วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 138

“ถ้าผมพูดว่า ความจริงที่ผมมาในวันนี้คือโดนคุณย่าของคุณตั้งใจเชิญผมมาเพื่อมาดูตัว คุณจะเชื่อมั้ย?”

กู้หรันตกตะลึงทันที

พูดกันตามหลักความจริง เธอเชื่ออยู่บ้าง

ในเมื่อ คนพวกนั้นของตระกูลกู้ มีเรื่องอะไรที่ไม่สามารถทำได้บ้าง?

แต่เธอยังเก็บอาการความระแวดระวังเอาไว้ และไม่ได้สวนกลับด้วยความร้อนใจ ทำได้แต่คอยมองลู่หมิงชิง

ลู่หมิงชิงพูดต่อทันที “พวกเขาพูดกับผมว่า คุณชอบผม และชื่นชมในตัวผมมากๆ แถมยังอยากเจอหน้าผมและอยากอยู่กับผมมาโดยตลอด ผมคิดว่าคุณคลั่งไคล้ผมจริงๆ ประจวบเหมาะกับคุณท่านเป็นลูกค้าของผม ผมเลยมาเจอหน้าสักหน่อย”

“คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งแรกที่เจอหน้ากัน คุณก็สวยจนสร้างความประหลาดใจให้ผม พูดจริงๆนะ เมื่อก่อนผมไม่เชื่อรักแรกพบ แต่หลังจากวันนี้แล้ว ผมเชื่อเสียแล้วสิ”

“ผมคิดว่าคุณคลั่งไคล้ผมนี่ แถมผมยังชอบคุณมาก คำพูดคำจารวมถึงการกระทำจึงไร้สาระไปหน่อยครับ”

“ผมคิดว่าคุณน่าจะไม่ต่อต้าน ในเมื่อเป็นชายหญิงที่บรรลุนิติภาวะกันแล้ว เรื่องที่ผมกับคุณต่างยินยอมพร้อมใจ แถมยังชอบพอซึ่งกันและกัน ใครจะไปคิดว่า ... เฮ้อ!”

หลังจากพูดถึงตอนท้าย เขาถอนหายใจหนักมาก

ราวกับถอนหายใจอย่างคร่ำครวญที่ตนเองถูกหมายหัว

กู้หรันขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถ้าก่อนหน้านี้พูดว่ามีความเชื่อแค่เพียงหยิบมือ ตอนนี้ความเชื่อมันเกือบเต็มร้อยแล้ว

แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ยังมีความสงสัยอยู่บ้าง

เธอกล่าวเสียงเข้ม “คำอธิบายของคุณฉันได้ยินค่ะ ยังมีเรื่องอะไรอีกมั้ยคะ?”

ลู่หมิงชิงหายใจติดขัด

ประมาณว่าคิดไม่ถึงเช่นเดียวกัน อารมณ์ของเธอจะรุนแรงขนาดนี้

ถือว่าจัดการได้ยากยิ่งจริงๆ

เขาฝืนยิ้มพร้อมทั้งกล่าวออกมา “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเห็นว่าจู่ ๆรถของคุณก็มาจอดตรงนี้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถ้ามีปัญหาอะไร ผมสามารถช่วยได้นะครับ”

กู้หรันย่นคิ้วเข้าหากันแน่นมากขึ้น

พูดกันตามความจริง แต่ปกติแล้วยังมีวิธีการอย่างที่สอง เธอไม่อยากให้ลู่หมิงชิงเข้ามาช่วย

ท้ายที่สุด ไม่สนว่าผู้ชายคนนี้โดนคิดบัญชีมา หรือว่าการกระทำแบบนั้นที่เกิดขึ้นในวันนี้จะมาจากใจของตนเองก็ตาม

ยังไงเสีย เขาก็ไม่ใช่คนดีเด่นอะไร

แต่ในเวลานี้ อยู่ชานเมืองอันแสนทุรกันดาร โทรศัพท์เธอแบตเตอรี่ก็ดันมาหมดอีก

แล้วให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้ เพื่อรอให้ถึงพรุ่งนี้ งั้นก็ยิ่งไม่ปลอดภัยมากกว่าเดิม

ดังนั้น ท่ามกลางความเบื่อหน่าย กู้หรันจึงได้บอกสถานการณ์ของตนเองพูดกับเขาทันที

“รถเสียค่ะ ไม่สามารถใช้การได้ในเวลานี้ โทรศัพท์ก็แบตเตอรี่หมดค่ะ”

ลู่หมิงชิงตระหนักได้ทันที

พลันอยากหาข้ออ้าง เพื่อเปลี่ยนหาสถานที่อื่นลงรถแล้วค่อยเดินมาก็ทำไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา

“ค่ะ คืนนี้ต้องขอบคุณมากนะคะที่คุณมาส่งฉัน ดึกมากแล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

ลู่หมิงชิงกวาดตามองวิลล่าหลังใหญ่ทางด้านหลังของเธอ ถึงได้ยิ้มและพยักหน้าให้

“ครับ งั้นผมขอตัวก่อน ฝันดีครับ”

“ฝันดีค่ะ”

กู้หรันยืนส่งลู่หมิงชิงออกไปตลอดทาง จากนั้นถึงได้หันหลังและเดินเข้าวิลล่า

ทางนี้ ลู่หมิงชิงเพิ่งจะออกไป พลันจอดรถลงข้างทางทันที พร้อมทั้งเปิดโทรศัพท์เพื่อค้นหาโซนวิลล่าเมื่อครู่นี้ทันที

จึงเห็นชื่อของโซนวิลล่าตรงนั้นชื่อว่า Southbank Residence สนนราคาวิลล่าทางด้านในเป็นราคาสูงเสียดฟ้า

อย่าเอ่ยเลยว่าคนรวยแบบคนทั่วไปยังซื้อไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงแม้จะซื้อไหว ก็ไม่แน่ว่าจะมีคุณสมบัตินั้นอย่างแน่นอน

สังคมในนั้น เป็นคนในระดับชนชั้นสูงสุด ถึงได้พักอาศัยอยู่ในบ้านนั้นได้

ปรากฏว่ากู้หรันพักอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

ลู่หมิงชิงย่นคิ้วทันที

พักใหญ่ และก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรออก เขาแสยะยิ้มอย่างดูถูกดูแคลนขึ้นมาทันที