วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 598

“ไอ่หนุ่ม แก แกออกมาได้อย่างไร”

อมตะชางเหม่ยถามด้วยความตกใจ

เยี่ยชิวพูดว่า: "แน่นอนว่าเดินออกมาเท้า หรือว่าคุณไม่เห็นเหรอ?"

“คุณไม่เจอภาพลวงตาเหรอ?”

"ไม่นิ"

ทันใดนั้น ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยก็น่าเกลียดมาก

ปฐมาจารย์ ทำไมท่านต้องเจาะจงแค่ฉันคนเดียว?

ฉันจะทำลายหลุมศพท่านให้หมดสักเลย

อมตะชางเหม่ยสาปแช่งจางเทียนซือในใจ

ด่านแรกด่านมลพิษ เยี่ยชิว และ สุ่ยเซิงผ่านมาได้อย่างง่ายดาย เขาได้ใช้ยันต์แคล้วคลาดไปใบหนึ่งถึงผ่านมาได้

ด่านสองด่านมดกินวิญญาณ เยี่ยชิว และ สุ่ยเซิงต่างพูดแค่คำพูดเดดียวก็สามารถทำให้มดกินวิญญาณถอยออกไปด้วยความกลัวได้ แต่เขากลับตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ด้วยความสิ้นหวังเขาจึงได้ใช้วิชาหายตัวเพื่อหลบหนีจากมดกินวิญญาณได้สำเร็จ เียงพอเช่นนี้เขาจึงอ้วกเป็นเลือดตกอยู่ในอาการสลบ เกือบเสียชีวิตไป

สำหรับด่านที่สาม เขาติดอยู่ในภาพลวงตา ไม่เพียงแต่ถอดเสื้อผ้าออก สุดท้ายยังต้องพึงวิชาห้าสายฟ้าเพื่อทำลายภาพลวงตา

แล้วมาดูที่เยี่ยชิว และ สุ่ยเซิงอีกครั้ง

สุ่ยเซิงท่องมนต์สงบเไปจ็ดครั้งก็ผ่านด่านสามมาได้อย่างง่ายดาย สำหรับ เยี่ยชิว เขาไม่พบภาพลวงตาเลย

แบบนี้จะให้อมตะชางเหม่ยจะไม่โกรธเรื่องนี้ได้อย่างไร?

“เชี้ยเอ้ย ฉันสงสัยว่าปฐมาจารย์กำลังเจาะจงฉัน” อมตะชางเหม่ยโกรธมากจนด่าออกมมา

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า: "ผู้เฒ่า มั่นใจหน่อย และขจัดคำว่าสงสัยออกไป"

“เชี้ย แม้แต่แกก็หัวเราะเยาะฉัน?” อมตะชางเหม่ยกำหมัดแน่นและกำลังจะลงมือ แต่เมื่อเขานึกได้ว่าเยี่ยชิว มีวิชาชี่แท้โดยกำเนิดแล้ว และตัวเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยชิวอีก แล้วก็คลายหมัดลง กลับไปตบหัวของสุ่ยเซิง

“ศิษย์ลุง ตีฉันทำไม” สุ่ยเซิงตะโกนอย่างไม่พอใจ

อมตะชางเหม่ยดุ: "ตีแกยังต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? ฉันยังตีก็ตี"

เจ้าบ้า ไม่กล้าตีเยี่ยชิว ฮันจะไม่กล้าตีแกอีกเหรอ?

จู่ๆ สุ่ยเซิงก็รู้สึกเสียใจ

เยี่ยชิว หุบรอยยิ้มกลับและพูดว่า: "ผู้เฒ่า พูดตามตรง หลังจากผ่านสามด่านนี้มาแล้ว ฉันดูออกเลยว่าจางเทียนซือไม่ได้เจาะจงคุณ แต่กำลังฝึกฝนคุณ"

“ฝึกฝนฉัน” อมตะชางเหม่ยยิ้มเยาะ “ฉันจะตายอยู่แล้ว ยังจะฝึกฝนอะไรในตัวฉันอีก? เขาคงอยากจะฝึกฝนให้ฉันกลายเป็นขี้เถ้ากระดูกละมั้ง?”

เยี่ยชิว กล่าวว่า: "เม่งจื๊อ เคยกล่าวไว้ว่าเมื่อสวรรค์มอบความไว้วางใจให้กับบุคคลที่มีความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ จึงต้องฝึกฝนให้เขามีจิตใจที่แข็งแกร่ง ให้ร่างกายได้รับความทุกข์ยากลำบากและอดอยาก... ฉันคิดว่า จางเทียนซือน่าจะมีจุดประสงค์นี้ "

“เอาล่ะ ไอ้หนุ่ม หยุดพยายามชี้แนะให้ฉันเถอะ รีบไปตามหาดาบเทียนซือดีกว่า... ปฐมาจารย์ ฉันสาปแช่งให้ท่านได้ล้างห้องน้ำในสวรรค์” อมตะชางเหม่ยโกรธมากจึงสาปเพิ่มไปอีกครั้ง

“ศิษย์ลุง บนสวรรค์มีห้องน้ำด้วยเหรอ?” สุ่ยเซิงถาม

อมตะชางเหม่ย: "..."

ทั้งสามคนเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง มุ่งหน้าไปยังภูเขาต้าหลง

ในเวลานี้ ห่างจากภูเขาต้าหลงเพียงอีกสองร้อยเมตร

อมตะชางเหม่ยเดินไปด้วยและถามไปด้วย “สุ่ยเซิง ตอนที่ฉันตกอยู่ในภาพลวงตา ฉันได้ทำพฤติกรรมอะไรแปลกๆหรือเปล่า?”

“มี ศิษย์ลุง ถอดเสื้อผ้าของคุณออกด้วย...”

“หุบปาก!” อมตะชางเหม่ยตะโกนด้วยเสียงทุ้ม: “ฉันจะถามแกอีกครั้งว่าฉันทำอะไรแปลก ๆ หรือเปล่า? ฉุยเซิง คุณคิดดีๆแล้วค่อยตอบ”

สุ่ยเซิงกล่าวอย่างจริงใจว่า "ศิษย์ลุง คุณไม่เพียงแต่ท่านถอดเสื้อผ้าออกเท่านั้น แต่ยังกอดจูบมนุษย์หินด้วย"

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก: "พูดไร้สาระ! หยุดใส่ร้ายฉันได้แล้ว!"

“ฉันไม่ได้ใส่ร้ายคุณ หากคุณไม่เชื่อคุณสามารถถามหมอเยี่ยได้ หมอเยี่ยก็เห็นเช่นกัน”

“ไอ่หนุ่ม คุณเห็นไหม” อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่เยี่ยชิวแล้วถามพร้อมกับคำเตือนที่รุนแรงในดวงตาของเขา

เยี่ยชิว ส่ายหัว: "ฉันไม่เห็นอะไรเลย"

“สุ่ยเซิง คุณได้ยินไหม? เยี่ยชิวไม่เห็นอะไรเลย และแกยังจะใส่ร้ายฉันอีกเหรอ”

“ศิษย์ลุง ฉันไม่ได้ใส่ร้ายคุณจริงๆ คุณกอดมนุษย์หินนั้นและจูบมันอย่างดุเดือดราวกับว่าคุณคิดว่ามนุษย์หินนั้นเป็นผู้หญิง…”

บูม!

อมตะชางเหม่ยทุบหัวสุ่ยเซิงด้วยเกาลัดแล้วตะโกน: "บอกฉันสิ แกไม่เห็นอะไรเลย"

"ไม่ ฉันเห็นแล้ว"

เพี้ยะ!