วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 290

“แน่นอนแหละ เธอดูทางนั้น” เย่ชูวเสวียชี้ไปที่ถนนโบราณที่สร้างขึ้นใหม่แล้วพูดว่า “ตรงนั้นมีแต่ของอร่อย ครั้งที่แล้วฉันไปกินกับพี่อวี้ฉี ตั้งแต่ปากซอยไปจนท้ายซอย”

“ถ้าเธอกินแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วกลายเป็นหมูอ้วน” เย่จิงเหยียนแกล้งเธอ

“เป็นไปไม่ได้ ฉันกินไม่อ้วน ครั้งที่แล้วมันน่าตลกมาก ฉันกำลังเดินอยู่บนถนน มีคนมาถามฉันว่าฉันอยากเป็นดาราไหม จะทำให้ฉันโด่งดังได้” หลังจากที่เย่ชูวเสวียพูดจบ เธอก็หัวเราะคิกคักดวงตาของเธอหรี่ลง เธอก็น่ารักเหมือนลูกแมวเหมียว

เย่จิงเหยียนถามเธอเล่นๆ “แล้วเธอตอบยังไง?”

“ฉันพูดภาษารัสเซียกับเขา บอกว่าฉันเป็นคนรัสเซีย สุดท้ายเขาก็ไม่มีวิธีแล้วจากไป เย่ชูวเสวีย ถอนหายใจและพูดว่า “จริงๆฉันอยากเข้าวงการบันเทิง แต่พ่อของฉันไม่อนุญาต”

เย่จิงเหยียนลูบไปที่เส้นผมของเธอ เธอพูดติดตลก “เธอลืมไปเถอะ ฝีมือการแสดงที่เหม็นของเธอ หากเข้าไปมีผู้ชมหลายร้อยล้านคนที่ตกเป็นเหยื่อ ในวงการบันเทิง ตระกูลเย่ของเราขาดคนๆนี้ไปไม่ได้”

“หึ” เย่ชูวเสวียเขาเชิดคางขึ้น “ฉันยังมองไม่เห็น”

เย่จิงเหยียนเห็นว่าเธอน่ารักมาก จึงยื่นมือออกไปเพื่อบีบใบหน้ากลมๆของเธอ นิ้วทั้งห้าก็บีบหดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บเจ็บ ฉันไม่กัดแล้ว เธอีบปล่อยเถอะ”

แรงบีบที่เกินจะอธิบายก็หายไป เย่ชูวเสวียพูดแล้วยิ้ม “พี่ ไม่เจอกันตั้งนาน ฉันควรเตือนเธอหน่อย ครอบครัวของเราใครที่มีความสามารถแข็งแกร่งที่สุด”

“ไม่ต้องเตือน เธอเยี่ยมยอดที่สุด” เย่จิงเหยียนยกนิ้วให้เธอ

“ดีงนั้นอะ อย่าบีบหน้าฉันแบบมั่วๆ ฉันเกลียดคนที่บีบหน้าที่สุด ฉันไม่ใช่ตุ๊กตา ปีนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กๆ” เย่ชูวเสวียบ่น

“ในใจของพวกเรา เธอคือสาวน้อยตลอดไป”

“ไม่ต้องการ”

เย่จิงเหยียนยิ้มๆหยุดพูด เขาหันหน้าไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เขากำลังคิดเรื่องราวมากมาย เขาเข้าใจพ่อที่ไม่ให้น้องสาวเข้าสู่วงการบันเทิง

เพราะน้องสาวถูกเปิดเผยต่อสาธารณชนอย่างทั่วถึง ทุกท่วงท่าของเธอจะถูกเปิดเผยในช็อตต่างๆ รายละเอียดทั้งหมดของเธอจะขยายใหญ่ขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด และความลับที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเธออาจถูกปาปารัสซี่เปิดเผย เมื่อถึงเวลา น้องจะทำยังไง?

ท่ามกลางความเลวร้ายเหล่านั้น

รถขับเข้าไปในสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้น จากทางไกล เขาเห็นพ่อแม่ของเขาตั้งหน้าตั้งตายืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ จู่ๆจมูกของเขาก็เริ่มเจ็บเล็กน้อย เขาออกจากบ้านไปได้ไม่นาน

รถยังจอดไม่สนิท เย่จิงเหยียนรอแทบไม่ไหวที่จะกระโดดลงจากรถ ตะโกนด้วยรอยยิ้ม “พ่อ แม่ ฉันกลับมาแล้ว”

มู่เวยเวยในวัยใกล้ห้าสิบปีดูสง่างามมาก ไม่แก่เลย แต่กลับมีเกียรติและสง่างาม มู่เวยเวยมองไปที่ลูกชายที่สูงและหล่อของเธอ แล้วยิ้มทั้งน้ำตาเพื่อสั่งสอนลูกชาย “ในที่สุดคุณก็เต็มใจที่จะกลับบ้าน อยู่ข้างนอกเปิดหูเปิดตาพอหรือยัง?”

เย่จิงเหยียนคว้ามือไปก่อนแม่ จากนั้นเขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้แม่แล้วยิ้มหวาน “แม่ ผ่านไปหลายปี คุณไม่เปลี่ยนไปเลย คุณยังสาวและสวยมาก”

มู่เวยเวยหัวเราะเบาๆ ชกเบาๆที่ไหล่ลูกชายของเธอ “ไม่เปลี่ยนไปเลยงั้นก็เป็นปีศาจแล้ว?”

“งั้นแม่ก็เป็นปีศาจที่สวยที่สุด ไม่งั้นจะติดใจพ่อนานขนาดนี้ได้ยังไง?” เย่จิงเหยียนพูดติดตลก

เย่ฉ่าวเฉินยกเท้าของคุณใส่เขา

เตะไปหนึ่งครั้ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พูดจาไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ และไม่ใช่แม่ของคุณที่มัดฉันไว้ ฉันต้องพึ่งพาเธอต่างหาก

“อะโยว ——” เย่จิงเหยียนกอดแขนของเขาอย่างโอ้อวด “ พ่อ คุณสร้างเรื่องราวความรักของคุณมาหลายสิบปีได้อย่างไร มันน้ำเน่าเหลือเกิน”

“พี่ชาย เธอเพิ่งจะฟังแค่ประโยคเดียว คิดๆสิ ฉันผ่านมาเป็นสิบปีได้อย่างไร?”

เย่ชูวเสวีย ถอนหายใจเงียบๆ “ฮาย มีพ่อเป็นเกณฑ์มาตรฐานขนาดนี่ จะหาแฟนได้อย่างไร?”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลดมาตรฐานลง เช่น หล่อน้อยลง จนๆหน่อย....”

เย่จิงเหยียนยังไม่พูดจบ ก็ถูกน้องสาวของเธอขัดจังหวะ “ไม่ได้ ไม่มีเงินไม่เป็นไร แต่ไม่หล่อไม่ได้ สำหรับฉันรูปลักษณ์สำคัญ”

มู่เวยเวยตั้งใจฟัง “ไม่สำคัญว่าจะดูจากอะไร เงื่อนไขแรกคือการเป็นคนดีสำหรับคุณ”

เย่ฉ่าวเฉินเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบหัวข้อนี้ ในความคิดของเขาไม่มีไอ้หนูคนไหนที่คู่ควรกับลูกสาวของเขา

“พอแล้ว พอแล้ว อายุแค่ยี่สิบสอง ทำไมต้องรีบขนาดนี้? อย่ายืนตรงนี้เลย เข้าไปในบ้านเถอะ”

หลังจากการรวมตัวกันอย่างครึกครื้น เย่จิงเหยียนได้แจกจ่ายของขวัญที่เขานำกลับมาจากแอฟริกา และพูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า “พ่อ ฉันต้องการใช้เส้นสายของคุณเพื่อหาใครสักคน”

เย่ฉ่าวเฉินวางของขวัญที่อยู่ในมือ เลิกคิ้วแล้วถามเขาว่า “หาใคร?”

“คือเพื่อนสมัยเด็ก”

เย่ชูวเสวียดูประหลาดใจ “พี่ชาย เธอยังไม่ลืมหญิงสาวคนนั้น?”

“ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง” เย่จิงเหยียนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยมองหน้ากันแล้วถอนหายใจและพูดว่า “เธอไม่ต้องมองหาแล้ว ไม่พบหรอก”

เย่จิงเหยียน ประหลาดใจ “เพราะอะไร?”

“ตอนเธอเรียนอนุบาล ฉันหาข้อมูล ฉันเคยตรวจสอบเบื้องหลังของหญิงน้อยคนนั้น ยังไม่พบชื่อพ่อของเธอ จึงมีคนมาบอกฉันว่า อย่าตรวจสอบเลย เห็นได้ว่าพ่อของเธอไม่ใช่ทหารธรรมดา ต่อมาเธอออกจากเมืองA กับพ่อแม่ของเธอ ฉันพยายามตามหาเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่มีข่าวในปีต่อๆมา ฉันไม่ได้รับข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับเธอ”

เย่จิงเหยียน ร่างกายเขาแข็งเหมือนท่อนไม้ สมองของเขาว่างเปล่า หลายปีที่ผ่านมาเขาพยายามอย่างหนักเพื่อตามหาเธอหวังว่าสักวันจะเจอ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้

“งั้น.......” เย่จิงเหยียนพูดตะกุกตะกัก “นั่นหมายความว่า... ฉันไม่สามารถหาเธอเจอ รอเพียงให้เธอมาหาฉัน?”

“ดูเหมือนตอนนี้จะเป็นเช่นนั้น” เย่ฉ่าวเฉินไม่ต้องการทำร้ายจิตใจลูก แต่เขาทำได้แค่บอกความจริง

เย่จิงเหยียนหดหู่นั่งลงบนโซฟา มู่เวยเวยจับมือปลอบใจ “ผิงอัน หากพวกเธอถูกลิขิตไว้ เธอจะได้พบกันในอนาคตโดยธรรมชาติ เธออายุเพียงยี่สิบสี่ปี พ่อของลูกก็อายุสามสิบปีแล้วว่าจะเจอแม่ ดังนั้น จัดการกับตัวเองให้ดีก่อน เมื่อโชคชะตามาถึงคุณจะได้ยึดมันไว้ทัน”

เย่จิงเหยียนหันไปมองที่มู่เวยเวยด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “แม่ เธอปลอบโยนผู้คนก็ไม่ลืม อวดผัวออกสื่อนะ โดนพ่อแพร่เชื้อแล้วมั้ง”

“เจ้าเด็กน้อย รู้จักเอาพ่อมาพูดล้อเล่นนะ”

“พอแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ไปบริษัทกับฉัน เรียนแต่ละแผนกเป็นเวลาสามเดือน แล้วไปที่แต่ละสาขาเป็นเวลาสามเดือน”

เย่จิงเหยียนร้องคร่ำครวญ “พ่อก็ไม่ให้ฉันพักสักหน่อยหรือ?”

“พักอะไร องค์ชายยุ่งมาครึ่งชีวิตแล้ว ไม่เคยพักถอนหายใจเลย ฉันจะให้เวลาเธอสองปีในการควบคุมบริษัทและกระบวนการของบริษัทอย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นภาระนี้ก็จะตกอยู่กับคุณ”

“งั้นพ่อไปทำไมละ?”เย่จิงเหยียนถาม

เย่ฉ่าวเฉินกอดไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ “แม่ของเธอและฉันทำงานหนักมากว่า20ปีแล้วก็ถึงเวลาที่เราจะไปหาพักผ่อนหย่อนใจแล้ว พวกเธอทุกคนไปฉันทำงานในบริษัทเถอะ”

เย่ชูวเสวียโวยวาย “พ่อ บริษัทมีพี่ชายฉันก็พอแล้ว ลืมฉันไปเลย”

“งั้นหลังเรียนจบเธอทำอะไร?”

เย่ชูวเสวียหัวเราะคิกคัก “กินนอนรอตายได้ไม?”

“ไม่ได้” ทั้งสามคนเปล่งเสียงพร้อมกัน

เย่ชูวเสวียหดคอและกระซิบอย่างเจ็บปวด “ฉันก็แค่พูดเล่น”

หลังจากรับประทานอาหารเย็นร่วมกันเสร็จ เย่จิงเหยียนก็หลับไปที่เตียงของเขา หลังจากดูรูปถ่ายเก่ารูปนั้นเป็นเวลานาน เย่จิงเหยียนก็เก็บไปฝัน

ในฝัน เย่จิงเหยียนกลับไปที่ทุ่งหญ้าในแอฟริกา

ขณะที่หุบเขาที่มีรอยแยกอันยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหน้าเขา ทันใดนั้นเย่จิงเหยียนก็เห็นอะไรบางอย่างเปล่งประกายในป่า เขาเดินไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น กำลังจะยื่นมือออกไปหยิบ สิงโตตัวหนึ่งเดินมาจากด้านข้างและกำลังจะกัดคอ แต่ดูเหมือนสิงโตจะถูกดึงหางไว้ด้วยใครบางคนจับ และเหวี่ยงขึ้นไปบนท้องฟ้า “โซว”

“เธอทำไมยังขี้ขลาด?” เด็กหญิงตัวเล็กๆในชุดสีขาวและรองเท้าสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ รอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของเธอ ยังคงเหมือนเดิม

“ต้วนอีเหยา?”เย่จิงเหยียนตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ฉันเอง ทำไมเหรอ ไม่เจอกันไม่กี่วันจำฉันไม่ได้ละเหรอ?”

เย่จิงเหยียนไม่ได้พูด เธอดูเหมือนจะเห็นสิ่งของบางอย่างที่แปลกๆ ชอบก็วิ่งมาสิ่ เย่จิงเหยียนเดินตามอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็หายไปต่อหน้าต่อตา

“ต้วนอีเหยา——” เย่จิงเหยียน ตะโกนอย่างกระวนกระวาย มองหาเธอทุกหนทุกแห่งทันใดนั้นเขาก็สะดุด เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น

เธอถูกยิงกลางหน้าอก เลือดไหลออกมาไม่หยุด เย่จิงเหยียนรีบปิดบาดแผลของเธอ แต่เลือดกลับไหลเร็วขึ้น แม้จะไหลออกมาจากนิ้วของเขาก็ตาม

“เวย เธอตื่น ตื่นๆ”เย่จิงเหยียนไม่รู้จักชื่อของเธอ ทำได้เพียงทักทายทั่วไป

ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น และหายไปทันทีที่เขาเหลือบไปเห็น

เย่จิงเหยียนลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที เหงื่อท่วมหน้าผากของเขา หัวใจของเขาก็เต้นรัว

เขาฝันแบบนั้นได้อย่างไร?

เป็นเรื่องปกติที่จะฝันถึงต้วนอีเหยา แต่ทำไมถึงฝันถึงผู้หญิงคนนั้น? และเธอก็ได้รับบาดเจ็บ...หรือในความเป็นจริงเธอได้รับบาดเจ็บ?

เย่จิงเหยียนส่ายหัวอย่างวุ่นวายและปลอบใจตัวเองด้วยเสียงต่ำ “มันเป็นเพียงความฝันแต่ความฝันล้วนตรงกันข้าม”

ในช่วงครึ่งหลัง เย่จิงเหยียนแทบจะไม่ได้นอน เมื่อเขาหลับตาก็เจอผู้หญิงคนนั้นเลือดไหลและได้รับบาดเจ็บ จนถึงเช้าตรู่เย่ฉ่าวเฉินเห็นว่าเขาไม่มีแรงจึงถามว่า “เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?”

“เวลาน่าจะต่างกัน ไม่เป็นไร” เย่จิงเหยียนตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อ เพราะเขารู้สึก ไม่จำเป็น นี่ก็แค่ประสบการณ์พิเศษ

เย่จิงเหยียนเป็นคนที่ควบคุมตนเองได้ดี แม้ว่าเขาจะไม่ได้นอนเกิบทั้งคืน แต่ในขณะที่เย่ฉ่าวเฉินก้าวเข้ามาในบริษัท เขาก็เปลี่ยนเป็นเปล่งประกาย

พนักงานของบริษัทเปลี่ยนรอบแล้วรอบเล่า พนักงานเก่าเกษียณอายุ ลาออกและมีการเพิ่มทรัพยากรใหม่อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามทั้งพนักงานใหม่และเก่าในขณะที่พวกเขาเห็นเย่จิงเหยียน ก็มีเสียงของพวกเขา

ยีนของประธานเย่แข็งแกร่งเหลือเกิน ลูกชายของเขาก็หล่อเกินไป