแลกเปลี่ยน

อมตะชางเหม่ยจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “คุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหน? ฉันเป็นคนชอบเอาเปรียบคนอื่นหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่แน่นอน” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างชอบธรรมว่า “ฉันแค่ชอบเอาเปรียบในทางที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น”

เยี่ยชิว “……”

“เจ้าหนู ปราณฆ่าของต้าซย่าหลงเซวี่ยนั้นหนักเกินไป การเก็บมันไว้ข้างกายคุณไม่ใช่เรื่องดี แล้วฉันจะช่วยคุณจัดการมันอย่างเต็มใจ ตกลงไหม?”

“คุณต้องการดาบเล่มนี้เหรอ?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ย ถูมือเข้าหากันและยิ้ม “คุณมีดาบจักรพรรดิอยู่แล้ว ดาบเล่มนี้ไม่จำเป็นสำหรับคุณ ทำไมไม่มอบมันให้ฉันล่ะ?”

“พยายามได้ดี!”

เยี่ยชิวกลอกตาและปฏิเสธทันที

“ให้ตายเถอะ คุณนี่มันขี้เหนียวจริงๆ” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ฉันเกือบจะตายเพื่อช่วยคุณแล้ว และคุณก็ไม่สามารถให้ดาบฉันได้ด้วยซ้ำ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “อย่างที่คุณพูด ปราณฆ่าของดาบนี้หนักเกินไป ถ้าคุณพกมันติดตัวไปด้วย คุณจะตายเร็วขึ้นเท่านั้น”

“ฉันเป็นคนกำลังจะตายอยู่แล้ว ไม่ว่าฉันจะตายเร็วหรือช้าก็ไม่สำคัญ”

“ถ้าคุณเป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงต้องการต้าซย่าหลงเซวี่ย?”

“เอาไปฆ่าหมู!”

เยี่ยชิวปากกระตุก

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า "มีหมูอยู่สองสามตัวที่สำนักภูเขาหู่ซาน ถ้าฉันนำมันกลับมา ฉันจะฆ่าพวกมันได้”

ฉันไม่เชื่อคุณ

“ผู้อาวุโส ดาบเล่มนี้มีค่า คุณคิดเงื่อนไขที่แตกต่างออกไป” เยี่ยชิวกล่าว

“เจ้าหนู คุณทนไม่ได้ที่จะให้ดาบแก่ฉันด้วยซ้ำ ฮึ่ม ช่างยอดเยี่ยมนัก ฉันขอบอกคุณ ต่อหน้าดาบเทียนซือ ไม่ว่าจะเป็นดาบของจักรพรรดิหรือต้าซย่าหลงเซวี่ย พวกเขาทั้งหมดเป็นขยะ”

“คุณพบดาบเทียนซือแล้วหรือยัง?”

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการถูกสำลักด้วยคำถามนั้น “เมื่อฉันได้รับเหรียญเทียนซือแล้ว ฉันจะสามารถค้นหาดาบเทียนซือได้”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เป็นไปได้ไหมว่า มีความเชื่อมโยงระหว่างเหรียญเทียนซือกับดาบเทียนซือ?

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อคุณไม่เต็มใจที่จะมอบต้าซย่าหลงเชวี่ยให้ฉัน แล้วเราจะทำข้อตกลงที่แตกต่างออกไป”

“คุณเสนออะไร?”

“พาฉันออกไปพักผ่อนยามค่ำคืน!”

ใบหน้าของเยี่ยชิวเข้มขรึมทันที

ในขณะนั้นพิธีกรบนเวทีกล่าวว่า “ต่อไป เราจะดำเนินการประมูลรายการที่สาม โปรดนำรายการประมูลขึ้นมา”

สินค้าประมูลชิ้นที่สามคือ แจกันลายคราม

เยี่ยชิวไม่สนใจและตัดสินใจที่จะไม่ประมูล

ในไม่ช้านักสะสมก็ซื้อแจกันใบนั้น

จากนั้น มีการประมูลครั้งที่สี่ ห้า……

และอีกหลายรายการเกิดขึ้น เยี่ยชิวไม่ได้เข้าร่วมการประมูลใดๆเลย

เขาจับตาดูคุณชายจางที่เพิ่งซื้อของสามชิ้นในราคากว่ายี่สิบล้านหยวน

“ฉันควรจะเรียกร้องความสนใจจากเขาบ้างไหม?” ดวงตาของ เยี่ยชิวกะพริบอยู่ครู่หนึ่ง

อมตะชางเหม่ยสังเกตเห็นสีหน้าของเขาและถามว่า “เจ้าหนู ตอนนี้คุณกำลังคิดอะไรซุกซนอยู่? ฉันขอบอกคุณก่อนว่าอย่าสร้างปัญหา”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะตอบกลับ เสียงของพิธีกรบนเวทีก็ดังก้องไปทั่วสถานที่

“สินค้าชิ้นถัดไปที่จะนำมาประมูลเป็นสิ่งที่ค่อนข้างพิเศษ”

“มันพิเศษขนาดไหน ฉันจะไม่บอกพวกคุณในตอนนี้”

“แต่ฉันบอกใบ้ให้คุณได้หมด สิ่งของชิ้นนี้เป็นของโบราณ และการที่คุณจะค้นพบคุณค่าของมันได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคของคุณ”

พิธีกรโบกมือ และเจ้าหน้าที่ก็ขึ้นมาบนเวทีพร้อมถือกล่องไม้

ผู้ชมมองด้วยตาที่เบิกกว้าง อยากรู้ว่ามันจะเป็นสมบัติอะไร?