วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 914

หลังจากที่แขกกล่าวคำอำลาเสร็จแล้ว สาวกหลงเหมินหลายหมื่นคนก็เข้ามาในห้องโถงทีละคนเพื่อแสดงความเคารพต่อไท้เจี่ยน

ต่อจากนั้น ซูเสี่ยวเสี่ยวถือเหรียญคำสั่งเดินออกจากห้องโถง

เยี่ยชิว ฉีหลิน เฉาชิงเฉิง อมตะชางเหม่ย ถังเฟย หลงเยี่ย หานหลงและ เจ้าหู่ ต่างพยุงอุ้มโลงศพออกไปข้างนอก พวกเขาขึ้นไปบนหน้าผาภูเขาและวางโลงศพไว้หน้ารูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของเฉายวน

รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของเฉายวนยืนอยู่บนความสูงสิบห้าเมตร สวมชุดคลุมสีเขียว จ้องมองไปข้างหน้า แม้ว่าจะเป็นประติมากรรมสำริด แต่มันก็มีรูปลักษณ์ที่ดูสง่างามและสมจริง ไม่ควรมองข้าม

ด้านหน้ารูปปั้นทองสัมฤทธิ์มีเสาหินที่แข็งแกร่งสี่เสา ซึ่งแต่ละเสาประดับด้วยลวดลายมังกร เผยให้เห็นรัศมีอันสง่างาม

ที่เชิงรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ มีการสร้างศิลาสามแผ่น

แผ่นศิลาด้านซ้ายมีประวัติของเฉายวน

แผ่นตรงกลางมีข้อความว่า “เฉายวน ผู้นำหลงเหมินไท้เจี่ยน”

สำหรับศิลาด้านขวานั้นมีสองประโยค:

“มังกรไท้เจี่ยนซ่อนตัวอยู่ในทะเล นกกระเรียนกลับน้ำพุเหลืองเป็นเวลาหนึ่งแสนปี เยี่ยชิวไว้อาลัย!”

เยี่ยชิวสั่งฉีหลินว่า “เพิ่มศิลาอีกสองแผ่น และแกะสลักโคลงกลอนอันงดงามที่ผู้อาวุโสถังและเทพทหารมอบให้”

“รับทราบ” ฉีหลินตอบเบาๆ

หลังจากวางโลงศพแล้ว อมตะชางเหม่ยก็ตะโกนอย่างเคร่งขรึมว่า “ขอแสดงความนับถือ"ไ

บูม! บูม! บูม!

เสียงปืนสี่สิบเก้าครั้งดังสนั่นผ่านท้องฟ้า เขย่าภูเขาและแม่น้ำ

อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อ “โค้งคำนับหนึ่งครั้ง!”

“โค้งคำนับสองครั้ง!”

“โค้งคำนับสามครั้ง!”

หลังจากที่คำนับเสร็จสิ้นแล้ว

เยี่ยชิวก็คุกเข่าทั้งสองข้างแล้วพูดว่า “ลาก่อน ไท้เจี่ยน”

ตุ๊บ!

เฉาชิงเฉิง ฉีหลินและคนอื่นๆ ตามหลังชุดสูท คุกเข่าลง

ใต้หน้าผา สาวกหลงเหมินกว่าสี่หมื่นคนคุกเข่าลงพร้อมกันและตะโกนพร้อมกันว่า “ลาก่อน ไท้เจี่ยน”

แขกที่มาร่วมงานก็ยืนขึ้นทีละคนและพูดเสียงดังว่า “เดินทางปลอดภัย เฉายวน”

อมตะชางเหม่ยโบกมือ เขาร่ายยันต์เปลวไฟ กลืนโลงศพและร่างของเฉายวนลงในเปลวเพลิงทันที

“พ่อ...…”

ซูเสี่ยวเสี่ยวสะอื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ขณะนี้เธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและมีน้ำตาไหลอาบหน้า

ใบหน้าอันงดงามของเฉาชิงเฉิงเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่เธอกระซิบว่า “พี่ใหญ่ จนกว่าเราจะพบกันใหม่ในชีวิตหน้า”

เยี่ยชิว ฉีหลิน และคนอื่น ๆ ก็มีน้ำตาไหลเช่นกัน

บูมปัง!

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง เห็นท้องฟ้าที่แจ่มใสก่อนหน้านี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำมืด

ไม่กี่นาทีต่อมา ฝนตกปรอยๆ ราวกับว่าแม้แต่สวรรค์ยังร้องไห้ให้กับเฉายวน

หลังจากที่ซากศพของเฉายวนกลายเป็นเถ้าถ่าน ทุกคนก็ยืนนิ่งอยู่กับที่

ภายใต้การแนะนำของอมตะชางเหม่ย ซูเสี่ยวเสี่ยวเดินเข้ามาหาและวางขี้เถ้าของเฉาหยวนลงในกล่องไม้จันทน์อย่างระมัดระวังด้วยมือของเธอ

พิธีสิ้นสุดลง

ฉากนั้นเงียบลง

ผู้คนนับหมื่นยืนตากฝนไม่ยอมออกไปเป็นเวลานาน

เยี่ยชิวยืนอยู่บนหน้าผา กำหมัดและโค้งคำนับแขกเก้าสิบองศาแล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้เพื่ออำลาไท้เจี่ยน ฉันเยี่ยชิวรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งต่อทุกคนในหลงเหมิน”

“หากผู้ใดต้องการความช่วยเหลือจากหลงเหมิน อย่าลังเลที่จะถาม”

“ในนามของหลงเหมิน ฉันอยากจะแสดงความขอบคุณต่อพวกคุณทุกคน”

เสียงดังก้องไปทั่วด้านล่าง

“ไม่ต้องเกรงใจผู้นำเยี่ย”

“เป็นเกียรติของเราที่ได้ร่วมเดินทางไปกับเฉายวนครั้งสุดท้าย”

“ใช่แล้ว ผู้นำเยี่ย คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพจริงๆ นับตั้งแต่ก่อตั้ง หลงเหมิน คำสั่งใต้ดินก็พัฒนาขึ้นมาก เราสามารถดำเนินธุรกิจของเราได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ เหมาะสมแล้วที่เราจะมาส่งเฉายวน”