วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 543

“โอ๊ย!”

ขณะที่นายพลไป๋ลืมตาขึ้น เยี่ยชิวก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากและแกว่งไปแกว่งมาจนแทบจะทรุดตัวลง

เยี่ยชิวรีบเอื้อมมือออกไปพยุงตัวเองบนเตียงผู้ป่วย และหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง ก่อนที่จะโบกมือให้ไป๋ปิงและคนอื่นๆ

ทุกคนรีบไปทันที

ไป๋ปิงพยุงเยี่ยชิว

“พี่ปิง ฉันทำได้แล้ว นายพลไป๋จะสบายดีในปีหน้า” เยี่ยชิวพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว น้ำเสียงของเขาอ่อนแอและอ่อนแอ

“ขอบคุณ” ไป๋ปิงพูดกับเยี่ยชิวเมื่อเห็นว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน “ให้ฉันช่วยให้คุณพักผ่อน”

“ฉันสบายดี จางเหลา ถังเหลา คุณช่วยพานายพลไป๋กลับไปที่วอร์ด”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ นายพลไป๋ซึ่งนั่งอยู่บนเตียงก็พูดขึ้นทันทีว่า “เสี่ยวปิง พวกเราอยู่ที่ไหน?”

“คุณปู่ เราอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล ตอนนี้ปู่ปลอดภัยแล้ว” ไป๋ปิงตอบด้วยดวงตาของเธอแดงก่ำ

นายพลไป๋เหลือบมองทุกคน เขาจำคนส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นั่นได้ ยกเว้นเยี่ยชิว ซึ่งเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยชิวยังมืดมนไปทั้งตัวจากการถูกฟ้าผ่า โดยมีเพียงดวงตาสองข้างของเขาที่เหลืออยู่ตามปกติ สิ่งนี้ทำให้นายพลไป๋งงงัน

“เขาคือใคร?” นายพลไป๋มองไปที่เยี่ยชิวแล้วถาม

“คุณปู่ เขาคือเยี่ยชิว เขาช่วยปู่” ไป๋ปิงกล่าว

เยี่ยชิว?

นายพลไป๋ขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

จากนั้น เขาเห็นไป๋ปิงพยุงเยี่ยชิว ร่างกายของพวกเขาอยู่ใกล้กัน ประพฤติอย่างใกล้ชิด คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย และเขาถามอีกครั้ง “เสี่ยวปิง เธอมีความสัมพันธ์กับเขาอย่างไร?”

“คุณปู่ เยี่ยชิวเป็นแฟนของหนู”

“แฟน?”

จู่ๆ ใบหน้าของนายพลไป๋ก็เปลี่ยนไป และเขาถามว่า “ยวี่จิงบอกว่าเธอชอบเด็กคนนั้นจากตระกูลเผยไม่ใช่หรือ? และเธออยากจะแต่งงานกับเขาใช่ไหม?”

“เด็กคนนี้มาจากไหน?”

“เกิดอะไรขึ้นในขณะที่ฉันหมดสติ?”

“เอาล่ะ……คุณปู่ ให้ฉันพาปู่ไปที่วอร์ดก่อน แล้วฉันจะอธิบายให้ปู่ฟังทีหลัง” ไป๋ปิงกล่าว

“ฉันจะไม่ไปไหน บอกฉันเดี๋ยวนี้” นายพลไป๋ยืนกราน

นายพลไป๋มีอารมณ์โกรธจัด และเขาคิดว่าไป๋ปิงได้ทำสิ่งที่ทำให้ตระกูลต้องอับอาย เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันสอนให้เธอมีความละอายมาโดยตลอด เธอต้องไม่ทำอะไรที่นำความอับอายมาสู่ตระกูล ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม อย่าทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง”

“เสี่ยวปิง เธอบอกฉันที ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอทรยศเด็กคนนั้นจากตระกูลเผย?”

ไป๋ปิงพูดอย่างวิตกกังวล “คุณปู่ มันไม่ใช่อย่างนั้น……”

“แล้วมันคืออะไร?” นายพลไป๋พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “วันนี้เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟัง”

ถังเหลาเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็วและยิ้ม “นายพลไป๋ คุณรู้สึกดีขึ้นไหม?”

“ดีกว่ามาก... …ไม่ใช่เรื่องของคุณ!" ทันใดนั้นนายพลไป๋ก็จ้องไปที่ถังเหลาและดุว่า “ให้ฉันบอกคุณว่า นี่เป็นเรื่องตระกูลของฉัน อย่าเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้นฉันจะตบคุณ”

แม้ว่าถังเหลาจะดำรงตำแหน่งที่สูงและปัจจุบันเป็นผู้บัญชาการของเขตทหารปักกิ่ง แต่ต่อหน้านายพลไป๋ เขาก็ยังเป็นผู้เยาว์

ถ้านายพลไป๋ตบเขาจริงๆ เขาก็ทำได้แต่ทนอยู่เงียบๆ เท่านั้น

ถังเหลาไม่โกรธและยิ้ม “นายพลไป๋ บนดาดฟ้าลมแรงมาก กลับไปที่วอร์ดก่อนเถอะ คุณสามารถฟังคำอธิบายของไป๋ปิงได้ที่นั่น!”

“ฉันไม่ไปไหนหรอก ฉันอยากอยู่ที่นี่” นายพลไป๋พูดอย่างดื้อรั้น “เสี่ยวปิง เธออธิบายให้ฉันฟังที่นี่ ไม่งั้นฉันจะไม่ไปไหน”

ก่อนที่ไป๋ปิงจะพูดได้ ถังเหลาก็ถามว่า “นายพลไป๋ คุณจะไม่ไปจริงๆเหรอ?”

“ฉันไม่ไป”

“เอาล่ะ ทันใดนั้นถังเหลาก็ตะโกนว่า “ถังเฟย หลงเยี่ย มัดนายพลไป๋แล้วพาเขากลับไปที่วอร์ด”

“รับทราบ!”

ถังเฟยและหลงเยี่ยกระโจนไปข้างหน้าและมัดนายพลไป๋ ไว้กับเตียงในโรงพยาบาล

ขณะที่กำลังดิ้นรน นายพลไป๋ก็สาปแช่ง “พวกคุณกำลังจะทำอะไร?”

“พวกคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

“พวกคุณรู้ไหมว่า กำลังลงมือกับใคร? เจ้าเด็กสารเลวสองคน กล้าดียังไงมัดฉันไว้ พวกคุณอยากตายไหม?”