วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 166

สายตาของพยาบาล “เธอดู ปืนของเจ้านายและเย่ฉ่าวเฉินถูกโยนลงบนพื้น แสดงว่าพวกเขาไม่ต้องการให้ฝ่ายตรงข้ามตาย ถ้าหากอยากให้ฝ่ายตรงข้ามตายจริงๆ ใช้ปืนยิงก็ตายทันทีแล้ว ไม่ต้องใช้ชกต่อยให้เสียแรงหรอก? อีกอย่างคนของเราและคนของเย่ฉ่าวเฉินล้วนยืนอยู่ด้านข้าง แสดงว่าสถานการณ์ ยังไม่จริงจังอะไร”

หลังจากฟังการวิเคราะห์ของพยาบาล มู่เวยเวยพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับเธอยืนอยู่ข้างๆปอร์เช่ เธอมองการต่อสู้ระหว่างทั้งสองด้วยสีหน้าเย็นชา ดูเหมือนจะมีท่าทีเข้าช่วยได้ทุกเมื่อ

จริงๆแล้วพี่ชายของฉันหลอกใช้ผู้หญิงคนนี้เพื่อแยกจากเย่ฉ่าวเฉินไป ฉลาดจริงๆ

ยิ่งเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือด ก่อนหน้านี้พลังต่อสู้ของมู่เทียนเย่นั้นสูงกว่าเย่ฉ่าวเฉิน แต่เนื่องจากเมื่อไม่นานมานี้ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ การเคลื่อนไหวของเขาจึงช้า เย่ฉ่าวเฉินจึงได้คว้าโอกาส หลังจากต่อสู้ต่อไปผ่านไปสองสามรอบ บาดแผลที่ไหล่ของเขา ก็เริ่มมีรอยฉีกขาด

เร็วเข้า เลือดไหล่เล็กน้อยทะลุเสื้อสีขาวของเขาอย่างพร่ามัว

มู่เวยเวยนิ้วประสานเข้าหากันด้วยความตกใจ อุทาน “พี่ชายบาดเจ็บแล้ว?”

สีหน้าของพยาบาลกังวลเล็กน้อย “เพราะบาดแผลยังไม่หายดี แผลเปิดแล้ว"

“‘งั้น….ไม่ได้แล้ว” ฉันต้องลงไป

“รอก่อน”

ครั้งนี้มู่เวยเวยไม่อยากฟังเขาอีกแล้ว ยิ่งรีบยิ่งโมโหแล้วพูด “ฉันรอไม่ได้แล้ว ถ้ารอพี่ชายของฉันก็ตายสิ” พูดจบ โดยไม่คำนึงถึงการกีดขวางของพยาบาล เขาเปิดประตูรถแล้วพุ่งไปหาผู้บาดเจ็บอย่างรวดเร็ว พยาบาลไม่มีทางเลือก ได้แต่ด่างุมงำแล้วลงจากรถเดินตามไป

อาการบาดเจ็บที่ไหล่ของเขาร้ายแรงขึ้น มู่เทียนเย่ถูกเย่ฉ่าวเฉินลากไปที่ขอบหน้าผาเมื่อ”แฟนสาว”เห็นว่าสถานการณ์อันตรายนั้น จึงเข้าขึ้นไปช่วย แต่ถูกจางเหอหยุดไว้

“เรื่องของเจ้านาย ลูกน้องอย่าพวกเราอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวเลย ฉันเล่นกับเธอเอง”

เย่ฉ่าวเฉินด้านนี่กดดันอย่างหนัก มู่เทียนเย่กำลังตอบโต้ ยวี่กวงมองเห็นผู้หญิงวิ่งมาทางด้านนี้ เขาตกใจนี่ไม่ใช่เวยเวยเหรอ? เธอไม่ใช่โดนพาตัวไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงมาปรากฎอยู่ที่นี่?

แสงสว่างจากเทพเจ้า เย่ฉ่าวเฉินได้โอกาสชกที่หน้าอกมู่เทียนเย่ มู่เทียนเย่ก้าวถอยกลับหลังสองก้าว เท้าข้างหนึ่งอยู่กลางอากาศ ร่างกายโยกไปโยกมา.

“พี่ใหญ่ ——” มู่เวยเวยตะโกนร้อง แต่เสียงลมและคลื่นดังเกินไป เสียงของเธอยังไปไม่ถึงหูมู่เทียนเย่และเย่ฉ่าวเฉินก็โดนลมกลบเสียงหายนั้นสนิท

ในขณะนี้ เย่ฉ่าวเฉินแทบจะหลุดลอยไปเตะเข้าที่หน้าอกเขา...…

มู่เทียนเย่ตั้งตัวไม่ทัน ตัวพุ่งกระฉุดเหมือนว่าวที่สายขาด

“พี่ใหญ่ ——”มู่เวยเวยเห็นฉากนี้ หัวใจแทบฉีดขาดสลาย“พี่ใหญ่ ——”

หญิงสาวที่ปะทะกับจางเหอหยุดมือ รีบวิ่งไปที่ริมหน้าผา “เจ้านาย——”

ในที่สุดเย่ฉ่าวเฉินก็ได้ยินเสียงของมู่เวยเวย นึกว่าเป็นเสียงหลอนหลอก มู่เวยเวยวิ่งโซเซมาด้านนี้

หัวใจเย่ฉ่าวเฉินฟื้นขึ้น ฟังเสียงร้องของเธอที่เสียดแทงใจของเขา จึงตระหนักได้ถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป

เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาลงมือจัดการมู่เทียนเย่ตกจากหน้าผา

จริงๆ เขาไม่ต้องการฆ่าเขา ทำไมกลายเป็น...

มู่เวยเวยวิ่งพุ่งผ่านเย่ฉ่าวเฉินไปที่มู่เทียนเย่จากระยะไกล ดั่งลมพัดกระชาก แต่ดีที่เย่ ฉ่าวเฉินคว้าเเขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่” มู่เวยเวยตะโกนลงไปด้านล่างของหน้าผา เว้นแต่ด้านล่างแล้ว

คลื่นทะเล ที่ไหนยังจะมีเงาของมู่เทียนเย่

“พี่ใหญ่ ——” มู่เวยเวยแทบบ้าคลั้ง ถ้าเย่ฉ่าวเฉินไม่ดึงเธอไว้มู่เวยเวยอาจจะกระโดดลงไป

เย่ฉ่าวเฉินพยายามปกป้องร่างกายของเธอ กลัวเธอไม่ระวังทำร้ายถึงเด็กในท้อง “เวยเวย เธอเย็นลงหน่อย”

“ผะ! ”เสียงตบบนใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินแว่วก้องในหู มู่เวยเวยตะโกนใส่เขา “เธอนี่มันฆาตกร เธอฆ่าพี่ชายฉัน!”

เย่ฉ่าวเฉินตกตะลึงไปชั่วขณะ โตขนาดนี้แล้วมีเพียงมู่เวยเวยเท่านั้นที่กล้าตบเขาแล้วเขาก็มิอาจมีอารมณ์ใด ๆ

“เย่ฉ่าวเฉิน เธอต้องชดใช้กับพี่ชายของฉัน เธอต้องชดใช้กับพี่ชายของฉัน”มู่เวยเวยทุบหน้าอกของเขาอย่างสุดแรงกำลัง น้ำตาเอ่อบนใบหน้าของเธอ “เธอคือฆาตกร เธอต้องชดใช้พี่ชายของฉัน”

“มู่เวยเวย ฉัน....ฉันไม่ใช่....”เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่เธอพูดไม่ออก เขาอยากอธิบายสองสามคำ แต่เขาพูดไม่ออก มันไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม? แต่มู่เวยเวยพูดถูกเขาคือคนที่ฆ่ามู่เทียนเย่”

“เย่ฉ่าวเฉิน เธอปล่อยฉัน” ฉันจะไปหาพี่ชายของฉัน เธอตายไม่ได้ เธอปล่อยฉัน”มู่เวยเวยตบตีมือของเย่ฉ่าวเฉินและพยายามหลบหนีจากมือของเขา

“เวยเวย เธอนิ่งสงบหน่อย”

มู่เวยเวยร่างกายหมดเรี่ยวแรง ไม่ได้ผลักเขาออกไปก้มหัวลงอย่างโกรธ ๆ แล้วกัดข้อมือของเขาอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดเข้ามาในทันที แต่ไม่ถึงหนึ่งในหมื่นของความเจ็บปวดในใจ

เลือดไหลจากฟันหยดกระทบหิน ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ

ในที่สุดร่างกายก็หมดเรี่ยวแรงของเธอและทรุดตัวบนก้อนหินที่เป็นหลุมเป็นบ่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่โพล้เพล้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังโดยไม่มีร่องรอยชีวิตชีวา

“คุณชาย” จางเหอตื่นตระหนก “ลูกของคุณหนู”

เย่ฉ่าวเฉินมองลงไปที่ขาเธอเมื่อได้ยินคำนั้น กระโปรงสีขาวราวกับหิมะก็เปียกโชกไปด้วยสีแดงสด...

ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินตื่นตระหนกอย่างมาก เขาอุ้มมู่เวยเวยแล้วเดินไปที่รถอย่างนุ่มนวลว่องไงเขาตัวสั่นพูด “จางเหอ รีบ ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด"

ดวงตาของมู่เวยเวยกลวงโบ๋ เธอไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ไม่มีสีหน้าแม้แต่น้อยราวกับว่าคนที่เลือดออกนั้นไม่ใช่เธอ ในตอนนี้ มีเพียงฉากของมู่เทียนเย่ที่ตกลงมาจากหน้าผาที่อยู่ในความคิดของเธอ

พ่อแม่ตายแล้ว พี่ชายก็ตายแล้ว บนโลกนี้มีเพียงเธอหนึ่งคน เธอจะมีชีวิตเพื่อนอะไร?เธอต้องการอยู่รวมตัวกับครอบครัว

“เวยเวย อดทนอีกหน่อย ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว” เย่ฉ่าวเฉินกอดเธอ ดูเลือดไหลมากขึ้น แต่เขาทำอะไรไม่ถูกเขา เขาอายุใกล้สามสิบยังไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้เลย เกือบทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา แต่เวลานี้ แค่เขาจะพูดก็พูดไม่ได้

เขานึกไม่ออก เขาจะรักษามู่เวยเวยไว้ได้อย่างไรหากเขาสูญเสียเด็กคนนี้ไป

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่ดวงตาที่พล่ามัวของเธอ วิงวอน “เวยเวย ขอร้อง จะต้องการฆ่าหรือตัด โปรดรอจนกว่าช่วยเด็กไว้ได้ก่อน?”

มู่เวยเวยจมอยู่ในโลกของตัวเอง เธอไม่ได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไร ร่างกายของเธออ่อนแอลง วินาทีถัดมาดวงตาของเธอมืดลงและจมดิ่งสู่ความมืด

“เวยเวย——” เสียงของเย่ฉ่าวเฉินเปลี่ยนไป เขาไม่กล้าเขย่าตัวเธอ พูดกับจางเหอ"เร็วเข้า!"

จางเหอเหยียบคันเร่งจนสุด ผ่าไฟแดงสองดวง ในที่สุดเขาก็เห็น โรงพยาบาลปรากฏอยู่ด้านหน้าเขา

รถขับตรงเข้าไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน รถยังจอดไม่สนิท เย่ฉ่าวเฉินก็อุ่มมู่เวยเวยพุ่งออกจากรถวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินและตะโกน”หมอ—— หมอ——"

หมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงานหมอ เห็นสถานการณ์นั้นรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องฉุกเฉิน พูด “มา มา มา วางคนไข้บนเตียง ... เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

ภรรยาของฉันกำลังตั้งครรภ์ เธอได้รับการกระทบกระเทือนจนมีเลือดออกมา”

เย่ฉ่าวเฉินบังคับตัวเองให้สงบลง

หมอสั่งให้พยาบาลโทรหาหมอสูตินรีเวชให้ลงมาทันที แล้วถามว่า “ภรรยาของคุณตั้งท้องได้กี่วันแล้ว?”

“หกสิบสองวัน” เย่ฉ่าวเฉินนับออกมา

หมอร้องเอ่อขึ้นมา เริ่มวัดความดันโลหิตและอุณหภูมิของมู่เวยเวย ตรวจสอบร่างกายพื้นฐานเกือบเสร็จแล้วหมอหญิงสูตินรีเวชผลักเข้าไปตามด้วยพยาบาลสองคน

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถาม

“ตั้งครรภ์ได้หกสิบสองวัน เลือดก็ไหลออกมา ความดันโลหิตต่ำไปหน่อยและอุณหภูมิร่างกายยังดี”

หมอหญิงเหลือบมองเย่ฉ่าวเฉิน พูด “ครอบครัวของผู้ป่วยออกไปก่อน”

เย่ฉ่าวเฉินก้มศีรษะลงแล้ว เหลือบมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของมู่เวยเวยอย่างลึกซึ้งโดยรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่และเดินออกไป นั่งที่เก้าอี้ข้างประตู

ในขณะนี้สติเขากลับมา มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด และกำลังสั่น

เวยเวย ฉันขอให้เธอปลอดภัย อย่าเกิดเหตุร้ายอะไรเลย ฉันขอร้องแล้ว

จางเหอยืนอยู่ข้างๆเขา มองเห็นท่าทางสิ้นหวังของเย่ฉ่าวเฉิน เขาก็รู้สึกอึดอัดอย่างมากใช้เวลากับคุณชายหลายปี เขาไม่เคยเห็นเย่ฉ่าวเฉินแสดงท่าทางสำนึกผิดเช่นนี้มาก่อน

แม้ในปีนั้นเย่ฉ่าวเหยียนประสบอุบัติเหตุ เย่ฉ่าวเฉินก็แค่ปิดตัวเองอยู่ในห้องมืดเป็นเวลาสองวัน ไม่กินไม่ดื่มหลังจากนั้นสองวันเขาจะทำทุกอย่างที่ต้องการ แต่มันเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม

ตอนนี้เขาเศร้ามากขนาดนี้ ยิ่งทำให้คนที่เห็นสลดใจอย่างยิ่ง

ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูถูกผลักออกจาดด้านใน พยาบาลคนหนึ่งหยิบเอกสารและขวดเลือดออกมาแล้วพูดว่า “ครอบครัวของคนไข้”

เย่ฉ่าวเฉินลุกขึ้นอย่างเร็ว “ฉันเอง”

พยาบาลยื่นสิ่งของที่อยู่ในมือให้เขา พูด “ส่งสิ่งนี้ไปที่ห้องปฏิบัติการให้พวกเขารีบหน่อย แจ้งว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน”

จางเหอหยิบเอกสารและขวดเลือดในมือเย่ฉ่าวเฉิน แล้วพูด “คุณชาย คุณรอดูอาการคุณหนูที่นี่ ฉันไปจัดการเรื่องนี่เอง ห้องปฏิบัติการอยู่ที่ไหน”

พยาบาลชี้ไปที่ทางเดินด้านขวา “ตรงไปตามถนนนี้ก็จะเห็นแล้วค่ะ”

จางเหอรีบไปทันที พยาบาลมองไปที่เย่ฉ่าวเฉินซึ่งมีสีหน้าแข็งกร้าวตึงเคลียด พึมพำในใจ คุณชายอะไร คุณหนูกำลังถ่ายละครทีวี?

ผลการตรวจออกมาอย่างรวดเร็ว หมอหยิบดูแล้วพูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า “ภรรยาของคุณเสียเลือดมาก แต่ลูกโชคดีพอที่จะรักษาเด็กไว้ได้เมื่อเธอตื่นขึ้น รอให้น้ำเกลือหมดขวดเธอก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ ฉันจะสั่งยาป้องกันทารกในครรภ์ให้ จำไว้ว่าในเวลานี้อย่าทำให้เธอมีอารมณ์ตกใจ อารมณ์ต้องร่าเริงให้มากที่สุด อารมณ์ของเธอมีผลโดยตรงต่อพัฒนาการของทารกในครรภ์”

“ครับ ขอบคุณมาก” เย่ฉ่าวเฉินมีกำลังใจขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม การที่ต้องเผชิญกับการตายของมู่เทียนเย่ เขาจะร่าเริงได้อย่างไร ?

……

มู่เวยเวยรู้สึกเพียงว่าเธอตกลงไปในเหวลึกที่ไม่สามารถเหยียบลงบนพื้นได้

“มีคนไหม?” มู่เวยเวยตะโกนเรียก เธอจึงได้ยินเสียงมีคนไหม มีคนไหมวนซ้ำไม่รู้จบ

เขาอยู่ไหน? ที่นี่ที่ไหน?

“มู่เวยเวย” เมื่อได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นในทางสีดำที่ไร้ขอบเขต มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้น พ่อแม่เดินมาจากระยะไกลด้วยแสงสว่างบนร่างของพวกเขา