วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 11

เมื่อถูกแทงใจดำด้วยความจริง ใบหน้าของเสิ่นฉีก็ซีดลงทันที ริมฝีปากสั่นเทาและเธอไม่รู้ว่าจะต้องพูดอย่างไร

“เหอะ” เยี่ยมั่วเซวียนหัวเราะเยาะ “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงรีบร้อนแต่งเข้าตระกูลเยี่ยแทนน้องสาว ที่แท้ก็มีลูกติด คงจะอดใจรอไม่ไหวที่จะหาคนมาดูแลต่อสินะ”

เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเยี่ยมั่วเซวียนได้ยินเช่นนี้ ก็กำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง “คุณเห็นคุณชายเยี่ยของพวกเราเป็นอะไร! ไม่คิดเลยว่าจะพาลูกมาแต่งงานเข้าตระกูลเยี่ยด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคนของเราที่พบว่าคุณแอบไปที่แผนกสูติศาสตร์ คุณจะปิดบังไปนานขนาดไหน!”

เสิ่นฉีต้องการจะจัดการเรื่องนี้เงียบๆ แต่เธอไม่ได้คิดว่าจะถูกคนของเยี่ยมั่วเซวียนจับมาที่นี่

แต่เขาส่งคนไปอยู่แผนกสูตินรีเวชเพื่ออะไร?

เธอยับยั้งความกลัวและความสงสัยในใจก่อนจะเผชิญหน้ากับเยี่ยมั่วเซวียนและพูดออกไปอย่างดื้อรั้น “ใครบอกว่าฉันไปแผนกสูตินรีเวชแล้วต้องท้อง? ฉันไปแผนกสูตินรีเวชเพื่อตรวจโรคไม่ได้หรือ”

“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ” เสียงเยือกเย็นของเย็นมั่วเซวียนทำให้รู้สึกเหมือนจะตกนรก “พาเธอไปโรงพยาบาลแล้วบอกผลตรวจมา”

“ครับ!” บอดิการ์ดชุดดำก้าวไปข้างหน้าแล้วล็อกตัวเสิ่นฉีไว้

“ไม่นะ!” เสิ่นฉีดิ้นรนอย่างหนัก “เยี่ยมั่วเซวียนพวกเราเป็นแค่สามีภรรยากันในนาม คุณไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะบอกให้พวกเขามาทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉันนะ!”

“ปล่อยเหรอ?” ดวงตาของเยี่ยมั่วเซวียนเย็นชาและน้ำเสียงที่ไม่แยแสของเขา “ถ้าฉันพบว่าเธอตั้งครรภ์ เธอควรจะรู้ผลที่ตามมา! เซียวซู่ ลากเธออกไป”

หลังจากที่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหา เยี่ยมั่วเซวียนก็ไม่ได้มีความเมตตาแม้แต่น้อย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เยี่ยมั่วเซวียนปาแผ่นรายงานในมือไปที่หน้าของเสิ่นฉีแล้วจ้องไปที่เธออย่างขุ่นเคือง “เหอะ อยากให้ฉันเยี่ยมั่วเซวียนเป็นคนรับบุตรงั้นเหรอ ครอบครัวเสิ่นช่างบังอาจมาก!”

“ไม่...ไม่ใช่แบบนี้!” เสิ่นฉีตื่นตระหนกทันที “ฉันไม่รู้ว่าฉันท้อง แล้วครอบครัวเสิ่นก็ไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้ตั้งใจผิดปิดบังคุณ...”

“ไม่รู้งั้นเหรอ” เยี่ยมั่วเซวียนเอื้อมมือออกไปบีบคางของเธอ ดวงตาของเขามืดมนราวกับมีพายุ “ถ้างั้นฉันจะให้โอกาสเธอ ไปเอาเด็กออก ฉันถึงจะฝืนใจให้เธออยู่บ้านตระกูลเยี่ยต่อ”

เสิ่นฉีโต้กลับอย่างไม่รู้ตัว “ไม่...”

“ไม่?” เยี่ยมั่วเซวียนมองดูเธออย่างสมเพช และคำพูดที่ราวกับอาบยาพิษของเขา “คุณคิดว่าฉันเป็นคนพิการแล้วควรยอมรับที่เธอแต่งงานกับสามีเก่าแล้วมีลูกหรือไม่ เธอดูถูกฉันอย่างงั้นเหรอ”

เสิ่นฉีส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย!”

เธอไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะท้อง เธออยู่กับหลินเจียงมาสองปี แต่เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย แล้วเธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะเสียร่างกายไปโดยไม่ได้ตั้งใจในคืนที่ฝนตก แล้วยังตั้งครรภ์อีก

ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับกำแพงที่พังทลายมากดทับบนไหล่ของเสิ่นฉีอย่างบ้าคลั่ง

เสิ่นฉีรู้ตัวว่าเมื่อเธอมีลูกของคนอื่นแล้ว เธอจะไม่สามารถอยู่บ้านของตระกูลเยี่ยได้ และครอบครัวเสิ่นก็จะกลายเป็นตัวตลกในเมืองเป่ยเฉิง

แต่เธอต้องการเวลาที่จะยอมรับเรื่องที่ยุ่งเหยิงทั้งหมดนี้...

“ขอร้องล่ะ ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะ!”

“สามวัน” เยี่ยมั่วเซวียนพูดอย่างเลือดเย็น “หลังจากสามวันแล้ว ถ้ายังมีสัตว์ป่าตัวนั้นอยู่ในท้องของเธอ ก็ออกจากบ้านตระกูลเยี่ยให้ฉันไปได้เลย!”

หลังจากที่พูดจบ เซียวซู่ก็เขียนเยี่ยมั่วเซวียนออกไป

เสิ่นฉีถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังและล้มลงด้วยแขนขาที่เย็นชา

หลังจากนั้นไม่นาน เสิ่นฉีก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาด้วยมือที่สั่นเทา แล้วกดโทรหาเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ ‘หานเสวี่ยโยว’

เสิ่นฉีกลับมาที่บ้านของตระกูลอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

เธอคุยกับเพื่อนสนิทของเธอเป็นเวลานาน การโจมตีต่อเนื่องตลอดหนึ่งเดือนทำให้เสิ่นฉีหมดแรง และการได้ระบายออกมาทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ทั้งสองวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันอย่างรอบคอบ และในที่สุดเสิ่นฉีก็ตัดสินใจได้ว่า...เธอไม่ต้องการเด็กคนนี้

เพื่อสนิทของฉันพูดถูก ตอนนี้ฉันมีเพียงครอบครัวเยี่ยเป็นที่พักพิง พ่อแม่ของเธอสามารถบังคับให้เธอแต่งงานกับครอบครัวตระกูลแทนน้องสาวเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัว โดยไม่คำนึงถึงความปรารถนาของเธอ เมื่อถูกขับไล่ออกจากตระกูลเยี่ย ครอบครัวเสิ่นยังจะทนรับเธอได้ไหม

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงเยือกเย็นดังมาจากด้านหลัง “หยุดอยู่ตรงนั้น”