วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 101

มู่เวยเวยแสดงสีหน้าไม่เห็นด้วยแล้วพูดขึ้นว่า " ฉันไม่มีอะไรที่ต้องใส่ใจหรอก กินดีอยู่ดีในทุกทุกวัน แต่ว่าน่าจะเป็นคุณเฉียวมากกว่าที่ต้องลำบากใจ "

" ถ้าเธอคิดแบบนี้จริงๆ เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ข้าวปลาอาหารของคนในบ้านเธอต้องลงมือทำด้วยตัวเอง! "

มู่เวยเวยขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกเสียใจสุดสุด เธอไม่น่าปากพล่อยเลย

" ฉันทำไม่เป็น " เธอพูดอย่างมั่นใจ

เย่ฉ่าวเฉินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า " ฉันจะให้ฉินหม่าสอนให้เธอ ที่เธอพูดก็ถูกนะ แทนที่จะให้เธอกินดีอยู่ดีไปวันวัน มันจะดีกว่าถ้าให้เธอทำประโยชน์ให้กับบ้านนี้สักหน่อย! "

มู่เวยเวยหงุดหงิดแล้วพูดอย่างไม่พอใจ " คุณไม่กลัวว่าฉันจะวางยาคุณตายหรอ! "

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราอย่างเย็นชาแล้วค่อยๆพูดออกมาทีละคำ " ถ้าเธอกล้าทำ ฉันจะทำให้เธอต้องตกนรก! "

มู่เวยเวยหัวเราะแห้ง แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างไม่พอใจพร้อมกับพูดอย่างเฉยเมย " ลงนรก? คุณไม่รู้สึกหรอว่าที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้มันคือนรก "

คุณก็คือปีศาลในนรก

เย่ฉ่าวเฉินเชยคางเธอขึ้น แล้วยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาค่อยๆพูดอย่างจริงจังว่า " มู่เวยเวย เธอนี่มันนับวันยิ่งเหิมเกริมใหญ่แล้วนะ มันเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันดูแลเธอไม่ดีพอสินะ! "

มู่เวยเวยรู้สึกโมโหมาก เธอยื่นมาออกไปเพื่อหยุดเขา แต่ว่าเธอก็สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่ดี เธอรู้สึกหนาวสั่นในใจ และทันใดนั้นนั้นพอรู้ตัวอีกทีเธอก็นอนอยู่ที่พื้นแล้ว......

ความเย็นจัดบนแผ่นหลังของเธอ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น ทันใดนั้นเธอก็ได้เหลือบไปเห็นไฟฉายที่อยู่บนหัวเตียง เธอรีบยื่นมาไปหยิบมันมาแล้วส่องไปที่ตาทั้งคู่ของเย่ฉ่าวเฉิน

แสงที่สว่างจ้าขึ้นมากะทันหัน ทำให้เย่ฉ่าวเฉินมองเห็นละบากไปชั่วขณะ เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ " มู่เวยเวย ยัยผู้หญิงที่น่าตายคนนี้! เธออยากให้ฉันตาบอดรึยังไง! "

มู่เวยเวยใช้โอกาสนี้ผลักเขาออก และพุ่งตัวที่เปลือยอยู่ไปที่ห้องน้ำ แล้วล็อกประตูห้องน้ำทันที เธอรู้สึกโล่งอกไปที

มองไปที่หัวเขาที่เขียงช้ำไปหมด มู่เวยเวยก็อดไม่ได้ที่จะด่าเขาอย่างเงียบๆ: เย่ฉ่าวเฉิน ไอ้คนบ้านี้! ฉันขอสาปแช่งให้นายตาบอดไปเลย!

เย่ฉ่าวเฉินที่ปิดตาอยู่พอลืมตาขึ้นมาก็ค่อยๆเห็นภาพอย่างชัดเจน พอเห็นว่าในห้องนอนไม่มีแม้แต่เงาของเธอ ในใจของก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาทันที

พอนึกเธอเรื่องที่เธอต่อต้านเขา เย่ฉ่าวเฉินก็โกรธมาก ยัยผู้หญิงน่าตายนี่ ตอนนี้ถึงกับกล้าต่อต้านเขางั้นหรอ?

ในที่สุดเธอก็ไม่ให้เขาแตะเนื้อต้องตัวได้! ดีมาก!

เธอจะรักนวลสงวนตัวไปเพื่อใคร? หนานกงเฮ่างั้นหรอ!

พอคิดแบบนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกคับแค้นใจมาก แล้วกวาดมือควานหาไฟฉายบนหัวเตียงนั่นจากนั้นก็โยนลงพื้นอย่างสุดแรง

มู่เวยเวยที่หลบอยู่ในห้องน้ำ ได้ยินเพียงเสียง " ตึกตัก-- " เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย แล้วบ่นอย่างเงียบๆ: เป็นบ้าอะไรอีก! มีปัญญาก็ตีตัวเองสิ!

เย่ฉ่าวเฉินเหลือบไปมองเศษที่ตกแตกอยู่ที่พื้นอย่างไม่แยแส และหันหลังเดินออกไปทางประตูห้องนอน เมื่อเขาเดินผ่านประตู เขาก็ทุบประตูอย่างแรง

มู่เวยเวยที่หลบสังเกตการณ์อยู่ข้างนอก พอได้ยินเสียงปิดประตู เธอก็แน่ใจว่าเขาออกไปแล้ว เธอรู้สึกโล่งอกแล้วค่อยๆเดินออกมาด้วยความระมัดระวัง

เมื่อมองไปที่ไฟฉายที่แตกเป็นเศษอยู่บนพื้น เธอก็รู้สึกปวดใจนิดหน่อย เธอคิดได้ว่าต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย แต่สิ่งที่เธอทำก่อนอันดับแรกคือเดินไปล็อกประตูก่อนเผื่อเขาจะเดินกลับมาอีกรอบ

พอเปิดประตูห้องแล้ว มู่เวยเวยก็เริ่มเก็บกวาดให้เรียบร้อย จากนั้นก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องอยู่นาน จากนั้นมู่เวยเวยพึ่งจะเดินออกจากห้อง

เธอเดินลงบันไดไป มู่เวยเวยอยากไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ เธอเดินผ่านห้องรับแขกก็ได้เห็นเฉียวซินโยวที่กำลังนั่งดูข่าวบันเทิงอยู่

มู่เวยเวยไม่อยากสนใจเธอ และเดินตรงไปตรงประตูทางออก แต่ความรู้สึกของเฉียวซินโยวไม่ได้เหมือนกับเธอ รู้สึกได้ว่าเมื่อกี้ที่เดินผ่านหน้าเธอ ก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากข้างหลังว่า " นี่เธอจะไปไหนเนี่ย? คงไม่ใช่มีนัดเดทกับผู้ชายหรอกนะ? "

มู่เวยเวยทำหน้าตึงเครียดแล้วหันหลังไปพูดกับเธอนิ่งว่า " เฉียวซินโยวปากของเธอนี่เก็บออกมาจากส้วมหรือไง? ทำไมถึงได้พูดจาสกปรกแบบนี้?

เฉียวซินโยวยิ้มอย่างเย็นชา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก " ปากของฉันจะพูดยังไงก็ต้องดูที่คน ถ้าเป็นคนดีฉันก็จะพูดแต่คำยกย่อง แต่ถ้าเผชิญหน้ากับคนเลวฉันก็จะพูดอย่างไม่เกรงใจเช่นกัน! "

" อ้อ หรอ? " มู่เวยเวยตอบกลับเบาเบา " เธอเป็นถังขยะหรอ? ยังมีการเลือกด้วยว่าจะใช้คำพูดยังไง? "

เฉียวซินโยวหน้าเสีย แล้วลุกก้าวเดินไปข้างหน้าตลไปที่หน้ามู่เวยเวยหนึ่งที มองไปที่หน้าเธอที่ค่อยๆแดง ในใจของเธอรู้สึกสะใจมากแล้วพูดว่า " ฉันจะสั่งสอนปากเธอแทนเอง ช่างน่าอายจริงๆ "

มู่เวยเวยแสยะยิ้มเล็กน้อย แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ก็ยกมือขึ้นแล้วตบคืนไปที่หน้าเธอทันที มองไปที่เธอด้วยอารมณ์โกรธมากแล้วพูดขึ้นอย่างนิ่ง " เธอมันน่าไม่อาย ฉันทำได้เพียงสั่งสอนปากของเธอ เผื่อว่าเธอจะยังไมรู้ตัวเอง! "

เฉียวซินโยวใช้มือปิดไปที่ปากที่โดนตบเมื่อกี้ของเธอ แล้วตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ " มู่เวยเวยนางผู้หญิงชั้นต่ำ เธอกล้าตบฉันงั้นหรอ? "

" ใช่ ตบไปที่หน้าแสแสร้างใบนี้ของเธอนั้นแหละ! " มู่เวยเวยพูดขึ้นพร้อมกับจ้องเธออย่างเย็นชา

หน้าของเฉียวซินโยวโกรธมากอย่างเห็นได้ชัด ตบนี้ของมู่เวยเวยถทอเป็นการตบที่อัปยศมากสำหรับเธอ ไม่มีใครเคยทำแบนี้กับเธอมาก่อน ความโกรธเกลียดในใจของเธอมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อย เธอคิดว่าเธอต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง

ในตอนนี้เอง เย่ฉ่าวเฉินก็ได้โผล่มาอยู่ตรงบันได เฉียวซินโยวใช้โอกาสนี้ เธอรีบเปลี่ยนหน้าราวกับว่าเป็นนักแสดงละครเปลี่ยนหน้าอย่างงั้นเลย แสร้งทำเป็นนางเอกน่าสงสารและใช้น้ำเสียงที่น่าสงสาร

" เวยเวย ฉันว่าว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าฉัน เธอไม่อยากให้ฉันอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่ไม่ใช่หรอ? ฉันออกไปเองเธอพอในรึยัง? "

มู่เวยเวยก็เห็นเย่ฉ่าวเฉินพร้อมกับเฉียวซินโยว เธอก็คิดในใจว่าเฉียวซินโยวเจอที่พึ่งแล้วสินะ

มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คำพูดของเฉียวซินโยวทำให้เย่ฉ่าวเฉินเดินเข้ามา เห็นเพียงว่าเขารีบเดินมาอยู่ข้างๆเธอ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง " ซินโยว เธอเป็นอะไร? "

เฉียวซินโยวที่ใช้มือปิดปากอยู่จู่ๆก็เอามือออกเผยให้เห็นหน้าที่บวมแดงและมีเลือดซิบๆออกมาเล็กน้อยของเธอ

ทำเป็นน้ำตาไหลริน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า " ฉ่าวเฉิน คุณให้คนส่งฉันออกจากบ้านไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่คงไม่ค่อยเหมาะสม "

พอพูดจบ ก็ทำเป็นมองมู่เวยเวยอย่างไม่ได้ตั้งใจ

มู่เวยเวยแสยะยิ้มอย่างเย็นชา เธอไม่รู้เลยว่าตบของเธอจะแรงขนาดนี้ ถึงขั้นตอบจนเลือกซิบได้! แต่ก็เอาเถอะเธอคิดแล้วว่าจะต่อกรกับเธอจริงๆ ถือว่าไม่เสียแรง!

เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่เธอจงใจทำตัวเองตกบันได เลือดซิบแค่นี้มันเทียบอะไรไม่ได้เลย

แต่ว่ามู่เวยเวยไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ที่เอาแต่ปิดปากเงียบ แล้วให้เย่ฉ่าวเฉินมาจัดการกับเธอต่ออีกรอบ

ถึงแม้เธอไม่อยากอธิบาย แต่ว่าสถานการณ์ตรงหน้ามันจำเป็น

สีหน้าของมู่เวยเวยแสดงออกมาว่าตกใจ แล้วพูดขึ้นว่า " ซินโยว นี่เธอพูดอะไรล่ะ? อยู่ดีดีทำไมถึงจะย้ายออกไปล่ะ? "

พอพูดประโยคนี้เสร็จ ก็ยกมือขึ้นมาเสยผมตัวเองขึ้นนิดเล็กน้อย และเผยให้เห็นแก้มขวาที่บวมแดงอย่างเต็มที่ เฉียวซินโยวก็รู้สึกลอกแลกทันที

เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าเคร่งขรึม พอเห็นรอยแดงบนหน้ามู่เวยเวยก็ตกใจเล็กน้อย และค่อยๆเปิดปากถามขึ้นว่า " นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? "

เฉียวซินโยวกัดไปที่ริมฝีปากล่างของตัวเองเพื่อให้รู้สึกเจ็บแล้วน้ำตาก็ไหลออกมามากขึ้น แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลำบากใจ " ฉ่าวเฉิน เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเวยเวย เป็นเพราะฉันเอง ฉันอยากออกไปจากที่นี่ "

" เพราะอะไร? "

เฉียวซินโยวทำหน้าทำตาเสียใจ แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยเต็มใจ " ฉันมันเป็นคนนอก จะอยู่ที่นี่ต่อไป คนอื่นจะเอาไปนินทาเปล่าๆ "

เย่ฉ่าวเฉินเห็นถึงการแสดงออกของเธอที่เปราะบาง และรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นปากที่บวมแดงของเธอ แล้วพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ "บอกฉันมา ใครทำให้ปากของเธอเป็นแบบนี้? "

เฉียวซินโยวได้ยินอย่างนั้น น้ำตาก็พลุ่งพล่านออกมามากกว่าเดิมราวกับว่าโดนทำร้ายอย่างหนักหนาสาหัสมาก แล้วพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร " ฉันทำตัวเอง! "

เย่ฉ่าวเฉินจับมือเขาแล้วพูดขึ้นว่า " ฉันจะฟังความจริง! "