วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 139

เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนมีศีลธรรมเสียอีก คิดไม่ถึง ถึงขึ้นเอาตัวเข้าแลกให้กับอีกฝ่ายเพื่อความสุขสบายเพลิดเพลินไปกับเงินมีทองของตนเอง

ลู่หมิงชิงทว่าไม่ได้คิดแค่นั้น แค่กู้หรันอาศัยความสามารถของตนเองจนสามารถเข้าพักอาศัยที่นี่ได้

ซึ่งเนื่องจากเธออายุยังน้อย แม้จะมีความสามารถอยู่บ้าง และบริหารกิจการบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งก็ตาม

การได้พักสถานที่เช่นนี้ เกรงว่าจะให้เธอต่อสู้ไปอีกกี่สิบชาติก็ไม่มีวันเป็นไปได้

สิ่งเดียวที่มีความเป็นไปได้ นั่นก็คือเธอใช้เต้าไต่บุคคลสำคัญที่มีภูมิหลังดีมากอะไรจำพวกนั้น

ส่วนการที่เธอไม่ได้เปิดเผยออกมา เป็นเพราะว่าสถานะของทั้งสองคนไม่สามารถเปิดเผยได้

มิเช่นนั้น ถ้ามีความสัมพันธ์กันอย่างสมเหตุสมผลอย่างจริงจัง แล้วทำไมเธอไม่ยอมเปิดเผย ในทางกลับกันยังให้สวี่ชิงชุ่ยคอยมาจับคู่ให้พวกเขาสองคนอีกเหรอ?

เมื่อคิดแบบนี้ ลู่หมิงชิงโทรศัพท์ออกไปทันที

“ฮัลโหล คุณช่วยผมตรวจสอบกู้หรันที ดูสิว่าช่วงนี้เธอไปมาหาสู่กับใคร”

——

ทางนี้

หลังจากกู้หรันกลับบ้านแล้ว แต่ไม่ได้ครุ่นคิดถึงลักษณะนิสัยของลู่หมิงชิงอย่างละเอียด

หลังจากทรมานตรากตรำมาทั้งวัน เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาด

หลังจากกลับเข้ามาในห้องแล้ว จึงรีบชาร์จแบตโทรศัพท์ก่อน จากนั้นพลันเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

สีโม่เฉิงรู้ว่าวันนี้เธอกลับไปบ้านตระกูลกู้ ดังนั้นจึงไม่ได้พักผ่อนก่อน แต่รอเธออยู่ในห้องหนังสืออยู่ตลอดเวลา

เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวทางด้านนอก ก็รู้ว่าเธอกลับมาแล้ว ถือว่าวางใจลงไปบ้าง

กู้หรันอาบน้ำเสร็จ พอออกมา พลันมองเห็นสีโม่เฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาในห้องของเธอ และกำลังอ่านนิตยสารอยู่ตรงนั้น

เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย พลันเอ่ยถาม “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

สีโม่เฉิงวางนิตยสารลง พลันประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เพราะว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กู้หรันกำลังใส่ชุดนอน ชุดนอนสีชมพูอ่อนคลุมผิวชมพูระเรื่อของเธออีกชั้น คล้ายเป็นพุดดิ้งอันเนียนละเอียดอ่อนเด้งดึ๋งดั๋ง

สายตาของชายหนุ่มราวกับมีคุณสมบัติตามหลักธรรมชาติ กู้หรันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“เอ่อ... ดึกป่านนี้แล้ว คุณมาหาฉันมีธุระอะไรมั้ยคะ?”

สีโม่เฉิงพลันกล่าวทันที “ตรงแขนไปโดนอะไรมา?”

กู้หรันตะลึงเล็กน้อย พลันหลุบตามองแวบหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าด้านข้างแขนมีรอยจ้ำช้ำเป็นปื้นหนึ่งมาหนึ่งรอย

เธอฉุกคิดขึ้นมา

การอยู่ที่คฤหาสน์ทางตระกูลกู้ก่อนหน้านี้ โดนหญิงชราใช้ไม้เท้าตี

เธอเม้มริมฝีปาก และเอามือป้องร่องรอยเอาไว้

“ไม่มีอะไร แค่ไม่ทันระวังเลยเดินชนกระแทกมาแค่นั้นค่ะ”

ชายหนุ่มยืนขึ้นพรวด และเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างเธอและกุมข้อมือเอาไว้