วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 248

มู่เวยเวยตะโกนด้วยความเศร้าโศก แต่ไม่มีใครสนใจเธอ ภายใต้แสงสว่างของไฟ จู่ๆชื่อของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ มู่เวยเวยก็พูดออกมาว่า "เย่ฉ่าวเฉิน ช่วยฉันด้วย”

เหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย มู่เวยเวยยังคงตะโกนในความว่างเปล่า "เย่ฉ่าวเฉิน - เย่ฉ่าวเฉิน - ช่วยฉันด้วย -"

"เรียกหาใครก็ไม่มีประโยชน์หรอก ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของตระกูลหวังแล้ว" แม่กาหวาพูดด้วยความเยาะเย้ย

ราวกับว่าสร้อยไข่มุกขาดร่วงหล่นลงมา เธอเอามือแตะที่ศีรษะของตัวเองด้วยความสิ้นหวัง และเธอก็ไม่มีแรงพอที่จะเล่นกับกาหวา

“ เย่ฉ่าวเฉิน - ช่วยฉันด้วย -” มู่เวยเวยยังคงตะโกน เธอไม่รู้ว่าเย่ฉ่าวเฉินเป็นใคร แต่นี่เป็นคนเดียวที่เธอจำได้

"หยุดเรียกได้แล้ว!" แม่กาหวาพูดด้วยความรำคาญ

ทันทีที่เสียงเงียบไป ก็มีเสียงประตูดังขึ้น ประตูถูกเตะเปิดจากด้านนอก

พ่อกาหวาได้ยินเสียงดังรีบวิ่งออกไปดู เห็นชายร่างใหญ่คนนึงเดินเข้ามาจึงถามว่า "แกเป็นใคร? เข้ามาบ้านฉันทำไม?"

ก่อนที่เย่ฉ่าวเฉินจะอธิบาย ก็ได้ยินเสียงเรียกคร่ำครวญดังมาจากในห้อง"เย่ฉ่าวเฉิน-ช่วยฉันด้วย"

ในขณะนั้น น้ำตาของเย่ฉ่าวเฉินแทบจะไหลออกมาและเขาก็ผลักพ่อกาหวาออกไป รีบเดินเข้าไปข้างใน

"เห้ย! แกเป็นใครวะ หยุดเดี๋ยวนี้" พ่อกาหวาไล่ตามเขาไป แต่เขาก็ตามไปทันเย่ฉ่าวเฉิน

เขาเตะประตูห้องอีกครั้งและเมื่อเขาเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน หัวใจของเย่ฉ่าวเฉินแทบหยุดเต้น

เขาตามหามานาน ผู้หญิงที่รักเขารักตอนนี้เหมือนปลาตัวเล็กๆที่ใกล้จะตาย ดิ้นรนอย่างทรมานและเรียกหาเขา "เย่ฉ่าวเฉิน ช่วยฉันด้วย"

เธอเป็นบ้า สติไม่ดีแล้วแต่ยังจำชื่อเขาได้

"แกเป็นใคร วิ่งเข้ามา.....อา-" แม่กาหวายังไม่ทันเข้าใกล้เธอ ก็ถูกเย่ฉ่าวเฉินผลักเธอออกไปและล้มลงกับพื้น

กาหวาเห็นคนแปลกหน้าเข้ามา ก็กระโดดลงจากเตียงด้วยความโกรธ เย่ฉ่าวเฉินยกเท้าขึ้นและเตะเขาอย่างแรงก่อนที่จะชกเขา

เทพปีศาจเย่ฉ่าวเฉินก็ต่อกรมาด้วยแล้ว นับประสาอะไรกับคนอ้วนๆแบบนี้?

เขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วและคลุมร่างของมู่เวยเวยและกอดเธอไว้แน่นๆในอ้อมแขน

"อย่ามา อย่ามาแตะต้องฉัน -" มู่เวยเวยทุบตีอย่างอ่อนแรง

หัวใจของเย่ฉ่าวเฉินแตกสลาย แตกสลายจนไม่สามารถเก็บมาประกอบใหม่ได้ เขากอดและจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน"เวยเวย ไม่ต้องกลัว ฉันมาช่วยเธอแล้ว"

เสียงนั้นผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ ทะลุแก้วหู และนี่เป็นเสียงที่เธอจำได้

มู่เวยเวยเป็นเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย หันมาที่อ้อมแขนเขาและร้องไห้ออกมา "แง"

ดวงตาของเย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยน้ำตา เขาใช้เสียงที่นุ่มนวลปลอบโยนข้างๆหูเธอ "โอ๋ ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันอยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีก"

“แกเป็นใครกันแน่? ถ้าไม่รีบบอกพวกฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ” พ่อกาหวายืนตะโกนถามจากที่ประตู

เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองชายทั้งสามคนอย่างมุ่งมั่นและพูดช้าๆและหนักแน่นว่า "ฉันเป็นสามีของเธอ"

"อย่ามาโกหก นี่คือภรรยาที่พวกเราเพิ่งแต่งงานกันวันนี้"

เย่ฉ่าวเฉินจ้องไปที่พ่อกาหวาอย่างดุเดือด "จริงเหรอ? งั้นก็ต้องดูว่าพวกแกมีปัญญาแต่งได้หรือเปล่า?"

"อะไรคือไม่มีปัญญา? พวกเราให้ค่าสินสอดไป6หมื่นหยวนแล้ว" แม่กาหวาลุกขึ้นจากพื้นและยืนเป็นแนวร่วมกับกั้นไว้ไม่ให้เย่ฉ่าวเฉินหนีไป

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเยาะ "6หมื่น? เอาล่ะ พวกแกไปเรียกลูกพี่ลูกน้องคนนั้นมาสิ้ ให้ฉันดูหน่อยว่ามันเป็นใคร ตั้งนานแล้วฉันยังไม่เคยรู้เลยว่าภรรยาฉันมีลูกพี่ลูกน้องด้วย"

แม่กาหวามองไปที่เย่ฉ่าวเฉินด้วยสีหน้าบึ้งตึง นึกถึงเรื่องซุบซิบที่แพร่ออกมาระหว่างงานเลี้ยงแต่งงานตอนเที่ยงและสะกิดพ่อกาหวาพูดว่า "โทรหาหลี่ว่างสิ ให้เขามาพูดให้ชัดเจน"

"โอเคๆ"

มู่เวยเวยกำลังสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาน้ำตาทำให้ชุ้มไปทั้งแขนเสื้อและหัวใจของเขา

เย่ฉ่าวเฉินไม่อยากอยู่ที่นี่นาน แต่ไม่มีเสื้อที่เธอใส่ได้สักชุด มีเพียงชุดแต่งงานสีแดงถูกโยนอยู่บนพื้น เย่ฉ่าวเฉินทนไม่ไหวอยากจะเผามันทิ้ง

ในขณะที่พ่อกาหวาโทรหลี่ว่าง เย่ฉ่าวเฉินก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

"เจอเวยเวยแล้ว" เย่ฉ่าวเฉินพูดกับคนที่อยู่ในสาย

มู่เทียนเย่อุทาน“จริงหรอ? เยี่ยมไปเลย เวยเวยเป็นไงบ้าง? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เย่ฉ่าวเฉินลูบหลังของเธอและพูดอย่างทุกข์ใจ "เธอ......เธอสบายดีคุณ พวกแกถึงไหนแล้ว?"

"กำลังจะลงจากทางด่วน ประมาณ1ชั่วโมงก็ถึงแล้ว"

"ระหว่างทางถ้าเจอร้านขายเสื้อผ้า แวะซื้อให้เวยเวยสองสามชุด"

มู่เทียนเย่หยุดนิ่งอยู่สองสามวินาที ราวกับว่าเขาเข้าใจความหมายคำพูดของเย่ฉ่าวเฉิน น้ำเสียงของเขาโกรธเล็กน้อย "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เย่ฉ่าวเฉินเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือของเขา รู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนรน เงยหน้าของเธอขึ้นมา ใบหน้าข้างซ้ายของเธอมีรอยฝ่ามือ เห็ดได้ชัดว่าเพิ่งโดนตบด้วยฝ่ามือสดๆร้อนๆ

เปลวไฟที่ถูกระงับนั้นถูกจุดขึ้น "ตูม" ดวงตาสีฟ้าและสีม่วงคู่หนึ่งภายใต้แสงไฟ ราวกับปีศาจ "ใครเป็นคนตบ?"

แม่กาหวารู้สึกหนาววูบขึ้นมาทั้งตัว เธออดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังและพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

เย่ฉ่าวเฉินกัดฟันและกำมือแน่น

อยากจะตบคนจริงๆเลย

พอดีเลยไม่มีที่ให้ระบาย ก็มีคนเสนอมาให้เป็นที่ระบายละ

กาหวาลุกขึ้นจากหัวมุมแล้วรีบวิ่งไปหาเขา ชี้ไปที่จมูกของเขาแล้วพูดว่า "ปล่อยนะเว้ย นี่เป็นเมียของฉัน"

เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น เย่ฉ่าวเฉินก็เห็นว่าตัวมู่เวยเวยเริ่มสั่นอย่างรุนแรงและเธอเริ่มกลัว เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้ชายคนนี้กำลังทำอยู่ตอนนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็คว้าข้อมือของเขา หักลงอย่าแรงเสียงดังเอี๊ยดของกระดูก ชายร่างใหญ่คุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับกรีดร้อง เย่ฉ่าวเฉินกระโดดถีบเขาเสริมอย่างแรง

ชายร่างใหญ่เกือบสองร้อยกิโล ล้มลงกับพื้นอย่างแรงและไม่สามารถลุกขึ้นได้

"ลูก ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า?" แม่กาหวาตะโกนพยายามจะช่วยลูกชายขึ้นจากพื้น แต่เธอไม่มีแรง

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่ตู้ที่ตั้งอยู่บนผนังและกระซิบกับมู่เวยเวยว่า "ฉันจะไปหาชุดให้เธอ"

มู่เวยเวยรู้สึกสงบลง เย่ฉ่าวเฉินจูบเธอที่หน้าผาก ใช้ผ้าคลุมตัวเธอไว้และลุกขึ้น เปิดตู้มาก็เห็นผ้าห่มหลายผืนและเสื้อผ้าผู้ชายสองสามชุดอยู่ด้านใน เย่ฉ่าวเฉินค้นไปค้นมาก็เห็นเสื้อผ้าผู้หญิง เสื้อยืดสีชมพูและกางเกงสีดำ

เย่ฉ่าวเฉินหยิบเสื้อผ้าออกมา เห็นว่าแม่ลูกยังคงร้องโหยหวนอยู่ในห้อง จึงตรงไปจับแขนของกาหวาแล้วลากออกจากห้อง แม่กาหวาก็เดินตามออกไป“แกทำอะไรของแก? ปล่อยลูกฉันนะ”

เย่ฉ่าวเฉินโยนเขาออกมาอย่างกับโยนก้อนไขมัน หันหลังกลับและเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้น "ปั๊ง"ปิดประตู

แม่กาหวาตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วเธอก็เคาะประตูเสียงดัง "ออกมานะเว้ย นี่มันบ้านของฉัน ออกมานะ"

เย่ฉ่าวเฉินไม่สนใจเธอ?

กลับไปอยู่ข้างๆเวยเวย

เช็ดหยดน้ำตาและพูดเบาๆว่า "ฉันใส่เสื้อให้เธอโอเคไหม? ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเรากลับบ้านกัน ลูกรอเธออยู่ที่บ้านนะ"

มู่เวยเวยมองไม่เห็นและไม่เข้าใจ แต่เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้เชื่อถือได้ จึงค่อยๆปล่อยมือจากผ้าที่เธอกำแน่น

เย่ฉ่าวเฉินใส่เสื้อผ้าให้เธอและพูดว่า "ลุงหวังส่งวิดีโอของลูกมาให้ฉันทุกวันเลย เขาอ้วนขึ้นเล็กน้อย เขาคิดถึงเธอมาก เรียกหาแม่ทั้งวัน"

มู่เวยเวยไม่พูดและยอมให้เขาแต่งตัวให้เงียบๆ

เย่ฉ่าวเฉินเห็นรอยช้ำบนตัวของเธอ มือของเขาสั่นเล็กน้อยดวงตาของเขาเจ็บปวด เขาหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ไปฆ่าไอ่สารเลวพวกนั้น

ติดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ด เย่ฉ่าวเฉินพูดต่อว่า "แต่ว่า เขาก็ยังคงไม่สนใจฉัน ลุงหวังวิดีโอคอลกับฉัน หยอกเล่นกับเขาแต่ไอ่ตัวเล็กก็ไม่มองฉันเลย มู่เทียนเย่พูดถูกแน่เลย ไอ่ตัวเล็กของเราเกิดมาเพื่อทวงหนี้ฉัน”

สวมเสื้อผ้าเสร็จ เย่ฉ่าวเฉินก็ถอดสวมแจ็คเก็ตของตัวเองคลุมให้เธออีกชั้น

“ฉันใส่กระโปรงให้เธอโอเคไหม?” เย่ฉ่าวเฉินกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจจึงค่อยๆพูดกับเธอ

ไม่รู้ว่ามู่เวยเวยเธอเข้าใจหรือเปล่า ตอนที่เย่ฉ่าวเฉินใส่เสื้อผ้าให้เธอก็ไม่ได้ขัดขืน

ในตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกว่าเธอเหมือนลูกสาวของตัวเอง รู้สึกยุ่งเหยิงเพียงแค่ต้องการกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและดูแลเธอให้ดี

หลังจากแต่งตัวเสร็จ เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่แป้งและลิปสติกบนใบหน้าของเธอแล้วพูดว่า "ฉันจะไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้" ทันทีที่เขาลุกขึ้น ก็ถูกมือเล็กๆจับไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ใจของเย่ฉ่าวเฉินราวกับถูกมีดแทง เขาหันกลับมาปลอบเธอ "ฉันไม่ไปไหน ฉันแค่จะไปหาผ้ามาเช็ดให้เธอ"

มู่เวยเวยยังไม่ยอมปล่อย เย่ฉ่าวเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มเธอลงจากเตียงแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะพาเธอไปด้วย"

ยัยซื่อบื่อน้อยก็ไม่ปฏิเสธ

เย่ฉ่าวเฉินอุ้มเธอออกไปโดยไม่สนใจสายตาของเจ้าบ้านทั้งสาม หาผ้าขนหนูและน้ำร้อนเพื่อเช็ดทุกอย่างออกจากใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นใบหน้าที่สะอาดและบริสุทธิ์

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของมู่เวยเวยสงบลงอย่างมาก เย่ฉ่าวเฉินก็โอบแขนเธอไว้และเริ่มชำระบัญชี ถึงยังไงมู่เทียนเย่ก็ยังมาไม่ถึง ปล่อยพวกมันไว้เฉยๆแบบนี้ไม่ได้

"ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นล่ะ ยังไม่มาอีกหรอ?" เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างเย็นชา

ใบหน้าของพ่อกาหวาเต็มไปด้วยความลำบากใจ"หลี่ว่างปิดเครื่องไปแล้ว ติดต่อไม่ได้"

"ปิดเครื่องงั้นหรอ?" เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว "ฉันว่าได้เงินแล้วก็คงหนีไปล่ะสิ"

สองสามีภรรยามองหน้ากันและเห็นความกังวลในดวงตาของกันและกัน อย่าบอกว่าผู้ชายคนนี้พูดถูก แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากยอมรับมัน แต่ตัดสินจากพฤติกรรมของเจ้าสาวก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้จักกัน

แม่กาหวายืนขึ้นและพูดว่า "ฉันไม่สนว่าความสัมพันธ์ของแกกับเธอเป็นอย่างไง ตระกูลหวังของเราจ่ายเงินซื้อเธอมาแล้ว เธอต้องเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหวัง จะไปไหนไม่ได้!”

"เรื่องของพวกแกสิ ถ้าฉันจะพาเธอไป พวกแกห้ามไว้ได้หรอ?" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างเป็นไปไม่ได้ ดวงตาของเขาจ้องไปที่ตัวกาหวา "สำหรับแก ฉันไม่อยากทำอะไรคนโง่ๆแบบแก เมื่อกี้ถือว่าฉันให้บทเรียนแกละกัน "

เนื่องจากติดต่อหลี่ว่างไม่ได้ เย่ฉ่าวเฉินก็เตรียมตัวออกไปจากที่นี่ ตัวหนังสือแสดงความยินดีสีแดงเต็มไปหมดทำให้เขาเจ็บปวดไปทั้งใจ

"หยุด" แม่กาหวายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างกล้าหาญ "แกจะไปไหนไม่ได้ ถ้าไม่ทิ้งคนไว้ก็เอาเงิน6หมื่นหยวนคืนมา"

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะด้วยความโกรธเชิงตรรกะของเธอ "เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันจะพาเธอไปยังต้องจ่ายเงินพวกแก? ป้า ฉันไม่อยากทำร้ายคนแก่ แต่ก็อาจจะไปลงกับลูกชายสุดที่รักก็ได้นะ"

"ใครเป็นพยานได้ว่าเธอคือภรรยาของแก" แม่กาหวาถาม

"ฉันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์กับพวกแก พวกแกไม่คู่ควร!" เย่ฉ่าวเฉินเดินผ่านแม่กาหวาไปที่ประตู โดยไม่คาดคิดเธอก็ไม่ย่อท้อคว้าแขนเล็กๆของมู่เวยเวยและชี้ไปที่เพื่อนบ้านตะโกนว่า "ช่วยด้วย มีคนจะมาฆ่าเรา ช่วยด้วย"

ทันทีที่พ่อกาหวาได้ยิน ก็รีบร้องให้คนช่วยตาม "เร็วเข้าช่วยด้วย มีคนจะโดนฆ่า"

ตอนนี้เป็นเวลาไม่ถึงเก้าโมง ชาวบ้านหลายคนกำลังดูทีวี ทันทีที่ได้ยินเสียงทุกคนก็วิ่งออกมาดู

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้ เขาจึงมองพวกเขาเป็นปีศาจด้วยสีหน้าเย็นชา มู่เวยเวยได้ยินเสียงฝีเท้าดังและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว" เย่ฉ่าวเฉินกระซิบข้างหูของเธอ

ประโยคนี้ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษและหัวใจของมู่เวยเวยก็ค่อยๆสงบลง

"แม่กาหวา มีอะไร เกิดอะไรขึ้น?" เพื่อนบ้านที่วิ่งมาถามอย่างรวดเร็ว

"ใช่ ใครจะฆ่าใคร?"

เมื่อแม่กาหวาเห็นว่าชาวบ้านกำลังมา มั่นใจขึ้นมากจึงชี้ไปที่เย่ฉ่าวเฉินและบอกว่า "ก็คือคนนี้แหละ เขาบุกเข้ามาแล้วจะพาตัวตาบอดน้อยไป แถมยังทำร้ายกาหวาอีก พวกเธอดูสิ เขาหักแขนของกาหวา แล้วยังทำฟันหลุดอีกซี่นึงด้วย "

ชาวบ้านหันไปมอง ปรากฏว่ากาหวาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อของเขา ใบหน้าบวมไปทั้งหน้า แขนอีกข้างก็หักด้วย

คนแก่คนหนึ่งลุกขึ้นยืนจากผู้คนและถามเย่ฉ่าวเฉินอย่างจริงจัง "แกเป็นใคร? ทำไมต้องพาเธอไปด้วย?"

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่ผู้คนอย่างแผ่ว มีผู้คนจำนวนมาก จะฝ่าไปทีละคนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย จึงเงยหน้าพูดอย่างเสียงดังว่า "เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันก็ต้องพาเธอไปสิ"

เมื่อคำพูดนี้ออกมาทำให้ทุกคนตกใจ

“แค่แกบอกว่าใช่ก็ใช่หรอ มีหลักฐานหรือเปล่า? ” แม่กาหวาถามเสียงดังโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาโต้แย้ง

คนในหมู่บ้านก็ต้องเข้าข้างคนกันเองอยู่แล้ว"ใช่สิ แกบอกว่าเธอเป็นภรรยา มีหลักฐานหรือเปล่า?"

เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองไปที่ชาวบ้านที่ถามด้วยสายตาเย็นชา ชายคนนั้นที่ถามเขาก็ก้มหัวลงอย่างเงียบๆ ไม่กล้าสู้หน้าเขา

“ อยากได้หลักฐาน?” เย่ฉ่าวเฉินหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและเปิดดูรูปแต่งงานที่ถูกถ่ายไว้“ ดูให้ดีๆ ในรูปใช่พวกเราหรือเปล่า?”

ชาวบ้านสองสามคนเข้ามาดูใกล้ ๆ “ เป็นพวกเขาจริงๆด้วย”

ครอบครัวหวังใจเต้นแรงและพ่อกาหวาก็พูดว่า“ต่อให้ตาบอดน้อยจะเป็นภรรยาแก แล้วค่าเสียหายของพวกเราล่ะ? พวกเราเสียค่าสินสอดไป6หมื่นหยวนนะ”

เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างเย็นชา "มันง่ายมาก แกเอาเงินให้ใคร ก็ไปทวงกับคนนั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา "

"ทำไมจะไม่เกี่ยวกับพวกแก?" สมองของแม่กาหวาไวมาก รีบโต้ตอบว่า "ตอนนี้หลี่ว่างหนีไปแล้ว แล้วอยู่ๆแกก็มาพูดอะไรแบบนี้ ฉันสงสัยว่าแกกับหลี่ว่างจะเป็นพวกเดียวกัน มาหลอกเงินเราแน่ๆ”

เย่ฉ่าวเฉินพูดไม่ออก ผู้หญิงชาวนาคนนี้ไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆ แต่ควรไปที่บริษัทภาพยนตร์เพื่อเขียนบท

"ด้วยความเคารพ ฉันจะเรียกคุณว่าป้าอีกครั้ง แต่ฉันขอเตือนก่อนว่าการซื้อขายคนมันผิดกฎหมายอาญา ถ้าแกไม่อยากติดคุกก็หลีกไป"

"ไม่ไป ถ้าแกไม่จ่ายมาฉันก็ไม่ให้ไปให้ เว้นแต่ว่าแกจะเหยียบฉันข้ามไป" แม่กาหวาหนักแน่น เย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจอีกครั้ง เธอนิมันไร้ยางอายจริงๆ

เย่ฉ่าวเฉินขี้เกียจคุยเรื่องไร้สาระด้วย หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาตำรวจ "ฮัลโหล? สถานีตำรวจใช่ไหม? ฉันต้องการจะแจ้งความ มีการฆาตกรรมที่นี่ พวกคุณรีบมาที่นี่โดยเร็ว ถ้าช้ากว่านี้คนได้ตายแน่”