วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 14

รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้เธออับอาย

เสิ่นฉีพูดอย่างโกรธเคือง “นายไม่ได้สนใจฉันนี่ แล้วมาจูบฉันทำไม!”

ในใจเธอคิดว่า การจูบควรเป็นสิ่งที่ทำระหว่างคู่รักเท่านั้น แต่เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจ ทำไมเขาถึงจูบเธอลง

“คุณหญิงเยี่ย เมื่อกี้ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ การสนใจเธอ การทำให้เธออับอาย มันคนละเรื่องกัน”

เสิ่นฉีอึ้ง

คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนเลวทรามเช่นนี้ เสิ่นฉีโกรธมากจนอยากจะเดินออกไป

“คุณยังไม่ได้ช่วยผมถอดเสื้อผ้าเลยนะ คุณหญิงเยี่ย”

“…”

“หรือว่าเธอไม่อยากเป็นนายหญิงของตระกูลเยี่ยแล้ว”

ข่มขู่เหรอ! นี่เป็นแค่การข่มขู่เฉยๆงั้นเหรอ!

เสิ่นฉีกำหมัดแน่น ใบหน้าของเธอซีดด้วยความโกรธและเธอก็คลายมันออกก่อนที่เขาจะพูดจบ

ช่างเถอะ อดทนหน่อย แค่ช่วยถอดเสื้อผ้าเอง

เสิ่นฉีหันหลังกลับและเดินไปข้างหน้าเขาอีกครั้ง เยี่ยมั่วเซวียนสังเกตเห็นว่าดวงตาที่สวยงามของเธอกลับมาเย็นชาและก็เย็นยะเยือกอีกแล้ว

อา...ช่างน่าผิดหวังอะไรเช่นนี้ เธอต้องการอยู่ในตระกูลเยี่ย แต่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะยั่วยวนคนยังไง

เสิ่นฉีก้มลงช่วยเขาถอดกางเกง จู่ๆไอ่นั้นก็นูนขึ้นมาทำให้หน้าของเธอแดงอีกครั้ง เธอหลับตาแล้วดึงกางเกงเขาออก แต่เนื่องจากท่าทางที่ไม่ถูกต้อง

เธอจึงถอดไม่ได้

เธอทำได้เพียงพูดกับเขาว่า: "คุณก็ออกแรงช่วยหน่อยสิ"

เยี่ยมั่วเซวียนนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าเย็นชา "คุณผู้หญิงคุณก็รู้ว่าผมพิการ ผมจะออกแรงได้ยังไง"

“คุณไม่ช่วยออกแรงฉันก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไงแล้ว”

“โอ้ ดูเหมือนว่าคุณหญิงเยี่ยจะไร้ประโยชน์แฮะ”

เสิ่นฉีหน้าถอดสี เธอทำได้เพียงเงียบแล้วทำตามคำสั่ง

สองนาทีผ่านไป...

เสิ่นฉีก็ยังทำไม่สำเร็จ...

ทำอย่างไรดี เสิ่นฉีกระวนกระวายจนจะร้องไห้ ตาเธอแดงหมดแล้ว

เยี่ยมั่วเซวียนเงยหน้าขึ้นมองอย่างหมดความอดทนกำลังจะดุเธอ แต่กลับพบว่าหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อและดวงตาที่แดง

คำพูดที่จะเอ่ยหยุดลงที่ริมฝีปากของเขา เยี่ยมั่วเซวียนขมวดคิ้ว

เกิดอะไรขึ้นกับเขา

เช่นเดียวกับผู้หญิงที่ไร้ยางอายคนนี้ที่แต่งเข้าตระกูลเยี่ยแล้วก็ตั้งท้องแทนน้องสาวของเธอ เขาควรจะทิ้งเธอ แต่ทำไมเขาถึงให้โอกาสให้เธอได้อยู่ที่นี่

เยี่ยมั่วเซวียนได้สติขึ้นมา เขาคว้าข้อมือของเสิ่นฉีและผลักเธอออกไป

ไหล่บางๆ ของเสิ่นฉีกระแทกเข้ากับกำแพงแข็งโดยไม่คาดคิด หน้าเงยมองดวงตาที่เย็นชาของเยี่ยมั่วเซวียน

"ออกไปซะ"

เธอจับไหล่ที่เจ็บของเธอและชำเลืองมองเขาอย่างประหลาดใจ

“ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง จะอยู่ทำไมล่ะ ไป!”

“นาย!” เสิ่นฉีกำหมัด รู้สึกว่าคำพูดของเยี่ยมั่วเซวียนชักจะเกินไปแล้ว