เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 805

บทที่804 ฉันพูดคำไหนคำนั้น

“เสียงดังจริงๆ ”

เย่โม่เซินแขวะ หลังจากนั้นก็หันกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือขึ้นมาลูบหัวตัวเอง

พอไอ้เจ้าเฉียวจื้อไป ในห้องก็สงบเงียบขึ้นเยอะเลย

หานมู่จื่อยังคงทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว เย่โม่เซินเดินมาตรงหน้าประตู สายตามองไปยังร่างกายของเธอ

ไฟในห้องครัวเป็นสีเหลือง หานมู่จื่อสวมผ้ากันเปื้อนสีอ่อน ผมยาวของเธอถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง แสงไฟทำให้เธอดูมีประกายของความอ่อนโยน

มองดูเธอที่เป็นแบบนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินจะมีความรู้สึก ว่าชีวิตของทั้งสองคนควรจะเป็นแบบนี้

ทั้งๆ ที่ยังรู้จักเธอได้ไม่นาน ยังไม่ถึงครึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับว่าสมองไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้ อยากแต่จะเข้าใกล้เธอ

ความรู้สึกแบบนี้ มันคือเรื่องอะไรกัน?

ทำไม?

ตอนที่เย่โม่เซินกำลังไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นั้น หานมู่จื่อก็หันกลับมามองเขาเหมือนกับว่ารู้สึกได้

“คุณยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? ” หานมู่จื่อถามเขาด้วยความสงสัย “อยากจะมาช่วยอีกแล้วงั้นเหรอ? ”

แม้ว่าแววตาและสีหน้าจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนมากนัก แต่ว่าเย่โม่เซินมองออก ว่าตอนนี้เธอกำลังสงสัยเขาอยู่

ริมฝีปากบางๆ ของเย่โม่เซินขยับ ในใจของเขาตอนนี้กำลังรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ตัวเองจะขาดความสามารถต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง และก็เหมือนกับว่าเขาไม่ได้มีคำพูดอะไรที่จะโต้แย้งได้ด้วย

“ช่างเถอะ คุณไปรอฉันที่ห้องรับแขกแล้วกัน ใกล้จะเสร็จแล้ว” หานมู่จื่อพูด หลังจากนั้นก็หันกลับไปทำกับข้าวต่อ

เย่โม่เซิน：“……”

อาหารเย็นวันนี้เหมือนกับเมื่อวาน มีผัก มีเนื้อสัตว์แล้วก็มีซุป หานมู่จื่อรู้ว่าตัวเองกำลังท้องอยู่ เพราะฉะนั้นก็ไม่เคยปล่อยปละละเลยตัวเองเรื่องการกิน นอกจากว่าเธอจะเหนื่อยจริงๆ จนไม่มีแรงทำอาหาร ถึงจะกินแบบขอไปที

ปกติแล้ว เธอจะมีพิธีการเยอะ จะตั้งใจใช้เวลาไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อเลือกซื้อของที่ตัวเองต้องการและพวกวัตถุดิบ หลังจากนั้นก็กลับบ้านมาค่อยๆ ทำอาหาร แล้วก็กินข้าวคนเดียวช้าๆ

อย่างไรก็ตามอาหารพวกนี้สำหรับเย่โม่เซินแล้วนั้น มันง่ายๆ และหยาบๆ มาก

อย่างไรเสียพ่อครัวของตระกูลยู่ฉือแม้แต่ร้านอาหารสุดหรูก็ยังเชิญเขาไปไม่ได้ แต่ว่าหานมู่จื่อกลับทำมื้ออาหารง่ายๆ

ตอนที่ทั้งสองคนกินข้าวนั้นเงียบมาก เย่โม่เซินกินซุปปลาเงียบๆ มองผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าที่กินข้าวอย่างเงียบเชียบ หัวใจก็เหมือนจะสงบลงอย่างช้าๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ตอนที่หานมู่จื่อเก็บจานเข้าไปในห้องครัวนั้น เย่โม่เซินก็ตามเข้ามา พร้อมกับพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย “เดี๋ยวฉันช่วย”

หานมู่จื่อเหลือบไปมองแขนเสื้อของเขาที่ยังไม่ได้ดึงขึ้น ก็คลี่ยิ้มออกมา “ช่างเถอะ ฉันกลัวว่าจานฉันจะแตกหมด เดี๋ยวฉันต้องจ่ายเงินซื้อใหม่อีก”

พอได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินก็หรี่ตาลง “นี่เธอกำลังสงสัยฉันอยู่เหรอ? ”

“เอ่อ เปล่านะ ฉันไม่ได้สงสัยคุณ ฉันแค่รู้สึกว่า ท่านประธานของบริษัทตระกูลยู่ฉือที่สง่า ไม่ควรจะมาทำเรื่องอะไรแบบนี้ แล้วอีกอย่าง คุณเป็นเจ้านาย แล้วก็เป็นแขกด้วย เรื่องพวกนี้ฉันทำเองได้”

คุณเป็นเจ้านาย แล้วก็เป็นแขก

คำพูดนี้ทำให้เย่โม่เซินเงียบลง รวมกับสิ่งที่เฉียวจื้อพูดกับเขาก่อนหน้านี้ นายก็เป็นแค่เจ้านายของเธอเท่านั้นเอง คงไม่ได้ต้องยุ่งแม้แต่ชีวิตส่วนตัวของเธอใช่ไหม?

ดังนั้น ในสายตาของเธอ เธอเห็นว่าเขาเป็นเจ้านาย เพราะฉะนั้นก็เลยเชิญให้เขากินข้าวด้วยยังงั้นเหรอ?

แล้วถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช่เจ้านายของเธอล่ะ? อย่างไรเสีย แม้แต่เฉียวจื้อที่จะมาขอกินข้าวด้วย เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เย่โม่เซินเหลือบมอง เป็นสายจากพ่อบ้าน เขาก็เลยรับสาย

“คุณชายเซิน นายท่านถามว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับมาเหรอครับ? ”

เย่โม่เซินเหลือบมองหานมู่จื่อ พร้อมกับเม้มปาก “ใกล้แล้ว”

“โอเคครับ นายท่านบอกให้คุณชายเซินรีบกลับ”

“เข้าใจแล้ว”