วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 611

ท่าทางกะทันหันของหลี่เหล่าทำให้ศาสตราจารย์เฉียนและคนขับรถเสี่ยวหวังที่อยู่ในแถวหน้าตกใจ

กรีด!

เสี่ยวหวังกระแทกเบรก ทั้งเขาและศาสตราจารย์เฉียนหันไปมองหลี่เหล่า

“หลี่เหล่า คุณเป็นอะไรไหม?” ศาสตราจารย์เฉียนถาม

“ไม่เป็นอะไร แค่จำอะไรบางอย่างได้ ฉันขอโทษที่ทำให้พวกคุณกลัว ฮ่าๆ...…” หลี่เหล่าหัวเราะเบาๆ และถามว่า “ผู้อาวุโสจางและผู้อาวุโสเนี่ยมาถึงแล้วหรือยัง?”

ที่หลี่เหล่ากล่าวถึงผู้อาวุโสจางและผู้อาวุโสเนี่ย คือผู้ประกอบวิชาชีพการแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงจางจิ่วหลิงและเนี่ยเสวียเลี่ยง

ศาสตราจารย์เฉียนตอบว่า “น้องชายของฉันไปรับผู้อาวุโสจางและผู้อาวุโสเนี่ย พวกเขาควรจะมาถึงก่อนเรา”

หลี่เหล่าพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเรารีบออกเดินทางกันเถอะ!”

ศาสตราจารย์เฉียนเหลือบมองหลี่เหล่าอีกครั้ง และสังเกตเห็นความตื่นเต้นที่ควบคุมไม่ได้ในสีหน้าของหลี่เหล่า

เป็นไปได้อย่างไรที่หลี่เหล่าตื่นเต้นขนาดนี้?

ศาสตราจารย์เฉียนสงสัยและสั่งคนขับรถว่า “เสี่ยวหวัง ขับรถไป”

“รับทราบ!”

เสี่ยวหวังสตาร์ทรถใหม่และมุ่งหน้าไป

หลี่เหล่าหลับตาอีกครั้ง รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า จะได้พบกับมรดกทางการแพทย์ที่สาบสูญของปู่เทียนโส่วบนถนนอันห่างไกลสายนี้”

ปู่เทียนโส่วเป็นเทคนิคกระดูกอันเป็นเอกลักษณ์ที่พัฒนาขึ้นโดยแพทย์ของจักรวรรดิกว่าร้อยคนในสมัยราชวงศ์หมิง ประกอบด้วยสามสิบหกรูปแบบ ซึ่งผสมผสานแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดจากโรงเรียนแพทย์ต่างๆ”

“หากฉันไม่เห็นรูปแบบแรกในมรดกทางการแพทย์ของบรรพบุรุษของฉัน ฉันคงไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังใช้ปู่เทียนโส่ว”

“ชายหนุ่มคนนั้นเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์อย่างแท้จริง”

“ด้วยความสามารถที่โดดเด่นในด้านการแพทย์แผนจีน จึงมีความหวังในการฟื้นฟู?”

“น่าเสียดายที่ผู้อาวุโสเฉียนป่วยหนักและกำลังรอให้ฉันช่วยเขา ไม่อย่างนั้น ฉันคงจะได้คุยกับชายหนุ่มคนนั้นดีๆ”

หลี่เหล่าถอนหายใจกับความคิด

แต่ก็รีบปล่อยความกังวลออกไป

“ทักษะทางการแพทย์ของชายหนุ่มนั้นน่าทึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่เป็นที่รู้จักในตอนนี้ แต่อีกไม่นานเขาก็จะมีชื่อเสียงในด้านการแพทย์ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะได้พบเขา”

“ฉันแค่หวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วๆ นี้!”

……

บนทางหลวง.

เยี่ยชิวใช้เทคนิค “ปู่เทียนโส่ว” เพื่อรักษากระดูกหักของคนขับ จากนั้นจึงตรวจร่างกายเขาอย่างละเอียด

โชคดีที่นอกเหนือจากอาการบาดเจ็บที่เยี่ยชิวรักษาแล้ว คนขับมีรอยขีดข่วนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“คุณถอดเข็มออกได้แล้ว”

เยี่ยชิวหยิบเข็มทองห้าเล่มที่สอดเข้าไปในหัวของคนขับออกมา

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็กดที่ด้านหลังคอของคนขับสักพักหนึ่งแล้วรออย่างเงียบ ๆ

ครึ่งนาทีต่อมา

คนขับที่หมดสติค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นใบหน้าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขา

มันเป็นชายหนุ่ม

ชายหนุ่มรูปหล่อ มีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ให้ความรู้สึกมั่นใจและสบายใจ

“เขาตื่นแล้ว!”

เมื่อเห็นคนขับตื่นขึ้น ก็เกิดเสียงอุทานจากฝูงชน

คนขับได้ยินเสียง จึงหันศีรษะมองไปรอบๆ ถามด้วยน้ำเสียงสับสนว่า “ฉันอยู่ที่ไหน?”

“เมื่อกี้คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเกิดอาการโคม่า นี่อยู่บนทางหลวง” เยี่ยชิวกล่าวเสริมว่า “ฉันเป็นหมอ”