วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 136

หญิงชราร้องไห้จนควบคุมตนเองไม่อยู่

ขณะนั้นเอง กู้จิ่งเซิ่งพาลู่หมิงชิงลงมาจากชั้นด้านบน

พลันมองเห็นภายในห้องรับแขกที่เกิดเรื่องขึ้นจนตกอยู่ในสภาพตามที่เห็นนี้ จนแสดงอาการมึนงงเล็กน้อย

“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

กู้อันหนิงเห็นเหตุการณ์ พลันเดินเข้าหาเพื่อฟ้องทันที

“คุณพ่อ! เมื่อกี้พี่เธอลงมือกับคุณย่า แถมยังผลักคุณย่ากระเด็นไปกองอยู่ที่พื้น ล้มแรงมากค่ะ!”

“อะไรนะ?”

กู้จิ่งเซิ่งตกใจทันที

เขาก็ยังคาดไม่ถึงอยู่ดี กู้หรันถึงขั้นกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้

พลันรีบวิ่งมาอยู่ด้านหน้าสวี่ชิงชุ่ย เพื่อมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า

“คุณแม่ คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ? บาดเจ็บตรงไหนมั้ย? ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”

หญิงชราโบกมือพลันร้องไห้พร้อมกับพูดออกมา “แม่ไม่เป็นไร แค่โมโห แม่อายุมากขนาดนี้แล้ว ปีนั้นตอนที่ปู่ย่าของแกยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาไม่เคยทำร้ายแม่เลย พ่อแกก็ไม่เคยทำร้ายแม่ ตอนนี้คนอย่างฉันกลับถูกหลานสาวทำร้าย แม่ไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกแล้ว”

กู้จิ่งเซิ่งจะทนฟังคำพูดนี้ได้ที่ไหนกัน

ความโกรธเคืองพลุ่งพล่านตีขึ้นมาเป็นระลอก

เขาอดไม่ได้ที่จะพูด แถมยังเดินไปยังด้านหน้าของกู้หรัน และตบหน้าเธออย่างจัง

ในเวลาเดียว พลันส่งเสียงโกรธเคือง “นังลูกทรพี! รีบขอโทษคุณย่าของแกเร็ว!”

กู้หรันถูกพวกเขาตบหน้าจนใบหน้าหันไปอีกทาง พลันจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

พลันจ้องมองครอบครัวนี้ที่อยู่ทางด้านหน้า คล้ายกับตลบตะแลงสร้างเรื่อง พลันแสดงบทบาทคนหนึ่งต่อว่าต่อขานอีกคนก็เข้าข้าง

ทันใดนั้นเธอรู้สึกตลกขบขันมาก

จริงๆ นะ น่าตลกขบขันชะมัด!

ตกลงว่าเธอใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดนั้น ถึงได้ฝากความหวัง ต่อคนในครอบครัวแบบนี้

ทั้ง ๆ ที่มีสิ่งของบาง แต่ว่าไม่สามารถได้มันมา ทว่ายังคงตัดใจไม่ได้ พลันให้โอกาสพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ให้พวกเขาทำร้ายตนเอง กระทั่งเป็นแผลเหวอะไปทั่วตัว ถึงยอมรับความจริงเรื่องนี้อย่างจริงจัง

กู้หรันไม่ได้ขอโทษทันที

เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ยืดหลังของตนเองให้ตรง พลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันได้ยินมาว่า ตามหลักของตระกูลอาศัยการถูกแส้เฆี่ยนตี ก็สามารถออกจากตระกูลได้แล้วใช่มั้ย?”

กู้จิ่งเซิ่งตกตะลึงทันที ย่นคิ้วหากันอย่างไม่พอใจ