วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 762

กลุ่มของเยี่ยชิวผ่านคณะผู้แทนทางการแพทย์ของเกาหลี และตรงไปที่รถ ปฏิบัติต่อลีจองฮีอีกครั้งราวกับว่าเขาล่องหน

ลีจองฮีโกรธจัด

“นี่คือดินแดนแห่งมารยาทใช่ไหม?”

“พวกเขาตาบอดเหรอ? พวกเขาไม่เห็นฉันที่นี่เหรอ?”

“การเพิกเฉยต่อฉัน นี่มันช่างอุกอาจ!”

ลีมยองฮันก็โกรธมากและพูดว่า “พ่อ พวกเขามากเกินไปแล้ว กลับประเทศของเรากันเถอะ...…”

เพี๊ยะ!

ลีจองฮีตบหน้าลีมยองฮันและดุว่า “เจ้าโง่ ถ้ากลับประเทศของเราตอนนี้ ก็กำลังตกหลุมพรางของพวกเขา”

“เจ้าเด็กนั่น เยี่ยชิว เจ้าเล่ห์มาก นี่เป็นกลยุทธ์ของเขาอย่างแน่นอน”

“เขาผนึกกำลังกับปรมาจารย์แพทย์จีนหลายคนเพื่อจงใจยั่วยุฉัน จุดประสงค์คือทำให้ฉันต้องจากไปด้วยความลำบากใจ”

“ในกรณีนี้ไม่จำเป็นต้องแข่งขันทักษะทางการแพทย์ พวกเขาไม่ตาย และหลังจากที่เรากลับประเทศ พวกเขายังสามารถประชาสัมพันธ์ว่าเราหนีด้วยความกลัว”

“เมื่อเรื่องนี้แพร่กระจายกลับประเทศ เราจะถูกมองว่าเป็นผู้ละทิ้ง และทุกคนจะถูกเยาะเย้ย”

ลีมยองฮันโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็น “ขอบคุณพระเจ้า ที่ได้เห็นผ่านการสมรู้ร่วมคิดของพวกเขา”

ลีจองฮีกล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถกลับประเทศของเราได้ในขณะนี้ เราต้องแข่งขันกับการแพทย์แผนจีน”

“ฉันอยากให้คนเจ้าเล่ห์จากประเทศจีนรู้ว่า ไม่ว่าพวกเขาจะมีแผนสมรู้ร่วมคิดหรือกลอุบายอะไรก็ตาม ความแข็งแกร่งที่แท้จริงก็ไม่อาจเทียบได้”

“ฉันอยากให้คนจีนเข้าใจว่า สิ่งที่เรียกว่าแก่นแท้ของการแพทย์แผนจีนของพวกเขานั้นไม่มีอะไรอยู่ข้างหน้าการแพทย์แผนเกาหลีของเราเลย”

ลีมยองฮันพยักหน้า “พ่อพูดถูก พวกเขาทำเกินไป ฉันอยากจะฆ่าพวกมันจริงๆ”

ลีจองฮีหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธแล้วพูดว่า “อย่ากังวล หลังจากการแข่งขันจบลง พวกเขาทั้งหมดจะตาย”

“ใช่” ลีมยองฮันพยักหน้า

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้นลีจองฮีก็ตบหน้าลีมยองฮันอีกครั้ง

ลีมยองฮันมองไปที่ลีจองฮี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“เจ้าโง่เขลา ไม่สามารถจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ได้อย่างเหมาะสม มีแต่ทำให้ฉันเสียหน้า”

“คุณบอกว่าให้คนสถานทูตมารับเราใช่ไหม?”

“ทำไมพวกเขายังไม่มาถึง?”

“พ่อใจเย็นๆ ผมจะโทรไปถาม” ลีมยองฮันหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อจะโทรออก มีรถยนต์คันหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา

ลีมยองฮันเหลือบมองสองครั้ง วางโทรศัพท์ลงแล้วพูดว่า “พ่อ คนที่มารับเราอยู่ที่นี่”

หลังจากผ่านรถมาหลายคัน คราวนี้ลีจองฮียังคงสงบ แทนที่จะมอง เขาพูดว่า “ถ้าครั้งนี้ลูกทำพังและทำให้พ่อเสียหน้าอีก พ่อจะไม่ละเว้นลูก”

“พ่อ ครั้งนี้ผมจะไม่ทำผิดพลาด มีป้ายอยู่บนรถ ต้องมาที่นี่เพื่อมารับเรา” ลีมยองฮันพูดพร้อมกับวางโทรศัพท์ลง

ลีจองฮีเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที

พวกเขาพบกันด้วยรถบัสเพียงคันเดียว ซึ่งห่างไกลจากการเปรียบเทียบกับขบวนรถหรูของเยี่ยชิว ยังด้อยกว่ารถธุรกิจ เมอร์เซเดสเบนซ์ของจางจิ่วหลิงอีกด้วย ซึ่งดูโทรมเป็นพิเศษ

นอกจากนี้รถบัสเก่า ดูทรุดโทรมอายุไม่ต่ำกว่าสิบปี

เหนือกระจกหน้ารถมีป้ายแขวนไว้พร้อมตัวอักษรขนาดใหญ่เป็นแถว

“ยินดีต้อนรับคณะผู้แทนการแพทย์เกาหลีอย่างอบอุ่น!”

แบนเนอร์มีรอยยับและสกปรกมาก ราวกับว่าเพิ่งถูกดึงออกมาจากกองขยะ

สิ่งนี้จุดชนวนความโกรธที่ลีจองฮีระงับไว้ เขาตบหน้าลีมยองฮันและดุว่า “นี่คือความคิดของคุณที่จะต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ใช่ไหม”

“พวกเขากล้ามากขนาดนั้นเลยเหรอที่มารับเราด้วยรถบัสที่พังคันนี้”

“พวกเขาจงใจพยายามทำให้เราเสียหน้าเหรอ?”

ลีมยองฮันรีบพูดว่า “พ่อ โปรดอย่าโกรธเลย ผมจะสอบถามเรื่องนี้ทีหลัง”

ไม่นานรถบัสก็มาจอด

คนขับรีบลงรถแล้วเดินไปหาลีจองฮี ยืนให้ความสนใจและพูดอย่างสุภาพว่า “แสดงความเคารพต่อปราชญ์แพทย์”