วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 95

หลินจิงจื้อหายใจออกราวกับความกระหาย และมองเยี่ยชิวด้วยดวงตาที่ชุ่มฉ่ำของเธอ พร้อมด้วยเสน่ห์อันขี้เล่นของเธอ

อยาก!

เยี่ยชิวทำได้แค่ฝันถึงมัน

เขาไม่เพียงแต่คิดถึงมันเท่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าผู้ชายธรรมดาทุกคนคิดเกี่ยวกับมันอยู่ในใจ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่า หากพวกเขาสามารถออกกำลังกายกับผู้หญิงอย่างหลินจิงจื้อได้ ผู้คนจำนวนมากก็เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าชีวิตของพวกเขาจะอายุสั้นเพียงสิบปีก็ตาม

แต่เยี่ยชิวเข้าใจว่า หลินจิงจื้อกำลังล้อเขาเล่น

"พี่หลิน โปรดอย่าทำแบบนี้ โอเคไหม?"

เยี่ยชิวมองไปทางอื่น กลัวเล็กน้อยที่จะมองหน้าหลินจิงจื้อ เขากลัวจริง ๆ ว่าถ้าเขาอดใจไว้ไม่ได้ เขาจะทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้ายกับหลินจิงจื้อ

"ทำไม?" ใบหน้าสวยของหลินจิงจื้อเต็มไปด้วยความสงสัย

"อย่าล้อผมเล่นตลอดเวลาสิ ทำแบบนี้มันน่าเบื่อจริง ๆ" เยี่ยชิวกล่าว

"ถ้าไม่ชอบแบบนี้ ลองอย่างอื่นดูไหม นายชอบแบบไหน?"

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกว่ามีบางอย่างพันอยู่รอบเอวของเขา เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาพบว่านั่นคือขาของหลินจิงจื้อ

สิ่งนี้ ทำให้เขาเขินอายและหน้าแดง

"พี่หลิน นี่ก็ไม่ดีเหมือนกัน"

"นายไม่ชอบมันเหมือนกันเหรอ?" หลินจิงจื้อกลอกตา คว้าคอเสื้อของเยี่ยชิว แล้วดึงเขามาไว้ข้างหน้าเธอ

เมื่อเธอคล้องคอด้วยมือทั้งสองข้าง เยี่ยชิวใช้มือของเขาพยุงเตียง และรักษาระยะห่างจากเธอยี่สิบเซนติเมตร ตอนนี้หลินจิงจื้อดึงเขาเข้ามาใกล้ ระยะห่างน้อยกว่ายี่สิบเซนติเมตรแล้ว ในทันใดนั้น ร่างกายของเยี่ยชิวได้กดลงทับกับเธอทันที

ทันใดนั้น เขาเต็มไปด้วยความคล่องตัว

กลิ่นหอมอันมีเสน่ห์ของน้ำหอมที่เล็ดลอดออกมาจากคอของหลินจิงจื้อ ทำให้หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้หญิงเช่นนี้

"พี่หลิน ผมขอโทษ..."

ขณะที่เยี่ยชิวเปิดปากเพื่อขอโทษ หลินจิงจื้อวางนิ้วบนริมฝีปากของเขาแล้วพูดเบา ๆ "นายไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องขอโทษ"

"แต่นี่ไม่ดีเลย"

"ฉันเต็มใจ"

เยี่ยชิวสะดุ้ง

หลินจิงจื้อพูดต่อ "จูบฉันสิ!"

เยี่ยชิวคิดว่าเขาได้ยินผิด และตกตะลึง ในขณะนี้ หลินจิงจื้อเริ่มขอจูบ

ในไม่ช้า เยี่ยชิวจึงตอบสนองเธอ

อุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นทันที

หลินจิงจื้อมีเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอน้อยลงเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น--

หลินจิงจื้อผลักเยี่ยชิวออกไป

เดิมทีเยี่ยชิวคิดว่ามันกำลังจะจบลง แต่เขาเห็นหลินจิงจื้อจงใจพันขาเรียวยาวของเธอให้แน่น และทับซ้อนกัน จากนั้นมองเขาด้วยสายตาที่น่าเกรงขาม กัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ ด้วยฟันของเธอ และเธอดูเขินอาย

เยี่ยชิวไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนจัดมาก และการหายใจของเขาก็หนักหน่วง

"มัวทำอะไรอยู่ ถอดเสื้อผ้าออกสิที่รัก..."

"ที่รัก" คำสุดท้ายของหลินจิงจื้อ ทำให้กระดูกของเยี่ยชิวแทบจะแข็งตัว

เขาถอดเสื้อผ้าออกครู่หนึ่ง และกำลังจะพุ่งเข้าหาเขา เมื่อเขากำลังจะไปต่อ หลินจิงจื้อก็หยุดเขาอีกครั้ง

"เยี่ยชิว ถ้าฉันกลายเป็นผู้หญิงของนาย นายจะรับผิดชอบฉันตลอดชีวิตของนายไหม?" ดวงตาของหลินจิงจื้อชัดเจน และใบหน้าของเธอจริงจังมาก

"อย่าบอกว่าตลอดชีวิตเลย ผมจะรับผิดชอบพี่แม้จะเป็นสามชาติก็ตาม"

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว หลินจิงจื้อหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ฉันมีคำขออีกข้อหนึ่ง และนายต้องยอมรับมัน"

"อะไร?"

"ฉันอยากอยู่ข้างบน"