วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 863

ทันใดนั้น เสียงขัดจังหวะก็ดังขึ้นที่ประตู ทำให้คนที่อยู่ในห้องต่างสะดุ้งด้วยความตกใจ

โดยเฉพาะชายหัวล้านกับเพื่อนอีกคนรีบหันหน้ามองไปที่ประตูทันที พวกเขาเจอกับชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ที่ประตูวิลล่าพร้อมกับหัวเราะเหอะๆมองมาที่พวกเขา

“นายเป็นใคร?”

“นายเข้ามาได้ยังไง?”

ทั้งสองถามเสียงแข็ง

เมื่อจางจื้อหาวได้เห็นเยี่ยชิว สีหน้าของเขางงเล็กน้อย พร้อมกับถามด้วยความสงสัยว่า “คุณเยี่ย คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“พี่หาว พี่รู้จักเขาด้วยเหรอ?” หัวล้านถาม

จางจื้อหาวกล่าวว่า “ฉันเคยเจอเขาที่บ้านของสวีเมื่อตอนบ่าย เขาเป็นหลานเขยของสวีหยวนเจิ้ง”

“หลานเขยของสวีหยวนเจิ้งงั้นเหรอ? แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”หัวล้านขมวดคิ้ว

เยี่ยชิวเดินวางมาดเข้าไปในห้องรับแขก และนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ข้างหน้าของจางจื้อหาวพร้อมกับเหลือบสายตามองไปที่ไวน์แดงบนโต๊ะชา เขายิ้มและพูดว่า จางจื้อหาว คุณใช้ชีวิตได้หรูหรามาก

“คุณเยี่ยก็พูดตลกไปแล้ว ว่าแต่คุณเยี่ย คุณหาที่นี่เจอได้ยังไง?”

จางจื้อหาวสงสัยมาก เพราะสถานที่นี้ถูกซ่อนเอาไว้อย่างลึกลับ แล้วเยี่ยชิวหาที่นี่เจอได้ยังไงกัน?

เยี่ยชิวยิ้มเล็กๆพลางกล่าวว่า “สำหรับผมแล้วการหาคุณให้เจอมันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก”

จางจื้อหาวถามต่ออีกว่า “น้องชาย ไม่รู้ว่า.....”

“ใครอยากเป็นน้องชายของคุณกัน!” เยี่ยชิวหักหน้าจางจื้อหาวและกล่าวว่า “คุณคือโจรโหด ผมเป็นคนดี อย่าเรียกผมว่าน้องชายเลยมันดูไม่เหมาะสมหน่ะ!”

สีหน้าจางจื้อหาวแข็งทื่อ

หลังจากที่ฟังเยี่ยชิวพูดจบหัวล้านก็เดือดเป็นไฟพลางด่าว่า “เจ้าหนู พี่หาวก็แค่เรียกนายว่าน้องชายนั่นเพราะให้เกียรตินาย อย่าหยามเกียรติพวกเราไอ้สารเลว ”

เพื่อนอีกคนของจางจื้อหาวพูดเสริมว่า “เจ้าหนู ฉันขอเตือนให้นายช่วยเคารพพี่หาวของเราด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

“ไม่เกรงใจอย่างงั้นเหรอ?เหอะๆ.....”เยี่ยชิวหยิบแก้วไวน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะชาขว้างมันออกไป

“ปัง!”

แก้วไวน์กระแทกกับหัวของเขาคนนั้น เลือดไหลอาบหน้าผากของเขาทันที

“ให้ตายเถอะ แกกล้าลงมือกับฉัน ฉันจะฆ่าแกให้ตาย”

เพื่อนคนนั้นของจางจื้อหาวโกรธมาก รีบหยิบมีดพกในกระเป๋าออกมาในทันที และพร้อมจะสอนบทเรียนให้กับเยี่ยชิว

“หยุดนะ!”

จางจื้อหาวจ้องเขม็งไปยังน้องชายของเขาและถามเยี่ยชิวว่า “คุณเยี่ย คุณมาหาผมที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวถามขึ้น “คุณปล้นสุสานโบราณของราชวงศ์เกาหลี และได้ขายทุกอย่างที่อยู่ในนั้นจริงๆใช่หรือไม่?”

จางจื้อหาวถามกลับว่า “คุณเยี่ย คุณมาที่นี่เพื่อตามของในสุสานนั้นใช่หรือไม่?”

เยี่ยชิวไม่พูดอะไร

จางจื้อหาวพูดว่า “คุณเยี่ย ถ้าคุณมาที่นี่เพราะเรื่องนี้ล่ะก็ น่าเสียดายนัก ของที่ได้จากสุสานนั่นพวกเราขายมันไปหมดแล้ว ผมได้บอกเรื่องนี้กับคุณไปแล้วเมื่อตอนกลางวัน”

เยี่ยชิวยิ้มและกล่าวว่า “เป็นเงินไม่น้อยเลยสินะ?”

จางจื้อหาวหัวเราเหอะๆ “ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ไม่กี่ร้อยล้านเอง”

“จุ๊จุ๊จุ๊ ไม่กี่ร้อยล้านแต่กลับพูดว่าเป็นเงินไม่เท่าไหร่ คุณนี่ช่างโลภมากจริงๆ” เยี่ยชิวถามต่อว่า “จินชางซูสบายดีหรือเปล่า?”

“คุณเยี่ยไม่ต้องห่วง จินชางซูสบายดี”

“งั้นฉันก็สบายใจแล้ว” เยี่ยชิวยังพูดกับจางจื้อหาวอีกว่า “ผมถามอะไรคุณอย่างนึงสิ”

“คุณเยี่ยพูดมาสิ”

จางจื้อหาวไม่แน่ใจเจตนาการมาของเยี่ยชิว ดังนั้นเขาคงยังพูดจาด้วยความสุภาพกับเยี่ยชิวเสมอ

เยี่ยชิวแสยะปากยิ้มและพูดว่า “คุณอยากตายยังไงล่ะ?”

จางจื้อหาวตาเบิกโพลง เขามองเห็นเจตนาฆ่าภายใต้รอยยิ้มของเยี่ยชิว

ผู้มาคิดไม่ดี!

จางจื้อหาวเอื้อมมือจับปืนพกที่เอวด้านหลังของเขาไว้ และพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณเยี่ย คุณต้องการอะไรกันแน่?”

“คนจริงไม่พูดจาคลุมเครือ ผมมาเพื่อฆ่าคุณไง” เยี่ยชิวพูดต่อว่า “จางจื้อหาวคุณเป็นอาชญากรที่ก่อคดีร้ายแรงมากมายในจีน คุณน่าจะคาดเดาได้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง”

สีหน้าของจางจื้อหาวเคร่งขรึมและจ้องมองไปที่เยี่ยชิว “คุณไม่ใช่แค่หลานเขยสวีหยวนเจิ้ง จริงๆแล้วคุณเป็นใครกันแน่?”

“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับวังซาตานหรือเปล่า?”