วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 556

บ่ายสองโมง

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเจียงโจว

เยี่ยชิวและไป๋ปิงออกมาจากเครื่องบินแล้วรออยู่ข้างนอกไปสักพักหนึ่ง รถเบนซ์คันหนึ่งมาตรงหน้าพวกเขา

ประตูรถเปิด หานหลงออกมาจากข้างใน

“ขาใหญ่ พี่สะใภ้”

หานหลงยิ้มและทักทายทั้งสอง

ไป๋ปิงรู้สึกเขินเล็กน้อยและในขณะที่หานหลงกําลังช่วยวางกระเป๋าเดินทาง เธอก็หยิกเอวของเยี่ยชิวไปทีหนึ่ง

ซู้ด

เยี่ยชิวเจ็บจนหายใจเข้า“พี่ปิง เธภอบีบฉันทำไม?”

“นายสั่งให้เขาเรียกฉันนั้นนี้เหรอ?”ไป๋ปิงจ้องตาถาม

“มโนธรรมสวรรค์และโลก ฉันไม่เคยสั่งไว้จริงๆ”

“แล้วเขาเรียกฉันว่าพี่สะใภ้?”

“เธอไม่ชอบถูกเรียกแบบนี้เหรอ?เดี๋ยวกลับไปฉันบอกให้เขา ว่าอย่าเรียกแบบนี้อีก”

“อย่า!” ไป๋ปิงกล่าวว่า “ยังไงก็เรียกเเล้ว ต่อไปนี้ก็เรียกแบบนี้เลย”

ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบด้วยซํ้า เสแสร้งทําไม?

เยี่ยชิวยิ้มเฮ่ๆ

“ขาใหญ่ พี่สะใภ้ พวกเราไปกันเถอะ!” หานหลงเปิดประตูรถด้านหลังและเยี่ยชิวกับไป๋ปิงก็เข้าไปนั่งไว้

ทันทีที่เพิ่งสตาร์ทรถ เยี่ยชิวก็เหลือบมองออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ บังเอิญว่าเห็นจินหลิงหลิง

ผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นรถบ้านเบนซ์คันหนึ่ง

ป้ายทะเบียนรถเจียงA55555

“เอ๊ะ ฉันไม่เคยเห็นป้ายทะเบียนนี้ในเจียงโจวมาก่อน มันเป็นรถของบุคคลสำคัญคนไหน?”

เยี่ยชิวอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

ผู้ที่มีหน้ามีตาในเจียงโจว แม้ว่าเขาจะไม่รู้จัก แต่ก็พอรู้จักบ้าง รถบ้านเบนซ์คันนี้ เขาไม่คุ้นเลย

“นายมองอะไรอยู่?” ไป๋ปิงเห็นเยี่ยชิวจ้องมองไปที่นอกหน้าต่างแล้วจึงถาม

“ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ไป๋ปิงถึงบ้านเเล้ว

หานหลงช่วยและยกกระเป๋าไปถึงในห้องนอน เมื่อเห็นว่าในห้องนอนเต็มไปด้วยฝุ่น เขาจึงพูดว่า“พี่สะใภ้ เธอและขาใหญ่ออกไปเดินเล่นก่อนน ฉันไปเรียกลูกน้องพี่ลูกน้องสองสามคนมาทําความสะอาดห้อง”

“ลำบากกนายเเล้วนะ”ไป๋ปิงยิ้มอ่อน แล้วถามเย่ชิวว่า“นายจะไปทำอะไรตอนนี้?”

“กลับบ้าน”

“ฉันกลับไปกับนาย ฉันจะไปเยี่ยคุณป้า”

“ได้ ไม่ได้เจอกันมาช่วงหนึ่งแล้ว แม่ฉันต้องคิดถึงเธอเเน่”

เยี่ยชิวพาไป๋ปิงกลับไปถึงบ้าน

เหมือนที่คาดไว้เลย

เฉียนจิ้งหลานได้เห็นไป๋ปิง มีความสุขมาก แล้วได้ยินว่าไป๋ปิงถูกสั่งย้ายมาเจียงโจว ยิ่งยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

“พี่ปิง ตอนบ่ายเธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านเลย แล้วกินข้าวกับเเม่ฉันในตอนกลางคืนพา ฉันจะออกไปข้างนอก” เยี่ยชิวกล่าว่า

“จะไปทำอะไร? นายจะไปหลินจิงจื้อ? ไป๋ปิงถามด้วยสีหน้าเย็นชา

”ไม่ใช่ ฉันจะไปโรงพยาบาล ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของแผนกเป็นยังไง”

เยี่ยชิวพูดโกหกไว้ จริงๆแล้วเขาอยากจะไปหาฉินหวั่น สําหรับหญิงวัยสาวที่เเต่งงานแล้วคนนี้เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เป็นผู้ใหญ่ เขาจดจำมานานเเล้ว

ก่อนที่จะไปเมืองหลวง เขาเกือบจะได้เอากับฉินหวั่นเเล้ว แต่ไม่คาดว่าเมื่อถึงจุดสำคัญเเล้ว ถูกถังเฟยเรียกไปซเป่ยอีกครั้ง

เหตุการณ์ไม่ได้เป็นไปตามความประสงค์ 

คราวนี้กว่าจะจัดการเรื่องทุกอย่างในมือให้เสร็จ ไม่ว่าจะยังไง ต้องเอาฉินหวั่นไว้ให้ได้

ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่ว่าผู้ชายคนไหน มีเพียงสี่คําสําหรับทัศนคติของผู้หญิง

มากกว่าย่อมดีกว่า!

ไป๋ปิงไม่เชื่อคำพูดมั่วซั่วของเยี่ยชิว มองเขาอย่างสงสัยและพูดว่า“นายไม่ได้ไปหาหลินจิงจื้อ

จริงๆเหรอ?”

“ไม่ใช่จริงๆ”

“งั้นไปผู้หญิงคนอื่นเหรอ?”

“นี่เป็นไปไม่ได้หรอก!”

ไป๋ปิงยังไม่เชื่อ มองไปที่เยี่ยชิวและพูดว่า “นายรอฉันอยู่ก่อน”