วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 17

เยี่ยมั่วเซวียนไม่สนใจเพราะคิดว่าเธอแกล้งทำ เขาจึงเยาะเย้ย "แกล้งทำตัวน่าสงสารแบบนี้ตบตาฉันไม่ได้หรอก"

ร่างเล็กกระทัดรัดนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน

เยี่ยมั่วเซวียนเลิกคิ้วขึ้น "แสดงพอแล้วมั้ง"

ร่างบางนั้นก็ยังไม่ขยับ เยี่ยมั่วเซวียนหรี่ตาเรียวลงเล็กน้อย จากนั้นหมุนวีลแชร์ไปข้างหน้า

จากนั้นก็เห็นว่าใบหน้าของเสิ่นฉีซีดราวกับกระดาษและแม้แต่ริมฝีปากของเธอก็ไร้สี

ณ ขณะนั้นใจของเขาเหมือนถูกบีบไว้แน่น

ยี่สิบนาทีต่อมา ระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล

เยี่ยมั่วเซวียนนั่งบนวีลแชร์ด้วยใบหน้ามืดมน จ้องมองที่เซียวซู่ด้วยดวงตาที่เย็นชาและตรงไปหาเขาหลังจากที่เขาจัดการธุระเสร็จ

“เธอเป็นยังไงบ้าง” เยี่ยมั่วเซวียนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก

เซียวซู่ทำหน้าบึ้ง “หมอบอกว่าระบบหมุนเวียนเลือดบกพร่องประกอบกับอาการป่วยทางร่างกายและจิตใจ เลยทำให้ไปกระตุ้นอาการแพ้ท้องจนทำให้อาเจียนออกมาครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยี่ยมั่วเซวียนก็เลิกคิ้วขึ้นนิดนึงแล้วก็ยิ้มเยาะ "แกล้งทำเป็นน่าสงสารงั้นเหรอ จู่ๆก็เกิดแพ้ท้องขึ้นมาซะงั้น”

เซียวซู่ "คุณชายครับ สีหน้าของคุณเสิ่นดูไม่ดีจริงๆและนี่คือผลตรวจจากทางโรงพยาบาล"

สายตาของเยี่ยมั่วเซวียนเลื่อนมาที่ใบหน้าของเซียวซู่ราวกับมีดคมๆ เซียวซู่กระแอ่มเบาๆ "ผลตรวจนี้อาจจะผิดพลาด คุณชายเยี่ยจะทำอย่างไรครับ"

เยี่ยมั่วเซวียนจำได้ว่าแผนก่อนหน้านี้ยังไม่สำเร็จและเธอก็คายยาที่กินไปออกมาหมด สายตาของเขาค่อยๆเฉยเมย "ติดต่อหมอให้ทำการผ่าตัด"

หึ คุณคิดว่าแสร้งทำเป็นป่วยเพื่อที่จะได้เก็บลูกนอกสมรสคนนี้ไว้งั้นเหรอ ไม่มีทาง!

“เอ่อ คุณเสิ่นยังไม่ทำแท้งเหรอครับ” เซียวซู่ตะลึงไปพักหนี่งก่อนจะรีบพยักหน้า “ผมจะติดต่อหมอทันที”

หลังจากที่เซียวซู่จากไป เยี่ยมั่วเซวียนก็หันวีลแชร์ไปทางห้องผู้ป่วยและเข็นเข้าไปในห้องผู้ป่วยสีขาวอย่างเงียบ ๆ

ร่างเล็กเพรียวบางของหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล มือของเธอวางประสานบนอกของเธออย่างเรียบร้อย

ใบหน้าที่สวยงามของเธอดูสงบ นอกจากผิวซีดและสีปากแล้วก็ดูไม่ออกว่าเธอกำลังป่วย เหมือนเธอกำลังหลับอยู่มากกว่า

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงจอมวางแผน ดูอ่อนแอมากเมื่ออยู่ในอาการโคม่า

ล้อวีลแชร์เลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างช้าๆ

ดวงตาสีเข้มของเยี่ยมั่วเซวียนมองเธอไม่ละสายตามันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงและซับซ้อน

เสแสร้งแหล่ะ จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไงกัน ที่เธอหมดสติไปในตอนนั้น คิดเหรอว่าจะรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้?

เยี่ยมั่วเซวียนบังคับตัวเองให้ละสายตาและเข็นวีลแชร์ออกจากห้องผู้ป่วย

เมื่อเสิ่นฉีตื่นขึ้น จมูกของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่น่าขยะแขยง เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องผ่าตัดอันหนาวเย็น

เมื่อเห็นคนที่กำลังจัดเครื่องมือแพทย์อยู่ เสิ่นฉีก็พยายามลุกขึ้นทันที ดึงเข็มฉีดยาในมือของเขาออกพร้อมกับผลักพยาบาลข้างๆออกแล้วเดินโซซัดโซเซออกไป

“ไปตามหมอ คนไข้หนีไปแล้ว!”

"ไปกลับตามมา!"

ทันทีที่เสิ่นฉีเปิดประตูห้องผ่าตัดออกมา ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสามคนยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหลบหนี

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่อยากผ่าตัด!”

เซียวซู่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาว่า "คุณเสิ่น ถ้าคุณยอมทำตามก็จะไม่เจ็บปวด ไม่เช่นนั้น..." ชั่วพริบตา ชายชุดดำพวกนั้นก็จับเสิ่นฉีไว้แน่น

“พวกไร้หัวใจ! เรื่องลูกฉันก็ต้องให้ฉันเป็นคนตัดสินใจเองสิ!” เสิ่นฉีตวาด ต่อยและเตะชายชุดดำที่จับตัวเธอไว้ “ปล่อยฉัน!”

เสิ่นฉีดูเหมือนจะคลั่ง แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วของเธอบวกกับความตื่นตระหนก ในขณะนี้ความมืดมัวได้เกิดขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง จากนั้นร่างกายของเธอก็เป็นลมล้มพับไปอีก

“คุณชายเยี่ย เธอ...ดูเหมือนจะเป็นลมอีกแล้วครับ”

เยี่ยมั่วเซวียนดูการแสดงมาเป็นเวลานานและเยาะเย้ยเมื่อเห็นสิ่งนี้ "ใช้กลแบบเดียวกันเป็นครั้งที่สอง ช่างโง่เขลา พาเธอออกไป "

เซียวซู่พยักหน้าและสั่งให้คนเหล่านั้นนำเสิ่นฉีกลับไปที่ห้องผ่าตัด

ร่างกายที่บอบบางของเสิ่นฉีถูกยกขึ้นโดยไม่มีการต่อต้านใดๆ ผมยาวตรงของเธอยุ่งเหยิง และคอเสื้อของเธอก็เอียงลงมาข้างหนึ่งเผยให้เห็นไหล่บางเนียนของเธอ

เหลือบมองเพียงครั้งเดียว เยี่ยมั่วเซวียนก็รู้สึกแสบตา "ปล่อยเธอ" เขาพูดสิ่งที่คิดออกไป

ลูกน้องสองสามคนตกใจมาก คนที่พูดเมื่อกี้คือคุณชายเยี่ยเหรอ

“หูหนวกเหรอ”

เซียวซู่ก็ไม่ได้มีปฎิกิริยา ถามเพียงว่า “คุณชายเยี่ย เป็นอะไรครับ”

เยี่ยมั่วเซวียนกลับวีลแชร์ไปทางเสิ่นฉี รับเธอที่หมดสติไว้ เอื้อมมือไปจัดคอเสื้อของเธอที่ร่วงลงมาในตอนที่เธอดิ้นจะหนี

ไม่นานเขาก็รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่จึงดึงมือกลับ

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้มโหดเหี้ยม "ไม่ว่าจะยังไง เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าพวกแกเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นหรือแตะต้องอะไรที่ไม่ควรแตะ ฉันจะทำให้พวกแกตายเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่”

ชายหลายคนรีบตอบกลับทันทีและพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “รับทราบครับ คุณชายเยี่ย”

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นฉีก็หมดหวังอย่างสมบูรณ์

เธอพบว่าแขนขาของเธอถูกมัดติดอยู่กับเตียงผ่าตัด และจะดิ้นแค่ไหนก็สลัดไม่หลุด

ของเหลวเย็น ๆ จากเข็มไหลเข้าสู่ร่างกายทีละหยดและเสิ่นฉีทำได้เพียงตะโกนเสียงแหบ “ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไป ฉันไม่อยากผ่าตัด!”

พยาบาลที่อยู่ด้านข้างเพิ่มอัตราการไหลของน้ำเกลือและพูดว่า "คุณเสิ่น นอนพักเถอะ อีกไม่นานก็จะผ่านไปแล้วค่ะ"

ฤทธิ์ของยาสลบค่อยๆ เพิ่มขึ้นและสติของเสิ่นฉีก็ค่อยๆ เลือนราง

เมื่อรู้สึกว่าขาของตัวเองถูกแยกออกและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เย็นยะเยือกเข้ามาในร่างกายของเธอ เสิ่นฉีตะโกนสุดกำลัง "เยี่ยมั่วเซวียน ฉันเกลียดนาย!" น้ำตาของเธอไหลออกมา

ในขณะที่เสิ่นฉีจมดิ่งสู่ความมืดมิด เสียง ปัง ก็ดังขึ้น และประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก...