วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 141

นัยน์ตาเย็นชาสีโม่เฉิงหรี่เล็กน้อย

นัยน์ตาลึกซึ้ง แถมยังเปล่งประกายแววตาอันตรายออกมาเล็กน้อย

“กลางดึกค่อนคืนแล้ว คุณมาเคาะประตูห้องผมก็เพื่อส่งขนมหวานเนี่ยนะ?”

กู้หรันพยักหน้าอย่างมึนงง

“ใช่ค่ะ ไม่งั้นฉันจะเอาอะไรมาส่งเหรอคะ?”

“มาส่ง...”

ชายหนุ่มจ้องมองริมฝีปากขยับเล็กน้อย พลันกลืนน้ำลาย จู่ ๆ ตรึงท้ายทอยของเธอ และประกบริมฝีปากเธอทันที

กู้หรันตกใจอยู่ตรงนั้น

เธอยังรักษาลักษณะท่าทางถือขนมหวานเอาไว้ พลันถูกชายหนุ่มใช้แรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดไปในลักษณะเช่นนั้น และจูบเธออย่างดูดดื่มแถมลงแรงหนักหน่วงมากขึ้น

ชั่วครู่ เธอถึงได้มีปฏิกิริยา พร้อมทั้งผลักเขาอย่างรีบร้อน

“คุณ!”

เธอเอามือป้องริมฝีปากของตนเอง ใบหน้าเล็กๆ แดงจนราวกับบีบเลือดออกมา

อารมณ์ของสีโม่เฉิงอารมณ์ดีขึ้นมาก

วันนี้ตลอดทั้งคืน ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอไปตระกูลกู้ขึ้นมา กังวลมากขึ้นมาตลอด และเป็นเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบให้ตนเองเข้าไปแทรกแซงเรื่องบ้านของเธอ ดังนั้นฝืนกลั้นที่ไม่ได้ส่งคนไปรับเธอ และไม่ได้โทรศัพท์หาเธอ

คิดไม่ถึงว่าพอกลับมาแล้ว ก็ค้นพบว่าเธอถูกทำร้ายกลับมา

ปวดใจจนต้องทายาให้เธอ และรู้สึกโดนกระตุ้นเมื่อเห็นภาพแผ่นหลังอันขาวดั่งหิมะเช่นนั้นของเธอ

อย่างไรก็ตาม คืนนี้ อารมณ์ของเขาที่เรียกว่าความรู้สึกโกลาหล ทรมานมากๆ

ก็แค่ตอนนี้แหละ ในที่สุดก็ได้ชิมของหวาน ความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ในทรวงอกสงบลงแล้ว

สีโม่เฉิงจ้องมองเธอ พลันกล่าวเสียงเข้ม “ตอนนี้รู้ว่าตนเองควรจะส่งอะไรให้แล้วใช่มั้ย?”

กู้หรันคิดไม่ถึงว่า เดิมตนเองคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ ผลลัพธ์คือก็สามารถทำเรื่องพรรค์ด้วย

พลันถลึงตามองเขาอย่างดุดัน จากนั้นจึงนำถ้วยขนมหวานยัดใส่ในมือของเขา จากนั้นก็หันหลังพร้อมทั้งเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

สีโม่เฉิงมองเห็นแผ่นหลังเธอตาลีตาเหลือกเดินออกไป พลันยกมุมปากอย่างมีความสุข

คืนวันนั้น

เดิมกู้หรันคิดว่า ตนเองไม่ทางคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว