วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 14

รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้เธออับอาย

เสิ่นฉีพูดอย่างโกรธเคือง “นายไม่ได้สนใจฉันนี่ แล้วมาจูบฉันทำไม!”

ในใจเธอคิดว่า การจูบควรเป็นสิ่งที่ทำระหว่างคู่รักเท่านั้น แต่เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจ ทำไมเขาถึงจูบเธอลง

“คุณหญิงเยี่ย เมื่อกี้ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ การสนใจเธอ การทำให้เธออับอาย มันคนละเรื่องกัน”

เสิ่นฉีอึ้ง

คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนเลวทรามเช่นนี้ เสิ่นฉีโกรธมากจนอยากจะเดินออกไป

“คุณยังไม่ได้ช่วยผมถอดเสื้อผ้าเลยนะ คุณหญิงเยี่ย”

“…”

“หรือว่าเธอไม่อยากเป็นนายหญิงของตระกูลเยี่ยแล้ว”

ข่มขู่เหรอ! นี่เป็นแค่การข่มขู่เฉยๆงั้นเหรอ!

เสิ่นฉีกำหมัดแน่น ใบหน้าของเธอซีดด้วยความโกรธและเธอก็คลายมันออกก่อนที่เขาจะพูดจบ

ช่างเถอะ อดทนหน่อย แค่ช่วยถอดเสื้อผ้าเอง

เสิ่นฉีหันหลังกลับและเดินไปข้างหน้าเขาอีกครั้ง เยี่ยมั่วเซวียนสังเกตเห็นว่าดวงตาที่สวยงามของเธอกลับมาเย็นชาและก็เย็นยะเยือกอีกแล้ว

อา...ช่างน่าผิดหวังอะไรเช่นนี้ เธอต้องการอยู่ในตระกูลเยี่ย แต่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะยั่วยวนคนยังไง

เสิ่นฉีก้มลงช่วยเขาถอดกางเกง จู่ๆไอ่นั้นก็นูนขึ้นมาทำให้หน้าของเธอแดงอีกครั้ง เธอหลับตาแล้วดึงกางเกงเขาออก แต่เนื่องจากท่าทางที่ไม่ถูกต้อง

เธอจึงถอดไม่ได้

เธอทำได้เพียงพูดกับเขาว่า: "คุณก็ออกแรงช่วยหน่อยสิ"

เยี่ยมั่วเซวียนนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าเย็นชา "คุณผู้หญิงคุณก็รู้ว่าผมพิการ ผมจะออกแรงได้ยังไง"

“คุณไม่ช่วยออกแรงฉันก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไงแล้ว”

“โอ้ ดูเหมือนว่าคุณหญิงเยี่ยจะไร้ประโยชน์แฮะ”

เสิ่นฉีหน้าถอดสี เธอทำได้เพียงเงียบแล้วทำตามคำสั่ง

สองนาทีผ่านไป...

เสิ่นฉีก็ยังทำไม่สำเร็จ...

ทำอย่างไรดี เสิ่นฉีกระวนกระวายจนจะร้องไห้ ตาเธอแดงหมดแล้ว

เยี่ยมั่วเซวียนเงยหน้าขึ้นมองอย่างหมดความอดทนกำลังจะดุเธอ แต่กลับพบว่าหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อและดวงตาที่แดง

คำพูดที่จะเอ่ยหยุดลงที่ริมฝีปากของเขา เยี่ยมั่วเซวียนขมวดคิ้ว

เกิดอะไรขึ้นกับเขา

เช่นเดียวกับผู้หญิงที่ไร้ยางอายคนนี้ที่แต่งเข้าตระกูลเยี่ยแล้วก็ตั้งท้องแทนน้องสาวของเธอ เขาควรจะทิ้งเธอ แต่ทำไมเขาถึงให้โอกาสให้เธอได้อยู่ที่นี่

เยี่ยมั่วเซวียนได้สติขึ้นมา เขาคว้าข้อมือของเสิ่นฉีและผลักเธอออกไป

ไหล่บางๆ ของเสิ่นฉีกระแทกเข้ากับกำแพงแข็งโดยไม่คาดคิด หน้าเงยมองดวงตาที่เย็นชาของเยี่ยมั่วเซวียน

"ออกไปซะ"

เธอจับไหล่ที่เจ็บของเธอและชำเลืองมองเขาอย่างประหลาดใจ

“ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง จะอยู่ทำไมล่ะ ไป!”

“นาย!” เสิ่นฉีกำหมัด รู้สึกว่าคำพูดของเยี่ยมั่วเซวียนชักจะเกินไปแล้ว

แต่หลังจากที่คิดดูแล้วก็จริงอยู่ว่าเกือบทั้งวันเธอไม่ได้ช่วยอะไร ความโกรธในแววตาของเธอหายไป แล้วเธอก็เดินออกจากห้องอาบน้ำอย่างช้าๆ พลางกุมไหล่ของตัวเอง

“เซียวซู่!”เสียงเย็นชาดังออกมาจากประตูด้วยรังสีอันทรงพลัง เซียวซู่ที่แอบฟังเขาจากข้างนอกกำลังตัวสั่น

“ยังไม่เข้ามาอีก”

เซียวซู่รีบเข้าไปในห้องน้ำและโค้งคำนับอย่างเขอะเขิน "คุณชายเยี่ย คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ข้างนอก"

เยี่ยมั่วเซวียนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เซียวซู่จำต้องหยุดพูด

เยี่ยมั่วเซวียนอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เสิ่นฉีที่อยู่ในห้องนอนก็หลับไปแล้ว ร่างบางซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม เธอนอนคลุมโปงผ้าห่มปิดมิดเผยให้เห็นแค่ผมสีดำยาวเพียงไม่กี่เส้น

เยี่ยมั่วเซวียนเหลือบมองแล้วก็ละสายตา

"ผ้าขนหนู"

เซียวซู่ยื่นผ้าขนหนูให้เยี่ยมั่วเซวียนเช็ดน้ำออกจากผมของเขา ริมฝีปากบางๆของเขาก็ขยับพูด "นายกลับไปก่อน"

หลังจากพูดจบ เสิ่นฉีที่นอนมุดผ้าห่มอาจจะรู้สึกร้อน เธอเตะผ้าห่มออกเผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวราวหิมะของเธอ

ผิวของเสิ่นฉีขาวมากและขาของเธอก็เรียวบางมาก ภาพที่เห็นในฉากนี้ค่อนข้างดึงดูด

เซียวซู่ได้ยินเสียงขยับตัวของเธอและเผลอมองไปอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาเห็นขาเรียวขาวบางเข้า เยี่ยมั่วเซวียนส่งเสียงอันเย็นชาว่า “นายยังไม่ไปอีกเหรอ”

ไอความเย็นยะเยือกอย่างกะทันหันทำให้เซียวซู่เสียวสันหลังวาบและรีบเดินออกจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไป สายตาของเยี่ยมั่วเซวียนก็จ้องไปที่เสิ่นฉีอีกครั้งเขาก็ส่งเสียงประณามหญิงสาวอย่างเย็นชา ผู้หญิงชั่ว ยังจะแสร้งทำเป็นว่าบริสุทธิ์และไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง

ตอนนี้หลับไปแล้ว แต่ยังอ่อยผู้ชายได้ขนาดนี้

เสิ่นฉีตื่นขึ้นมาเยี่ยมั่วเซวียนก็ออกไปแล้ว เมื่อเธอเก็บของเสร็จและลงไปข้างล่าง เธอก็เจอกับคุณท่านเยี่ยพอดี

“ เสิ่นเยว่?”

“คุณท่าน...” เสิ่นฉีรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเขา

เธอรู้สึกเสมอว่าดวงตาของชายชรานั้นเฉียบแหลมและดูเหมือนจะสามารถอ่านใจของคนอื่นได้ เธอกลัวว่าตัวตนของเธอจะถูกมองออกได้อย่างง่ายต่อหน้าเขา

“ช่วงนี้เธอไม่ได้ไปบริษัทกับมั่วเซวียนเหรอ”

แม้ว่าน้ำเสียงจะไม่ได้เน้นย้ำ แต่เสิ่นฉีก็ฟังออกถึงการตำหนิ เธอเหลือบมองชายชราอย่างประหม่าแล้วตอบเสียงเบา "ขออภัยด้วยค่ะคุณท่าน ช่วงนี้ดิฉันไม่ค่อยสบาย ก็เลย…”

“ไม่สบาย?” ชายชราเยี่ยหรี่ตาลง “ฉันจะเรียกหมอมาตรวจร่างกายให้”

ให้หมอมาตรวจเธอ? งั้นเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ก็จะถูกเปิดเผยไม่ใช่หรือ?

เสิ่นฉีรีบเอ่ยปากห้ามทันที "ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่าน ดิฉันแค่เป็นไข้หวัดเดี๋ยวไปซื้อยาจากร้านขายยาก็ได้"

ดวงตาที่เฉียบแหลมของคุณท่านจ้องมองที่เธอ เสิ่นฉีกระวนกระวายมากเมื่อเห็นเขาและเธอกัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ตัว

“เสียงขึ้นจมูกขนาดนั้น แค่กินยาจะเอาอยู่เหรอ” ใครจะรู้ว่าชายชราแค่ถอนหายใจและโบกมือให้เธอแล้วเดินเข้ามาใกล้เธอ

เสิ่นฉีก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วหยุดอย่างระมัดระวัง

"อย่าลืมไปซื้อยา กินยาเสร็จถ้าดีขึ้น ก็อย่าลืมแวะหามั่วเซวียนที่บริษัทนะ"

เสิ่นฉีพยักหน้า "ค่ะ ทราบแล้วค่ะคุณท่าน"

“อืม ”ชายชราพยักหน้าอย่างพึงพอใจ“ ไปเถอะ”

หลังจากออกมาจากบ้านตระกูลเยี่ย เสิ่นฉีก็โทรหาหันเสวี่ยนโยว หันเสวี่ยนโยวมาถึงอย่างรวดเร็ว แค่ยี่สิบนาทีก็มาถึงแล้ว

หลังจากขึ้นรถ หันเสวี่ยนโยวถามคนไร้อารมณ์ข้างๆ "คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะทำแท้ง"

เสิ่นฉีพยักหน้าอย่างหนักแน่น

เพียงแต่สวรรค์ไม่เป็นใจ…