เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 741

บทที่ 740 ต่อให้เห็นแก่ตัว นั่นก็เพราะคุณ

หลังจากที่การประชุมยุติลง

หานมู่จื่อก็จัดการเรียกรถ หลังจากนั้นก็ให้เซียวซู่กลับไปที่โรงพยาบาล

ในตอนแรกเซียวซู่ไม่ยินยอม ทว่าหานมู่จื่อก็พูดกับเขาตรงๆ “อาการบาดเจ็บของคุณมันไม่ใช่เล็กๆ นะ หากอาการบาดเจ็บทั้งตัวของคุณมันไม่หายดี เมื่อถึงเวลาที่ต้องจัดการเรื่องราวในบริษัทจะทำยังไง? ในอนาคต พวกเรายังมีศึกที่ยากจะต่อสู้อีกนะ”

เซียวซู่รู้สึกหวั่นไหวคล้อยตามคำพูดของเธอ ดังนั้นจึงได้ยอมไปโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง

หานมู่จื่อเตรียมจะตรงไปยังห้องทำงาน ทว่าเมื่อเดินไปถึงหัวมุมกลับถูกคนคนหนึ่งขวางทางเอาไว้

หลังจากที่เห็นว่าคนที่มาขวางเธอเอาไว้เป็นใคร เท้าของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา

“มีธุระอะไร?”

คนที่ขวางอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่ใครอื่น เป็นเย่หลิ่นหานที่เพิ่งอยู่ในห้องประชุม ในตอนนี้นายท่านตระกูลเย่ไม่ได้อยู่ข้างกายเขา คงถูกส่งกลับไปยังบ้านพักคนชราแล้ว

ต่อให้สายตาของนายท่านตระกูลเย่จะฉลาดเฉียบคมแค่ไหน ทว่าเขาก็ทำได้เพียงนั่งบนรถเข็น ลุกขึ้นยืนก็ไม่ได้ ไม่มีแรงที่จะต้านทานได้ ถ้าไม่สบายก็เป็นเหตุผลที่ต้องส่งไปยังบ้านพักคนชรา

ไม่ใช่ว่าหานมู่จื่อไม่เคารพผู้อาวุโส แต่หลังจากที่ได้ฟังคำพูดจากเย่โม่เซินแล้ว เพื่อบังคับให้เขายอมกลับตระกูลเย่ นึกไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะถึงกลับไม่เลือกวิธีการลงมือ ถึงขั้นฆ่าแม่ของเขา

สิ่งนั้นทำให้ในวัยเด็กของเย่โม่เซินจมดิ่งอยู่ในเงามืดมากแค่ไหนกันนะ?

เดิมทีที่นายท่านตระกูลเย่เป็นแบบนี้ก็ไม่สามารถที่จะทำใจให้ความเคารพได้ เขามองเห็นเย่โม่เซินเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์ที่น่าสนใจ

เย่หลิ่นหานยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตาเหลือบลงไปมองเอกสารที่อยู่ในมือของเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หานมู่จื่อที่ถูกสายตาของเขามองมารู้สึกเย็นเยียบที่แผ่นหลังขึ้นมา เธอก้าวถอยอย่างระมัดระวังไปสองก้าว ทันใดนั้นเย่หลิ่นหานก็เงยหน้าขึ้นมา

“ทำไมตอนนี้คุณหวาดระแวงผมแล้วล่ะ?”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไร

“แม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้แล้วเหรอ? คิดไม่ถึงเลย... ระหว่างเราจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้?” เย่หลิ่นหานก้าวเข้ามาข้างหน้า เข้ามาใกล้หานมู่จื่อหนึ่งก้าว

หานมู่จื่อเบิกตากว้าง ถอยหลังไปอีกสองก้าว ทันใดนั้นจู่ๆ เย่หลิ่นหานก็ยื่นมือออกมาจับแขนของเธอก่อนจะยกขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกดเอาไว้กับผนังเย็นๆ

“อ๊ะ” หานมู่จื่อไม่ทันระวัง ของในมือจึงร่วงหล่นลงพื้น

อัตราการเต้นของหัวใจก็เร็วขึ้น จนแทบจะพุ่งออกมา หานมู่จื่อเบิกตากว้าง รูม่านตาหดตัวลงจ้องมองไปที่เย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานขยับเข้ามาใกล้เธอ มือของเขารับรู้ถึงการขัดขืนของเธอ ทั้งยังมองเห็นแววตาของความโมโหและความเกลียดชังจากสายตาของเธออย่างชัดเจน และเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็มันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เห็นได้ชัด.... ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนที่ตัวเองรักอย่างลึกซึ้ง

แต่ทว่าเขากลับไม่สามารถครอบครองได้

“คุณกลัวอะไร? กลัวว่าผมจะแย่งสัญญาคุณเหรอ? มู่จื่อ ความห่วงใยและความรักที่ผมมีให้คุณ คุณไม่รู้สึกถึงมันเลยเหรอ ผมเชื่อว่าตลอดมาคุณรู้อยู่แล้ว”

หานมู่จื่อหอบหายใจ กัดปากล่างแน่น “ปล่อย ถ้ายังไม่ปล่อยฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจ”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” เย่หลิ่นหานหัวเราะกับตัวเอง “ตำรวจมาแล้วหลังจากนั้นคุณจะแจ้งผมข้อหาล่วงละเมิดงั้นเหรอ?”

หานมู่จื่อ “.....”

“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก เพราะว่า... ต่อให้ผมอยากทำอย่างนั้นกับคุณ ก็ทำใจไม่ได้หรอก”

เมื่อพูดจบ เย่หลิ่นหานก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา “ผมแค่อยากจะพูดกับคุณสักสองสามประโยค ที่ผมกลับมาที่บริษัท จริงๆ แล้วผมแค่อยากมารักษาการแทนชั่วคราวเพื่อบริหารบริษัทก็เท่านั้น ก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นรองประธาน ดังนั้นในหลายเรื่องผมล้วนคุ้นเคยดี บริษัทไม่สามารถปล่อยให้ไม่มีการบริหารนานๆ ไม่ได้”

เธอถูกควบคุมเอาไว้ ต่อให้หานมู่จื่อดิ้นรนยังไง ทว่าก็ยังไม่สามารถสู้แรงเขาได้ ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็ไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ ทำได้เพียงพูดอย่างโกรธเคือง “นี่คุณกล้าบอกว่าคุณไม่ได้เห็นแก่ตัวสักนิดงั้นเหรอ?”

เย่หลิ่นหานหลุบสายตาลง ถอนหายใจออกมา

“มี”