วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 18

“ตาสีม่วง ส่องแสงได้หรอ” คุณอาหวังอึ้ง แล้วมองมู่เวยเวยอย่างแปลกใจ จากนั้นก็ส่ายหน้า “ผมมีอายุมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเห็นคนดวงตาสีม่วงเลย คุณหนูคิดอะไรอยู่ครับ ทำไมท่าทางสิ้นหวังอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า หรือว่าคุณชายรังแกอะไรคุณ คุณหนูฟังผมนะ ถึงแม้ว่าคุณชายของเราจะปากร้าย แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนใจดีมากนะ คุณ...”

“ฉันรู้แล้วค่ะ เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้รังแกอะไรฉัน ไม่เลย...” มู่เวยเวยรีบหยุดคำพูดพล่ามพรรณนาของคุณอาหวัง

หลังจากที่ฟังคุณอาหวังแนะนำคฤหาสน์เมื่อวาน เธอก็รู้ทันทีว่า ถ้าเธอไม่ขัดคำพูดของเขา อาหวังต้องคุยลากยาวอีกหลายชั่วโมงจนไม่ได้พักเป็นแน่

แถมยังต้องฟังเรื่องเกี่ยวกับเย่ฉ่าวเฉิน ขอร้องเถอะ สำหรับผู้ชายเลวๆคนนั้น เธอไม่สนใจเลยสักนิด เป็นคนจิตใจดีหรอ ล้อเล่นรึไง เพิ่งจะรู้จักกันสองวัน เธอก็เกือบโดนเขาทรมานจนตายแล้ว

คุณอาหวังพยักหน้าพูดยิ้มๆ “ไม่มีก็ดีแล้วครับ ผมว่าแล้วว่าคุณชายของเราต้องเป็นคนที่มีเหตุผลมาก”

เย่ฉ่าวเฉินมีเหตุผลหรอ

มู่เวยเวยกระตุกยิ้มออกมาอยากอดไม่ได้ เพื่อที่จะไม่แสดงความเกลียดต่อเย่ฉ่าวเฉินออกมา เธอจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว “คุณอาหวัง ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยเจอผู้ชายที่ตาสีม่วง แต่ฉันขอถามหน่อย คือว่าเย่ฉ่าวเฉินคุณชายของพวกคุณ เขามีพี่น้องมั้ย”

“คุณชายมีน้องชายคนหนึ่ง” คุณอาหวังพูด

“น้องแท้ๆหรอคะ”

“ใช่” คุณอาหวังพยักหน้า “น้องชายของคุณชายคือ คุณชายเหยียน”

คุณชายเหยียน เย่ฉ่าวเหยียน

หรือว่าผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นคือเย่ฉ่าวเหยียน

“งั้นดวงตาของเย่ฉ่าวเหยียนส่องแสงได้มั้ย ลูกตาเป็นสีม่วงรึเปล่า”