วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 135

ตระกูลกู้ก็เคยที่จะรุ่งเรืองมาก่อน

ย้อนไปก่อนหน้าสามรุ่น ก็ได้มีคนได้เข้าไปเป็นขุนนางในวังมากก่อน ย้อนไปอีก ก็ยังได้เป็นตระกูลคนชั้นสูงที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น

แต่ว่าต่อมาชื่อเสียงก็ได้ค่อยๆ ตกต่ำลง

จนมาถึงรุ่นของพ่อของกู้จิ่งเซิ่ง ตระกูลนั้นก็ได้ต่ำตมอย่างแท้จริง

ไม่เพียงไม่มีชื่อเสียงเหมือนบรรพบุรุษ กลับกันมรดกต่างๆ ก็ได้เผาพลาดไปหมด สุดท้ายก็ได้กลายเป็นชาวบ้านจนๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีแม่ของกู้หรันค่อยช่วย ถึงตอนนี้เกรงว่าตระกูลกู้ก็ยังลุกขึ้นมาไม่ได้

แต่ต่อให้เป็นแบบนั้น สวี่ชิงชุ่ยก็ยังภูมิใจกับทัศนียภาพของบรรพบุรุษของตระกูลกู้มาโดยตลอด แล้วถึงตอนนี้ยังคงวัฒนธรรมของตระกูลไว้ หรือที่เธอพูดว่า——กฎของตระกูล

คนที่แค่โดนกฎตระกูลลงโทษนั้น ต่างก็เป็นลูกหลานที่เนรคุณของตระกูลกู้

ต้องโดนไล่ออกบ้านไป

กู้หรันไม่กลัวที่จะถูกไล่ออกไป เพราะว่าบ้านนี้ เธอไม่ได้อยากอยู่อยู่แล้ว

แต่ว่าไอ่กฎตระกูลนี่......

เธอก็ได้ยิ้มอย่างเยือกเย็น ตอนที่สวี่ชิงชุ่ยกำลังจะฟาดแส่ลงมานั้น ก็ได้คว้าปลายแส่ไว้

จากนั้นก็ได้ลากเข้ามา ทำให้ร่างกายสวี่ชิงชุ่ยได้ล้มไปข้างหน้า

เธอหันตัวหลบ ก็ได้ยินเสียง “ตุบ” สวี่ชิงชุ่ยก็ได้ล้มไปกับพื้นแบบนี้เลย

ทุกคนต่างตกใจ

“คุณท่าน!”

“คุณแม่!”

“คุณย่า!”

ทุกคนก็ได้วิ่งไปทางเธอ

กู้หรันถอยไปหนึ่งก้าว หลีกทางให้คนพวกนี้

ก็ได้ยินเสียงสวี่ชิงชุ่ยร้องออกมาอย่างเจ็บปวด “โอ๊ย เอวของฉัน ขาของฉัน......”

ทุกคนนั้นต่างก็ได้ประคองเธอขึ้นมา กู้อันหนิงก็ได้หันไปเดินไปตรงหน้าของกู้หรันด้วยความโมโห พูด “พี่คะ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง คุณย่าอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว พี่ยังทำกับท่านแบบนี้ พี่ยังมีหัวจิตหัวใจอยู่ไหม?”

พอคิดแบบนี้ กู้หรันก็ได้พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันที่เป็นรุ่นที่เล็กกว่าไม่ควรที่จะลงมือกับผู้ใหญ่ งั้นเธอที่เป็นผู้ใหญ่ ก็ควรที่จะลงมือกับผู้ที่เล็กกว่าแบบฉัน?”

ไม่รอให้หลิ่วม่านหยินตอบ เธอก็ได้พูดต่อว่า “วันนี้พวกคุณคิดอะไรอยู่ ฉันรู้ พวกคุณก็รู้ แต่กลับมาแกล้งทำเป็นไม่รู้อยู่ตรงนี้ เพราะเห็นว่ารังแกฉันง่ายอย่างงั้นเหรอ? หรือว่าเห็นว่ากู้หรันคนนี้เป็นไอ่โง่ สมควรที่จะโดนพวกคุณรังแกเหมือนกับลิงแบบนั้นเหรอ?”

“ไหนๆ พวกคุณไร้สัจจะ งั้นก็อย่าหาว่าฉันนั้นไร้คุณธรรม ยิ่งไม่กว่านั้นฉันก็ไม่ใช่คนที่ไร้คุณธรรม ก็แค่เพื่อที่จะปกป้องตัวตัวเอง ใครบางคนขอแค่ไม่รังแกฉัน งั้นฉันก็ไม่มีทางที่จะต่อต้านหรอก คุณว่าจริงไหม?”

“เธอ!”

คราวนี้ ขนาดหลิ่วม่านหยินก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เดิมทีสวี่ชิงชุ่ยอยากที่จะแกล้งตายให้เธอตกใจ พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ได้ทนไม่ได้

รีบผลักพวกคนใช้ที่ประคองเธอออก ชี้กู้หรันพูดอย่างโมโหว่า “นังแพศยานี่ ฉันว่าแกนั้นจงใจใช่ไหม จงใจที่จะยั่วโมโหฉัน ให้ฉันเอาแส่ แล้วก็จงใจให้ฉันหกล้ม ฉันว่าแกนั้นอยากที่จะเห็นฉันนั้นรีบตายต่อหน้าแกใช่ไหม”

อยู่ๆ เธอก็ได้ร้องไห้ออกมา ตบขาแล้วก็โวยวายว่า

“โอ๊ยยย ชีวิตฉันทำไมลำบากแบบนี้? เจอกับหลานที่เนรคุณขนาดนี้ นี่อยากให้ตระกูลกู้ล่มจนหรือไง”

“เดิมทีคิดว่าทนจนนางแพศยาตัวแม่ตายแล้ว ก็สามารถที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบ ไม่คิดว่านังนั่นก็คลอดนังแพศยาอย่างเธอออกมา อีกเวรนี้น่ากลัวว่าตัวแม่อีก! กล้าที่จะลงมือกับฉัน! ฉันอยู่ไม่ได้แล้ว!”