วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 942

เยี่ยชิวมองไปตามของนิ้วของอาจารย์ฉางเหม่ย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“โสมร้อยปี!”

ข้าเห็นโสมเติบโตที่โคนต้นไม้โบราณ

กิ่งก้านของโสมนั้นเปรียบเสมือนต้นไม้เล็ก ๆ ที่มีใบหนาทึบและผลเบอร์รี่สีแดงสด

ตามความเข้าใจของ เยี่ยชิว โดยทั่วไปกิ่งโสมจะสูงเพียงสามสิบถึงหกสิบเซนติเมตร แต่ต้นโสมที่อยู่ตรงหน้าเขามีกิ่งก้านที่สูงมากกว่าหนึ่งเมตร

“ไอ้สารเลว จริงไหม ที่เสืออาศัยอยู่ที่นั่นย่อมต้องมีสมบัติ” อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“คราวนี้เจ้าพูดถูก” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดแบบนั้น เขาก็กำลังจะขุดโสมขึ้นมา

โดยไม่คาดคิด อาจารย์ฉางเหม่ยก้าวไปข้างหน้าและขัดขวางเยี่ยชิว

“ตาเฒ่า เจ้าต้องการทำอะไร”เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้าไร้ความกรุณา

อาจารย์ฉางเหม่ยยิ้มและพูดว่า "ข้าค้นพบโสมนี้แล้ว ถ้าพูดถึงมันก็ควรจะเป็นของข้า"

“เมื่อเจ้าชอบ ผินต้าวจะกรุณาและมอบมันให้กับเจ้า”

“แต่เจ้าเด็กเลว เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้แย่งโลงศพหยกขาวนั่นไปจากข้า”

อาจารย์ฉางเหม่ยยังคงคิดถึงโลงศพหยกขาวคุณภาพสูง

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วหลีกทางให้ข้า”

เยี่ยชิวผลักชายคิ้วยาวออกไป และขุดโสมขึ้นมา

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเต็มไปด้วยดินสีดำดินชนิดนี้อ่อนนุ่มและขุดง่าย แต่ถึงกระนั้นเยี่ยชิวก็ใช้เวลานานกว่าสิบนาทีในการขุดโสม

เมื่อต้นโสมทั้งหมดปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา เยี่ยชิว ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้ และใบหน้าของเขาก็แสดงความปีติยินดี

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีต้นโสมอายุ 500 ปี ครั้งนี้ข้าพบสมบัติจริงๆ!”

อาจารย์ฉางเหม่ยมองไปที่โสมซึ่งหนากว่าแขนของเยี่ยชิว และร่างกายของเขาก็เริ่มปวดเมื่อย

เขารู้มานานแล้วว่าต้นโสมนี้มีอายุอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจริงๆ แล้วมันจะมีอายุห้าร้อยปี

“ตามราคาตลาดปัจจุบัน โสมอายุ 500 ปีมีมูลค่าอย่างน้อยมากกว่า 100 ล้าน ข้าโง่จริงๆ ที่แจกแบบนี้”

อาจารย์ฉางเหม่ยแสดงออกแบบรู้สึกเสียใจมากที่ และเขาอยากจะตบหน้าตัวเอง

เยี่ยชิวเก็บโสมออกไป มองไปที่ชายคิ้วยาวด้วยท่าทางหดหู่ และพูดด้วยรอยยิ้ม "ตาเฒ่า ครั้งต่อไปที่เจ้าเห็นสมบัติ อย่าลืมให้ข้าขุดมันอีกล่ะ"

เป็นเรื่องดีที่เขาไม่ได้พูด ทันทีที่เขาพูดออกไปใบหน้าของอาจารย์ฉางเหม่ยก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ

“ให้ตายเถอะ มันไร้ยางอายที่จะทำตัวเป็นเด็กดีแม้ว่าเจ้าจะได้เปรียบก็ตาม”

อาจารย์หลงเหม่ยสาปแช่งและเดินต่อไป

พวกเขาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากป่าข้างหน้า

"เอี๊ยด"

อาจารย์ฉางเหม่ยหยุดชั่วคราวและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องรออยู่ข้างหน้า"

"ไปดูกันเถอะ" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปในพริบตา

อาจารย์ฉางเหม่ยเดินตามหลังมาติดๆ

ไม่นานทั้งสองก็เห็นเสือโคร่งไซบีเรีย

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เสือโคร่งไซบีเรียกำลังกัดลูกลิงอยู่ ลูกลิงนั้นตัวเล็กมาก อายุเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ไม่สามารถต้านทานการกัดของเสือตัวเต็มวัยได้

ไม่ไกลออกไป มีลิงหลายสิบตัววิ่งวนไปมาอย่างกระวนกระวายใจไม่กล้าเข้าใกล้

เยี่ยชิวกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือลูกลิง แต่อาจารย์ฉางเหม่ยหยุดไว้

“การคัดเลือกโดยธรรมชาติ ผู้อ่อนแอกินผู้ที่แข็งแกร่ง นี่คือกฎธรรมชาตินิรันดร์ อย่าเข้าไปยุ่ง” อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าว

เย่ชิวกล่าว "กฎผิดๆอย่างนั้นหรอ ข้ารู้แค่ว่าถ้าเราไม่จัดการลิงตัวน้อยก็จะตาย"

แต่อาจารย์ฉางเหม่ยพูดว่า "ไอ้สารเลว เจ้าช่วยมันได้ครั้งเดียว ช่วยมันครั้งต่อไปได้ไหม"

“ข้าไม่สามารถควบคุมได้มากนัก ตั้งแต่ข้าพบมัน ก็หมายความว่าชีวิตของมันไม่ควรถูกตัดออก” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นและยิงพลังดาบออกไป

ฟึบ!

พลังงานดาบส่งผ่านหัวเสือโคร่งไซบีเรีย

เสือโคร่งไซบีเรียสะดุ้งและปล่อยลูกลิงทันที และหันไปจ้องมองที่เยี่ยชิว