วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 716

ผู้หญิงสวยคือสมบัติชั้นยอดที่ดีที่สุด และยิ่งหลินจิงจื้อที่ทั้งสวยมีเสน่ห์แถมยังขี้เล่น ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในบรรดาของขวัญชั้นยอด

เยี่ยชิวสัมผัสเสน่ห์ของเธอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งเธอก็ให้ความรู้สึกดีที่แตกต่างกันออกไป จนทำให้เขาไม่อาจห้ามใจตัวเองได้

ผ่านไปสี่สิบนาที

สงครามอันดุเดือดก็สิ้นสุดลง

หลินจิงจื้อพูดออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยชิว "ที่รัก เหนื่อยไหมคะ?"

"ไม่เหนื่อย"

ตั้งแต่ที่มีพลังชั้นเทพมา พละกำลังของเยี่ยชิวก็พลุ่งพล่านเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทำให้หลังจบสงครามที่ดุเดือดลงกลับไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเลยแม้แต่นิดเดียว

"งั้นมาต่อกันไหม แต่ฉันขออย่างเดียว"

"ขออะไรเหรอ?"

"ครั้งนี้ฉันขออยู่ข้างบน" หลินจิงจื้อพูดจบก็พลิกตัวขึ้นมานั่งบนตัวของเยี่ยชิว "คุณห้ามขยับ ฉันจะเป็นฝ่ายปรนนิบัติคุณเอง"

เยี่ยชิวหลับตาลงและเตรียมจะเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติดูแลของหลินจิงจื้อ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้

ในช่วงเวลาที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มนั้น จู่ๆ เฉียนตัวตัวก็เคาะประตูพร้อมกับเรียก "เยี่ยชิว เยี่ยชิว รีบลุกขึ้นเร็วเข้า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

การเคลื่อนไหวของทั้งคู่หยุดชะงักลง

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" เยี่ยชิวถามอย่างเคร่งขรุม

"มู่เอินมาแล้ว เขาพาคนมาด้วยจำนวนมาก" เฉียนตัวตัวกล่าว

ปัดโธ่ ยังกล้ามาอีก คิดจะทำอะไรของเขา?

รนหาที่ตายหรือไง?

เดิมทีเยี่ยชิวกำลังมีความสุขอยู่บนเตียง แต่เมื่อถูกรบกวนแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก "พี่หลิน คุณรออยู่ในห้องก่อน ผมจะออกไปดูหน่อย"

"อืม" หลินจิงจื้อตอบรับอย่างเข้าใจ และเมื่อเยี่ยชิวกำลังเดินออกไปก็พูดขึ้นมา "ที่นัก รีบกลับมานะคะ อย่าให้ฉันต้องรอนาน ไม่งั้นเดี๋ยวจะเสียอารมณ์เปล่า"

"วางใจได้ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา" เยี่ยชิวพูดจบก็เดินก้าวเท้าออกไป

วินาทีต่อมาแววตาของเขาก็ดูเยือกเย็นและดุดัน

จากนั้นก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งของโรงแรมจำนวนมาก น่าจะประมาณร้อยกว่าคนได้

ส่วนนอกโรงแรมกลับมีมากกว่า ซึ่งดูด้วยตาคาดว่าประมาณห้าถึงหกร้อยคน

มีหลายคนที่ใบหน้าฟกช้ำ ซึ่งเยี่ยชิวก็จำได้ทันทีว่าคนเหล่านี้คือกลุ่มคนที่ถูกเขาจัดการที่โรงงานแปรรูปเมื่อตอนกลางวัน

ผู้คนนับร้อยเข้ามาปิดล้อมโรงแรมจนแทบไม่มีทางเดิน สถานการณ์แบบนี้เหมือนกับฉากที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์บู๊ต่อสู้ของฮ่องกงยังไงยังงั้น

เยี่ยชิวกวาดสายตามองและก็หันไปเจอมู่เอินเข้า

มู่เอินถูกรายล้อมอยู่ตรงกลางและข้างๆ ก็มีหม่าตง เกาเฟยและคุณเหยา

"พ่อหนุ่ม เราเจอกันอีกแล้ว!"

มู่เอินเห็นเยี่ยชิวจึงได้พูดทักทายด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอำมหิต

เยี่ยชิวยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองพร้อมกับเอามือไพล่หลังมองลงไปที่มู่เอินและกล่าวออกไป "คุณมาที่นี่ทำไม?"

"ผมมาทำไม? ฮ่าๆ คุณเยี่ย คุณแสร้งทำเป็นไม่รู้หรือยังไงกัน!"

มู่เอินกล่าว "ผมไม่อยากจะทำให้คุณลำบากใจ คุณรีบคืนหยกแดงชิ้นนั้นมาให้ผมพร้อมกับขอโทษที่หักมือของผม แล้วผมจะไม่เอาเรื่องอะไรกับคุณ"

"อ้อใช่......"

มู่เอินพูดต่ออีกว่า "ส่งตัวหลินจิงจื้อมาด้วย แล้วผมจะไว้ชีวิตคุณ"

เยี่ยชิวโกรธจนหัวเราะออกมา "คืนหยกแดงไป ขอโทษที่หักมือของคุณ แถมยังให้ผมยกแฟนของตัวเองให้คุณ ผู้อำนวยการมู่ น้ำเข้าสมองของคุณแล้วหรือยังไงกัน?"

"เยี่ยชิว นายพูดอะไรของนาย?" หม่าตงตะโกนเสียงดัง "ลุงมู่ไว้ชีวิตนายก็ถือว่าดีมากแล้ว นายอย่าทำตัวอวดดีต่อไปนักเลย"

เกาเฟยก็พูดเสริม "เยี่ยชิว ฉันแนะนำให้รีบทำตามที่ผู้อำนวยการมู่บอกมา ไม่งั้นสิ่งที่รอนายอยู่คือความตายเท่านั้น"

คุณเหยาตะโกนเสียงดัง "คุณเยี่ย รีบคืนหยกแดงให้ผู้อำนวยการมู่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณแน่"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "ถ้าผมไม่คืน คุณจะทำอะไรผม?"

"ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันพูด งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย" มู่เอินหันไปสบตากับหม่าตง

หม่าตงหยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเตรียมพร้อมมาอย่างดีเพื่อที่จะมาจัดการเยี่ยชิว

ครึ่ม ครึ่ม ครึ่ม........

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังก้องสนั่นดังขึ้นมาจากบนฟ้า