วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 93

วันต่อมา

เยี่ยชิวไปทำงานที่โรงพยาบาล ได้ยินข่าว

กัวต้านู่สูญเสียลูกชายสุดที่รักไป แถมยังถูกไล่ออกอีก จึงทำให้เขาเกิดปัญหาทางจิต

ถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลจิตเวชเพื่อรับการรักษา

เยี่ยชิวรู้ ที่กัวต้านู่ป่วยทางจิตไม่ได้เกิดจากสูญเสียลูกชายและถูกไล่ออกอย่างเดียว แต่เป็นเพราะถูกกระทบหลายๆอย่าง ไม่ใช่แค่ภรรยาของกัวต้านู่เอาเงินเขาไปทั้งหมด แต่ภรรยาของเขายังคบชู้ด้วย

“คนเรา ทำเรื่องชั่วๆเยอะเกินไป สักวันเวรกรรมตามสนอง”

เยี่ยชิวถอนหายใจ

ทำงานมาทั้งวัน

หลังเลิกงาน ไปหาหลินจิงจื้อ

……

ค่ำๆ

เยี่ยชิวเข็นหลินจิงจื้อ ไปเดินเล่นที่ริมสระน้ำ แสงพระอาทิตย์ตกส่องไปที่ใบหน้าของหลินจิงจื้อ มันทำให้เธอดูราวกับนางฟ้า งดงามมาก

“พี่หลิน คนที่ฟ้องกัวต้านู่ คือพี่ใช่มั้ย?”

เยี่ยชิวถามเบาๆ

“ทำไมคิดว่าเป็นฉัน？”หลินจิงจื้อถามกลับ

“เพราะทุกครั้งที่ฉันตกอยู่ในที่อันตราย คุณมักจากออกมาปกป้องฉันเสมอ”

จากเมื่อคืนที่กลับจากสถานีตำตรวจ เยี่ยชิวคิดทั้งคืน ใครเป็นคนไปฟ้องกัวต้านู่กันแน่

แถมใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ก็สามารถไล่ออกกัวต้านู่ คนที่สามารถทำถึงขั้นนี้ได้ ต้องไม่ธรรมดาแน่

เยี่วชิวคิดแล้วคิดอีกกับเรื่องนี้ ในบรรดาคนที่มีอำนาจที่เขารู้จักก็มี ราชามังกร ไป๋ปิงและหลินจิงจื้อ

ตอนที่เขาถูกตำรวจนำตัวไป ราชามังกรและไป๋ปิงไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแค่หลินจิงจื้อคนเดียว

นอกจากนี้เขายังโจมตีอย่างรวดเร็ว และไร้ความปรานี ซึ่งคนที่ทำแบบนี้ได้นั้นก็คือหลินจิงจื้อ

“อันที่จริงเมื่อฉันรู้ว่าคุณกับพ่อของกัวต้านู่ขัดแย้งกัน ฉันก็เริ่มสืบพวกเขาอย่างลับๆแล้ว แต่คิดไม่ถึง สองพ่อลูกนั้นจะชั่วได้ขนาดนี้”

หลินจิงจื้อพูด“ภายในสองปีนี้ กัวต้านู่รับสินบนประมาณสี่ลานกว่า เขายังไปขอซองอั่งเปาจากญาติคนไข้อีก”

“คุณรู้ไหม ปีที่แล้วมีเด็กคนหนึ่งป่วยหนักและกำลังจะตาย เขาจำเป็นที่ต้องปลูกถ่ายไตเพื่อความอยู่รอด ตอนนั้นที่โรงพยาบาลมีไตที่เหมาะกับคนไข้พอดี แต่ถูกกัวต้านู่ปฏิเสธการผ่าตัด พูดอีกว่าอยากได้ไตก็ จ่ายเงินมาห้าแสน”

“สุดท้าย พ่อแม่เด็กจำใจยอมขายบ้านทิ้ง เพื่อหาเงินมาให้กัวต้านู่ เด็กคนนั้นถึงจะได้ไตและผ่าตัด”

“นี่เป็นแค่หนึ่งในของทั้งหมด”

หลินจิงจื้อพูดด้วยสีหน้าโกรธ:“คนสมัยนี้ หมอรับสินบนเป็นเพียงแค่หนึ่งในทั้งหมด แต่คนแบบกัวต้านู่รีดไถ่แบบไม่มีขีดจำกัด ชั่วกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว คนแบบนี้อับอายขายขี้หน้าวงการแพทย์จริงๆ”

เยี่ยชิวพูด: “ฉันรู้นานแล้วว่ากัวต้านู่ไม่ใช่คนดี แค่คิดไม่ถึงว่าจะชั่วได้ขนาดนี้ ดีที่ถูกไล่ออกก่อน ไม่เช่นนั้นฉันไม่รู้ว่าจะมีคนเสียหายอีกกี่คน”

“เยี่ยชิว คุณเคยรับสินบนไหม?” หลินจิงจื้อถาม

“เคยรับ” เยี่ยชิวตอบไม่มีปิดกั้น พูดว่า:“คนไข้บางคนมาหาหมอ ก็จะแอบให้ซองอั่งเปา ตอนแรกฉันปฏิเสธ ต่อมาฉันโดนหัวหน้าไป๋เรียกไปด่าสั่งสอน”

“เหรอ?” หลินจิงจื้อพูดถึง: “ไป๋ปิงดูแล้วมีคุณธรรมสูง คิดไม่ถึงว่าเขาก็เป็นคนโลภเหมือนกัน”

“เข้าใจผิดแล้วพี่หลิน บางครั้งหัวหน้าไป๋ก็รับสินบนจากคนไข้บ้าง แต่ หลังจากหลังจากพบคนไข้แล้ว เขาก็จะหาวิธีคืนซองให้กับคนไข้ หากคนไข้ไม่รับคืนจริงๆ เขาก็นำเงินในซองไปหักลบกับค่ารักษา”

หลินจิงจื้อไม่เข้าใจ： “ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากแบบนี้? ไม่รับก็จบ?”

เยี่ยชิวอธิบายว่า ：“ที่คนไข้ให้ซอง หวังว่าหมอจะเอาใจใส่และจริงใจ หากหมอไม่รับซอง คนไข้ก็จะกังวล บางครั้งถ้าเรารับซองอั่งเปาไว้ก็จะทำให้คนไข้รู้สึกสบายใจมากขึ้น นี่แหละที่หัวหน้าไป๋สอนฉัน”

“แบบนี้นี่เอง สงสัยฉันเข้าใจผิดไป๋ปิงแล้ว”

เยี่ยชิวถามอีก: “กัวต้านู่ยังมีพิรุธอีกหลายอย่าง?”