วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 65

ฟู่ว——

กระสุนยิงไปที่หัวเข่าด้านซ้ายของเซียวชิงตี้

“อ้าก”

เซียวชิงตี้ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด

ในฐานะน้องชายของผู้ชนะเลิศโหว เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ควรร้องออกมา ควรดูเป็นผู้ชายที่มีความอดทนมากกว่านี้อีกหน่อย หัวเข่าเป็นส่วนที่ค่อนข้างสำคัญในร่างกายของมนุษย์ ความเจ็บปวดที่กระสุนยิงเข้าไปถึงกระดูกนั้นช่างเจ็บเจียนตายจริงๆ เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้เลยสักนิด

ทุกคนในที่นี้ต่างก็ตกตะลึง

บรรดาแขกเหรื่อต่างก็ตกใจสะพรึงกลัวกันอยู่สักพัก

ไม่มีใครคาดคิด ว่าหลินจิงจื้อจะกล้าลั่นไก

หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาตกตะลึงไปนั้น ก็ระงมไปด้วยเสียงด่าทอ：

“นังบ้านี่ เหิมเกริมเกินไปแล้ว กล้าลั่นไกใส่คุณชายเซียวได้ยังไง”

“อยากตายก็อย่าลากพวกเราไปด้วยสิ เกิดเรื่องขึ้นกับคุณชายเซียว ผู้ชนะเลิศโหวไม่มีทางปล่อยใครในที่นี้ให้รอดสักคนแน่”

“ให้ตายเหอะ วันนี้ซวยจริงๆที่มาเจอยัยผู้หญิงคนนี้”

“โชคดีที่ลั่นไกไปแค่นัดเดียว” ชายหนุ่มคนนี้ถอนหายใจ จู่ๆข้างหูก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น：“ปัง!”

ต่อมา ก็มีเสียง“ปังๆ”ติดต่อกันสองเสียง

หลินจิงจื้อราวกับไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร มองเซียวชิงตี้แล้วหัวเราะ：“เด็กน้อย ต่อไปหัดเกรงใจคนอื่นซะบ้างนะ อย่าเอาแต่ใจบอกฆ่าใครก็ฆ่าคนนั้นทิ้ง ระวังทำให้คนอื่นตายแล้วตัวเองจะพลอยตายไปด้วย”

เซียวชิงตี้ตะโกนด้วยความโมโห：“หลินจิงจื้อ นังสารเลว ฉันจะฆ่าแก”

“ดูท่าทางคำพูดที่ฉันพึ่งพูดนายไม่ได้ฟังสินะ ฉันบอกให้นายหัดเกรงใจบ้าง ทำไมนายยังกำเริบเสิบสานขนาดนี้?” หลินจิงจื้อพูดต่อ：“ตอนนี้ฉันจะบอกหลักการการเป็นมนุษย์ให้นายฟังอีกครั้ง อย่าล่วงเกินผู้หญิง เพราะผู้หญิงล้วนแต่ผูกอาฆาตเก่งมาก”

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง

หลินจิงจื้อลั่นไกออกไปอีกสี่นัด ยิงไปที่หัวเข่าด้านขวาของเซียวชิงตี้

ทันใดนั้น เลือดก็ซึมออกมาจากกางเกง

เซียวชิงตี้ต้านไว้ไม่ไหวอีกแล้ว เลยสลบเหมือดไป

“จบกันจบกัน ขาทั้งสองข้างของคุณชายเซียวเกรงว่าจะรักษาไม่ได้แล้ว”

“ฉันว่าหลินจิงจื้อบ้าไปแล้ว”

“นังสารเลวนี่ ลากพวกเราลงนรกกันไปหมด”

ทุกคนในที่นี้ต่างก็ด่าทอกันหมด ตอนนี้พวกเขามีแค่ความคิดเดียว ก็คือต้องรีบออกไปจากที่นี่

แต่ก็ไม่กล้าขยับ ในมือของหลินจิงจื้อถือปืนไว้อยู่ ใครจะไปรู้ว่าคนซวยคนต่อไปคือใคร

แต่ละคนเหงื่อผุดขึ้นมาตามหน้าผาก

ใบหน้าเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความตกใจเช่นกัน เขานึกว่าตัวเองจะโหดเหี้ยมแล้ว แต่ทว่าเทียบกับหลินจิงจื้อ ต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลินจิงจื้อยิ้มด้วยความยินดี：“ผู้หญิงชอบผูกอาฆาต และผู้หญิงหน้าตาสะสวยยิ่งชอบผูกอาฆาตเข้าไปใหญ่ น่าเสียดาย ที่ฉันคือผู้หญิงที่หน้าตาสะสวย”

“ถ้าจำไม่ผิด ในบรรดาพวกเธอ ก่อนหน้านี้มีคนด่าฉันด้วยนี่?”

หลินจิงจื้อหันกระบอกเปืนไปที่บรรดาแขกเหรื่อ

ทันใดนั้น แขกเหรื่อกลุ่มนี้ก็สะดุ้งตกใจ เรื่องที่พวกเขากลัวที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว

“ประธานหลิน เธอ เธอคิดจะทำอะไร?” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งถามอย่างติดๆขัดๆ

“วางใจเถอะ ฉันจะจัดการแค่ศัตรูของฉัน ไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์มั่วซั่วหรอก” หลินจิงจื้อหันกระบอกปืน ชี้ไปยังหญิงสาวที่แต่งหน้าหนาคนนั้น แล้วพูดเสียงเย็นชา：“ก่อนหน้านี้เธอด่าฉันว่ายังไงนะ?”

หญิงสาวคนนี้ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ ในตอนที่หลินจิงจื้อใช้ปืนหันมาทางเธอนั้น รู้สึกว่าตัวอ่อนยวบ สะดุ้งตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

“ฉะฉัน ประธานหลิน ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว”