วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 140

เขาพูดเสียงเคร่งขรึม “ไปที่เตียง ถอดเสื้อผ้าออกด้วย”

“หา?”

กู้หรันกอดตนเองไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว พลันกล่าวอย่างระแวดระวัง “คุณอยากจะทำอะไรเนี่ย? คุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะ อย่าลืมนะว่าพวกเรามีข้อตกลงกันอยู่สามข้อ”

สีโม่เฉิงแสยะยิ้ม

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรได้? อีกอย่าง บนตัวคุณทุกซอกมุมมีตรงไหนที่ผมไม่เห็นมาแล้วบ้าง ผมอยากดูมากเลยจนถึงขนาดอยากทำแบบนี้แล้วเหรอไง?”

กู้หรัน “…”

มันทิ่มแทงใจ แต่มันคือความจริง

แต่เธอยังคงใช้แขนกอดตัวไว้แน่น ไม่มีการขยับเขยื้อน

มักรู้สึกว่า การถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ มันไม่ค่อยเหมาะสมมั้ง

สีโม่เฉิงเห็นสถานการณ์ จึงไม่อยากเอ่ยถามความคิดเห็นของเธออีกแล้ว

พลันหันตัวเธอกลับมาทันที และจัดการถอดเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอออกทันที

เสื้อผ้าของกู้หรันหลุดร่วงลง เธอตกใจจนกรีดเสียงร้องทันที

อยากจะต่อต้าน แต่กลับถูกชายหนุ่มตึงเอาไว้แน่นหนา

หลังจากที่เขายืนอยู่ด้านหลังของเธอ พลันมองเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำบนแผ่นหลังของเธอ หัวคิ้วย่นเข้าหากัน

สักพัก พลันพูดเสียงเข้ม “รอเดี๋ยวนะ”

พูดจบ จึงหันหลังเดินออกไป

กู้หรันยืนอยู่ตรงนั้น สมองเบลอเล็กน้อย

ไม่เข้าใจถึงความหมายของผู้ชายคนนี้

ประมาณสองนาทีให้หลัง เขากลับมาแล้ว ในมือยังมีครีมมาหลอดหนึ่งติดมือมาด้วย

สีโม่เฉิงพูดเสียงเข้ม “ขึ้นไปนอนพาดบนเตียงสิ”

ครั้งนี้ กู้หรันไม่ได้ต่อต้าน

เธอรวบเสื้อผ้าให้ดี พลันป้องกันพื้นที่ที่เหลืออยู่บนร่างกาย เหลือเพียงแผ่นหลังสีขาวดั่งหิมะตรงบริเวณนั้น พลันนอนพาดลงบนเตียงทันที

สีโม่เฉิงนั่งอยู่ด้านข้างของเธอ พร้อมทั้งทายาให้เธออย่างละเมียดละไม

เนื้อนิ้วของชายหนุ่มหยาบกร้านเล็กน้อย ยามเมื่อสัมผัสผิวอันเนียนละเอียดของเธอ จนนำพาความรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมา

ช่วงเอวคอดของกู้หรันเป็นบริเวณที่หวั่นไหวที่สุด จนเกิดอาการขยับเล็กน้อยอย่างทนไม่ไหว

จู่ ๆ ก้นถูกคนตีอย่างแรงหนึ่งทีอย่างคาดไม่ถึง

ชายหนุ่มกดเสียงพูดต่ำ “บอกแล้วว่าห้ามขยับ!”

กู้หรัน “…”

ว๊ายยยย!

น่าละอายใจชะมัด!!!

ตกลงว่าเส้นสมองส่วนไหนมันผิดปกติ ถึงได้ยอมตกลงให้ผู้ชายทำแบบนี้ได้เนี่ย!

ตอนแรกสีโม่เฉิงสนใจแค่รอยแผลที่อยู่บนแผ่นหลังของเธอ

เขาเป็นอะไรไป?

ทำไมดูเหมือน ลักษณะท่าทางตื่นตระหนกมากเลยล่ะ?

ห้องนอนใหญ่

สีโม่เฉิงยืนอยู่ใต้ฝักบัว และปล่อยน้ำเย็นไหลผ่านร่างกายตามสบาย

ในหัวสมองปรากฏภาพแผ่นหลังขาวดั่งหิมะที่นอนอยู่บนเตียงของหญิงสาวขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายบีบรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง

เขากัดฟันอย่างเงียบๆ อย่างไม่รู้ตัว และสบถด่าออกมาหนึ่งประโยค

จากนั้นพลันเพิ่มน้ำให้แรงขึ้น ปล่อยให้น้ำเย็นจัดไหลชำระร่างกายลงไปให้มากๆ

กระทั่งหลังจากครึ่งชั่วโมงไปแล้ว

สีโม่เฉิงถึงค่อยๆ ใจเย็นลงมา

เขาเช็ดผมให้แห้ง พลันสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

ตอนที่เตรียมจะถอดเสื้อผ้าเข้านอน พลันมีเสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นมา

เสียงอ่อนโยนแผ่วเบาของกู้หรันดังอยู่ด้านนอกประตู

“สีโม่เฉิง คุณนอนหรือยังคะ?”

สีโม่เฉิงชะงักการกระทำทันที พลันใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีกครั้ง

เขาเดินเข้าหา พลันเปิดประตู จึงมองเห็นกู้หรันยกของหวานหนึ่งถ้วยยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“เอ่อคือ... เมื่อกี้ลุงโอบอกฉันว่าเขาทำขนมหวาน เลยมาถามว่าคุณจะกินมั้ยคะ?”