วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 137

บริเวณปากทางบันได ลู่หมิงชิงดูภาพฉากนี้ด้วยความสนใจ

ความจริงคือ ก่อนหน้านี้ใช่ว่าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เรื่องที่กู้หรันไม่ค่อยลงรอยกับที่บ้าน

เพียงแต่คิดไม่ถึง ว่าจะหนักหนาสาหัสถึงเพียงนี้

ถึงขั้นมีปากเสียงกระทั่งถูกไล่ตะเพิดออกจากบ้าน

ต้องรู้ว่า ในประเทศจีน การพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา นั่นหมายความว่าสถานการณ์นั้นรุนแรงมากแล้ว

อย่างน้อย ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่สามารถจัดการแก้ไขปัญหาได้อย่างง่ายดาย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาค่อยๆ หลุบตาลงเล็กน้อย

และก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ มุมปากกระตุกขึ้นจนเผยให้เห็นรอยยิ้มหยอกเย้าออกมาเล็กน้อย

พลันมาหยุดอยู่ด้านหน้าสวี่ชิงชุ่ย และกระแอมเล็กน้อย “คุณท่านครับ ขอโทษจริงๆ ที่รบกวนท่านขนาดนี้ คืนนี้ผมยังมีธุระต่อ ถึงเวลาควรกลับได้แล้ว”

หญิงชราถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ลู่หมิงชิงยังอยู่ด้วย พลันรู้สึกเขินอายเล็กน้อยทันที

เธอยิ้มตอบอย่างเขินอาย “ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง คนในบ้านไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร จนทำให้คนเห็นเรื่องตลกๆ แล้วสิ”

ลู่หมิงชิงส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร ในทางกลับกันก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วแหละ”

คำพูดนี้ไม่ใช่คนนอก ทำให้ดวงตาของหญิงชราเปล่งประกายทันที

เธอเข้าใจอย่างทันที ลู่หมิงชิงไม่ได้โกรธเคืองเพราะเรื่องในวันนี้

ในทางกลับกัน ยังคงยินยอมช่วยเหลือตระกูลกู้ของพวกเขา

เธอซาบซึ้งพลันพูดต่อทันที “มาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นย่าก็ไม่รั้งคุณไว้นานอีกแล้วแหละ ย่าจะให้คนขับรถไปส่งคุณเอามั้ย?”

“ไม่ต้องแล้วครับ ผมขับรถมาเอง นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมควรจะกลับได้แล้วครับ”

ลู่หมิงชิงพูดจบ พลันกล่าวบอกลากู้จิ่งเซิ่งและคนอื่นๆ และออกมาทันที

ส่วนทางนี้ กู้หรันเดินออกจากประตูใหญ่ของตระกูลกู้

หลังจากขึ้นรถมาแล้ว ยังขับออกถนนไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรด้วยซ้ำ รถยนต์จอดลงทันทีทันใด

เธอลองดูอยู่หลายครั้งหลายครา จนค้นพบว่าสตาร์ทไม่ติด จึงลงจากรถเพื่อทำการตรวจสอบ จนได้ค้นพบว่ารถเสีย

จนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง

วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาบ้าง จนเหมือนดวงตก ติดขัดไปหมด

อันดับแรกคือถูกย่าทำร้ายในบ้านตระกูลกู้ ตอนนี้รถก็ดันมาเกิดปัญหาอีก

ท่ามกลางความเบื่อหน่าย เธอจำได้แต่กลับเข้าไปในรถ และเตรียมโทรศัพท์เรียกคนมาลากรถ ถือวิสาสะเรียกรถแท็กซี่ไปด้วย

แต่คำที่เรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อน

“อย่างที่ว่ากันว่า นักโทษก่อนที่จะถูกประหารชีวิต เขายังได้รับโอกาสในการให้ปากคำอีกครั้ง คุณไม่อยากฟังคำอธิบายจากผมเหรอครับ?”

ทว่าสิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ กู้หรันสวนกลับทันที “ไม่อยากฟัง”

ลู่หมิงชิง “……”

บรรยากาศประดักประเดิดเล็กน้อย

เขาหัวเราะออกมาสองครั้งอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง “คุณหรันก็ช่างเด็ดขาดจริงๆ เอ่อ...ช่างมัน! ถึงแม้คุณไม่อยากฟังก็ตาม ผมก็ต้องพูดออกมา ในเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตัวบุคคล ผมก็ไม่อยากให้คุณหรันเข้าใจผมผิดตลอดไปว่าผมเป็นเพลย์บอยที่ไม่มีขีดจำกัด”

กู้หรันย่นคิ้วหากัน

พลันเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย

ทว่าบริเวณนี้เป็นเขตชานเมืองที่แสนทุรกันดาร โทรศัพท์ของเธอแบตเตอรี่หมด รถยนต์ก็มาสตาร์ทไม่ติดอีก

แม้ว่าเธอไม่อยากฟังคำพูดของชายคนนี้ ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ถึงแม้ว่าจะมีความวิตกกังวลบ้าน ถ้าไปกระตุกต่อมจนเขาเกิดรำคาญขึ้นมา จะฉวยโอกาสตอนที่บริเวณโดยรอบไม่มีคนอยู่ และทำเรื่องที่มันผิดกฎหมายอะไรขึ้นมาบ้าง

ท้ายที่สุด เหตุผลยังครอบงำความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอ

เธอทำได้แต่ฝืนทนเก็บงำอาการเอาไว้และเหล่มองลู่หมิงชิง พร้อมทั้งพูดเสียงเข้ม “ฉันรอฟังอยู่ค่ะ คุณพูดมาเลย”

ลู่หมิงชิงเห็นเหตุการณ์นั้นแล้ว จึงยิ้มอย่างพอใจ