วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 12

เสิ่นฉีหันกลับมาพบกับเซียวซู่ที่กำลังเข็นรถเข็นเยี่ยมั่วเซวียนมา

ดวงตาของทั้งสองคนสบกันในอากาศ ไม่ถึงวินาทีเสิ่นฉีก็หลบสายตาแล้วถามออกมาว่า “คุณชายเยี่ย มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

เยี่ยมั่วเซวียนจ้องไปที่เธอ แต่กลับสั่งคนที่อยู่ข้างหลัง “เซียวซู่กลับไปก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซู่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง “แต่คุณชายเยี่ย วันนี้ฉันยังไม่ได้ช่วยคุณ...”

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ภรรยาเยี่ยควรจะทำเหรอ”

เยี่ยมั่วเซวียนจ้องไปยังผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างหน้า ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ ความโกรธนั้นมากจนแทบจะอยากกลืนเธอเข้าไป

เสิ่นฉีชะงักงันไปชั่วครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า “ฉันต้องทำอะไร”

“เซียวซู่บอกเธอไป ว่าภรรยาเยี่ยต้องทำอะไรบ้าง”

เซียวซู่เหลือบมองเยี่ยมั่วเซวียนอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาคิด แต่ก็ยังคงบอกกับเสิ่นฉีตามประสงค์ของเขา “ขาของคุณชายเยี่ยไม่ค่อยสะดวก เวลาอาบน้ำคุณต้องคอยดูแลเขาอยู่ข้างๆ ทางที่ดีคุณต้องทำตามที่เขาเรียก”

หลังจากพูดจบ เซียวซู่เก็ยังคงไม่วางใจ และเดินไปกระซิบกับเสิ่นฉีสองสามคำ

ในตอนแรกเสิ่นฉีฟังและท่องจำอย่างจริงจัง แต่เมื่อฟังด้านหลัง หน้าขาวๆของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ “ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ”

เซียวซู่เป็นคนหยาบคายกัดริมฝีปากบางของเขา “แน่นอน ตั้งใจทำล่ะ ระวังอย่าให้เขาโกรธแล้วโยนคุณออกไป”

เสิ่นฉีตกใจมากจนคอหดเข้ามาเล็กน้อยและพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากกำชับเสร็จ เซียวซู่ก็กลับไปรายงานเยี่ยมั่วเซวียน “คุณชายเยี่ย ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อน”

“อืม”

หลังจากที่เซียวซู่จากออกไป มีเพียงเธอและเยี่ยมั่วเซวียนที่อยู่ที่นี่

เสิ่นฉีนึกถึงสิ่งที่เซียวซู่พูดกับเธอเมื่อครู่นี้ แก้มของเธอก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

“เหม่ออะไรอยู่น่ะ มานี่!” เยี่ยมั่วเซวียนพ่นลมหายใจออกทันที

เสิ่นฉีสะดุ้งโหยง ร่างเล็กเดินเข้าไปหาเขาอย่างสั่นเทา

“สั่นอะไร” เยี่ยมั่วเซวียนที่เห็นท่าทางกลัวมากของเธอ ก็ไม่ได้โมโหอะไรมาก จึงบอกเธออีกครั้งว่า “เข็นฉันไปเข้าห้องน้ำ”

เสิ่นฉีเข็นเขาไปยังห้องน้ำตามที่เขาพูด

ห้องน้ำในบ้านของตระกูลเยี่ยขนาดใหญ่มาก อาจเป็นเพราะขาของเขาไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นจึงสร้างมาเป็นพิเศษ หลังจากที่เธอเข็นเขาเข้าไปแล้ว ออร่าที่เย็นที่เย็นยะเยือกของเขาก็ปกคลุมทั้งห้องน้ำทันที

ทำตามที่เซียวซู่พูด เสิ่นฉีจึงถามเสียงเบา “เสื้อผ้าของคุณอยู่ที่ไหนหรือ ฉันจะไปเอามาให้คุณก่อน”

“ชุดนอนอยู่ในตู้แรก ไปหยิบชุดสีน้ำเงินมา”

“โอเค” เสิ่นฉีหันหลังไปหยิบชุดนอนสีน้ำเงิน เมื่อเธอหันกลับมาเขาก็พบว่าเยี่ยมั่วเซวียนถอดเสื้อของเขาแล้ว ความเปลือยเปล่าของร่างกายส่วนบนทำให้เสิ่นฉีตกใจอีกครั้งและร้องออกมา “อ๊ะ” เธอรีบหันหลังกลับแล้วยกมือขึ้นปิดตาตัวเอง

“เป็นบ้าอะไร” เยี่ยมั่วเซวียนขมวดคิ้ว

“แล้วคุณจะถอดเสื้อทำไมล่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจจากสายตาของเยี่ยมั่วเซวียน แต่เมื่อเขาหันศีรษะไปมองก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่ประตูโดยที่หันหลังให้อย่างไม่กล้าเข้ามา เขามองลงมาที่ตัวเองแล้วรอยยิ้มเยาะเย้ยก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา

“ไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะอาบน้ำยังไงล่ะ ทำไม นี่เธอกำลังแสร้งทำเป็นสาวบริสุทธิ์กับฉันหรือเปล่า”

เสิ่นฉีต้องการให้เขาใส่เสื้อผ้า แต่กลับต้องกลืนคำพูดลงไปอีกครั้ง เขาพูดถูก ไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะอาบน้ำได้อย่างไร ไม่ใช่แค่ท่อนบนด้วยซ้ำ ท่อนล่างก็ต้องถอดเหมือนกัน

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเสิ่นฉีก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสะกดจิตตัวเองว่า พวกคุณเป็นสามีภรรยากันแล้ว! เป็นสามีภรรยากันแล้ว! ก่อนแต่งงานไม่ได้เตรียมไว้ก่อนแล้วหรือไง เวลานี้ไม่ควรตื่นตระหนกสิ

เมื่อคิดได้ดังนี้ เสิ่นฉีก็หันกลับมา ใบหน้าเล็กๆของเธอก็สงบลง “ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณแล้ว คุณต้องการอะไรอีกไหม”

“ถอดเสื้อผ้า”

เสิ่นฉีสำลักไปครู่หนึ่งแล้วก้าวไปข้างหน้า

“ปลดเข็มขัด”

ปลดเข็มขัด? เสิ่นฉีมองไปที่เยี่ยมั่วเซวียน

เขาเป็นคนที่มีปัญหาทางขา ปกติแล้วก็ไม่ควรยืนขึ้นเพื่อออกกำลังกาย เสิ่นฉีจึงคิดว่าเขาต้องมีไขมันที่หน้าท้องมากอย่างแน่นอน แต่ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะมีหน้าอกที่แข็งแกร่งและหน้าท้องส่วนล่างที่แบนราบ

“มัวเอ๋ออะไรอยู่” ทันใดนั้นเองเสียงเยาะเย้ยของเยี่ยมั่วเซวียนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เสิ่นฉีลืมตาขึ้นพบกับดวงตาที่ลึกและเฉียบคมของเขา เธอพยักหน้าอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วปลดเข็มขัดให้เขาด้วยมือที่สั่นเทา

แต่เธอไม่เคยแตะต้องสิ่งนี้เลย ทำอย่างไรก็ถอดไม่ออก...

เยี่ยมั่วเซวียนขมวดคิ้ว

เมื่อมองไปยังผู้หญิงที่ยืนโค้งตัวอยู่ข้างหน้า คอเสื้อที่ขาวราวกับหิมะก็ปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง มือที่สั่นเทาของอยู่ที่เข็มขัดของเขาเป็นเวลานานกว่าจะเปิดออก

“นี่เธอจงใจใช่ไหม” เสียงของแม่เหล็กแหบเล็กน้อย

“ฮะ?” ยิ่งเสิ่นฉีกังวลมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเปิดมันไม่ออกเท่านั้น เธอเครียดเกินไปจนเสียงของเธอเหมือนกับจะร้องไห้ “ฉัน ฉันทำไม่ได้...”

มือของผู้หญิงคนนั้นนุ่มจนเหมือนไร้กระดูก นำพาความอบอุ่นมาให้ หลังมือของเธอสีไปกับหน้าท้องส่วนล่าง ดวงตาของเยี่ยมั่วเซวียนเข้มขึ้นและดูเหมือนกำลังจะมีพายุเกิดขึ้นในดวงตาที่มืดมิด

“คุณทำเองได้...อ๊ะ!”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เยี่ยมั่วเซวียนก็คว้าข้อมือของเสิ่นฉีแล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ดูเหมือนว่าเวลาจะหยุดไปครู่หนึ่ง

เสิ่นฉีล้มลงบนตักของเยี่ยมั่วเซวียน แขนที่อ่อนนุ่มและเนียนละเอียดของเธอแตะโดนหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขา

ลมหายใจของผู้ชายเข้าครอบงำลมหายใจของเธออย่างท่วมท้น มันเข้าครอบงำทุกความรู้สึกของเธอในทันที

“ปะ...ปล่อยนะ!” หลังจากตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาที เสิ่นฉีก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอยื่นมือเล็กๆออกมาเพื่อกั้นขวางที่หน้าอกของเยี่ยมั่วเซวียน เพื่อสร้างระยะห่างให้กับทั้งสองคน

เยี่ยมั่วเซวียนจับที่ข้อมือขาวของเธอ เขาดึงมือเธอลงด้วยท่าทางที่กลัดกลุ้ม แล้วหยุดมือลงที่หัวเข็มขัด “อดีตสามีของคุณไม่ได้บอกวิธีแก้เหรอ หรือเธอแกล้งทำมันไม่ได้ตอนอยู่กับฉัน? หวังจะให้ฉันสอนงั้นเหรอ”

“อะไร”

“ถ้าอย่างนั้นก็...ตามที่เธอปรารถนาแล้วกัน”