วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 374

ต้วนอีเหยามองออกไปข้างนอก ล้อมรอบไปด้วยผู้ชายที่มีกล้าม เธอแตะท้องของเธอและกลับมาที่เดิม เธอรู้ว่าเธอตัวคนเดียวสู้ไม่ได้ ต้องคิดอย่างรอบคอบ

กลับมาที่บ้านพัก เธอเดินไปอย่างช้าๆ จิตใจของเธอว่างเปล่า ไม่มีอะไรทำ เธอเดินไปมารอบๆบ้าน แต่กลับไม่มีใครเฝ้าอยู่เลย

รีบเดินไปลองเปิดประตู แต่มันถูกล็อคจากข้างนอก

เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงบนโซฟา โดยคิดว่าเย่จิงเหยียนต่องกังวลมากแน่ๆ ต้องรีบหาทางหนีให้ได้!

......

อีกด้านหนึ่ง เย่จิงเหยียนได้รับโทรศัพท์จากอี้เทียนเฉิง เปิดประตูเดินเข้าไป อี้เทียนเฉิงนั่งรออยู่แล้ว

“ มีอะไร?” เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วและถามก่อนจะเดินเข้าประตูไป

เขากำลังเป็นห่วงต้วนอีเหยา ตอนที่รับสายเขาว่าจะเพิกเฉย แต่หลังจากคิดอีกครั้ง พวกเขาไม่รู้จักใครที่นี่ บางทีผู้ลักพาตัวอาจเป็นศัตรูของเขา ดังนั้นเขาจึงระงับความวิตกกังวลและรีบมา

"จู่ๆโครงการนั้นก็เริ่มประมูลก่อนกำหนด เราต้องเร่งดำเนินการในตอนนี้"

เมื่อสังเกตว่าใบหน้าของเย่จิงเหยียนซีดเซียว เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เป็นอะไรไป? ผู้หญิงที่อยู่ด้วยตลอดไปไหนแล้ว?”

"ถูกลักพาตัว"

เย่จิงเหยียนลูบหน้าผากของเขาและตอบเบาๆ เนื่องจากต้วนอีเหยาหายไป เขาก็ไม่ได้นอนมาหลายวัน เพิ่งจะคุยกับนักสืบเสร็จ กำลังจะได้พักก็โดนโทรเรียกมาที่นี่

“ ลักพาตัว?” ดวงตาของอี้เทียนเฉิงเบิกกว้าง พวกเขาเพิ่งแยกกันเพียงสองสามวัน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้

"หาคนเจอหรือยัง?"

"ยังหาที่อยู่ไม่เจอ แต่รู้พวกลักพาตัวแล้ว"

“งั้นก็รีบไปหาสิ!” อี้เทียนเฉิงไม่คิดว่าเขาจะมีสติคุยกับเขาในตอนนี้

"อืม กำลังไปตามแผนแล้ว" เย่จิงเหยียนยังคงสงบนิ่ง เขาเก็บอาการนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ

เพราะ......เขารู้ดีว่าถ้าเขาตื่นตระหนก ก็คงหมดหนทางแล้วจริงๆ

หน้าผากของอี้เทียนเฉิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาจะประเมินเย่จิงเหยียนต่ำไปไม่ได้ เขามักจะมีแผนของตัวเองซึ่งพิถีพิถันอย่างไม่น่าเชื่อ

“ งั้นเรา...... ”

"ก็คงต้องรอ" เย่จิงเหยียนหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นพร้อมพูดขัดจังหวะเขา

"ก็ได้……"

อี้เทียนเฉิงกลืนคำพูดในลำคอลง เขาบอกให้เขาเข้าร่วมในการเสนอราคา แต่ตอนนี้เขาต้องการฟังเขาและรอให้คนถูกจับ เขาต้องไปที่สำนักงานของเขาเพื่อสอบปากคำ

“ ก๊อกก๊อกก๊อก”

ขณะที่พวกเขาคุยกันมีเสียงเคาะประตู อี้เทียนเฉิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เย่จิงเหยียนแล้วพูดว่า "เข้ามา"

คนที่อยู่ด้านนอกประตูหยุดเคาะ แล้วเปิดประตู "คุณเย่ นี่คือคนที่คุณกำลังตามหา"

เย่จิงเหยียนเงยหน้าเหลือบไปที่บุคคลนั้น เห็นชายร่างผอมและอ่อนแออยู่ตรงหน้า มีคนจับไว้ทั้งซ้ายขวา

"คุณคือคนทำความสะอาดในวันนั้นหรือเปล่า?"

เขาไม่ได้ถามชื่อ แต่ถามตรงๆว่าเขาเป็นคนทำความสะอาดหรือเปล่า ชายคนนั้นตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

"ใครสั่งมา?"

ดวงตาของเย่จิงเหยียนคมดุ คนทำความสะอาดก็ลดศีรษะลง ไม่กล้ามองเขา “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”

"แกรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร"

เย่จิงเหยียนหมุนเก้าอี้และหยุดตรงข้ามกับเขา “ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด ถ้าแกไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจ แกก็ควต้องจ่ายชดใช้ให้ฉัน ได้ยินมาว่า แกมีลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่ที่มหาลัย......"

"คุณจะทำอะไร?" เมื่อเขาได้ยินเขาพูดถึงลูกสาว ในที่สุดพนักงานทำความสะอาดก็มองตรงไปที่เย่จิงเหยียน

“ ฉันจะทำอะไรได้? เธออาจจะเรียนไม่ดี หรือไม่เรียนไม่จบ หรือก็อาจจะเป็นแกที่ไม่มีเงินส่งเธอเรียนต่อในมหาลัย......”

"จะว่าไป อุบัติเหตุมันก็มีหลายแบบนะ"

เย่จิงเหยียนก้มหัวลงและเป่าชา พลางพูดความคิดของเขาออกมาเบาๆ

"แก……"

พนักงานทำความสะอาดมองเขาอย่างสงสัย สุภาพบุรุษที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผู้ชายที่พูดแบบนั้นจริงๆหรอ?

เย่จิงเหยียนไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ “ แกไม่เชื่อก็ได้ ฉันก็จะปล่อยแกกลับไป แต่โอกาสมีครั้งเดียวถ้าเสียมันไปคงไม่มีอีกแล้ว”

"แกจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าไปยุ่งกับลูกสาวฉัน!"

"แกก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" ความอดทนของเย่จิงเหยียนถูกสะกิด "ตอนนี้ฉันให้เวลาแกสิบวินาที แกเลือกได้ว่าจะเดินออกไปหรือจะพูดทุกอย่างที่แกรู้"

หลังจากพูดจบ เขาก็บอกให้ทั้งสองคนปล่อยพนักงานทำความสะอาด ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็ปล่อยอย่างลังเล

พนักงานทำความสะอาดไม่อยากจะเชื่อ ในเมื่อได้โอกาสแบบนี้ เขาก็ไม่รอช้า หันหลังเดินออกไปทันที

คนข้างๆยื่นมือออกเพื่อหยุดพนักงานทำความสะอาด หันกลับมาห็นเย่จิงเหยียนส่ายหัวไปที่คนที่หยุด

ทั้งสองพิจารณาสักพักและในที่สุดก็ถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจ กว่าพวกเขาจะจับตัวมาได้ ตอนนี้ก็ปล่อยเขาไปอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าพวกเขาไม่เต็มใจเลยสักนิด

พนักงานทำความสะอาดลองเดินไปทีละนิด เมื่อเห็นว่าเย่จิงเหยียนไม่ได้หยุดเขา เขาจึงวิ่งออกจากห้องทำงานอย่างรีบร้อน

“ เธอจะปล่อยให้เขาไปแบบนี้เลยหรอ?” อี้เทียนเฉิงนั่งเฉยๆและไม่พูดอะไร เขาอดไม่ได้ที่จะถามจนพนักงานทำความสะอาดหนีไป

"เขาต้องกลับมาแน่นอน!" เย่จิงเหยียนพูดอย่างมั่นใจ พลางพลิกผ้านวมอย่างสนุกสนาน

อี้เทียนเฉิงรู้สึกแปลกใจและรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ทันทีที่ใส่มันเข้าปากก็มีการเคลื่อนไหวที่ประตู

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นก็สำลักน้ำที่ดื่มเข้าไป

พนักงานทำความสะอาดที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่หนีไปแล้วหรอ แล้วนี่ใคร? หน้าเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเขาเห็นเย่จิงเหยียน ขาของเขาอ่อนแรงและขึกเข่าลงกับพื้น "คุณครับ ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมจะยอมพูดทุกอย่าง อย่าทำแบบนั้นนะครับ!"

อี้เทียนเฉิงพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจเขาชี้ไปที่พนักงานทำความสะอาดที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นแล้วถามว่า " ทำไมแกถึงเปลี่ยนใจแล้วล่ะ?"

พนักงานทำความสะอาดไม่มีเวลาตอบเขาและเอาแต่ขอร้องเย่จิงเหยียน "คุณครับ ผมขอร้อง ปล่อยลูกสาวผมไปเถอะ!"

"ให้ปล่อยเธอได้สิ แต่แกต้องบอกมาว่าใครเป็นคนสั่งแกมา"

“ ผม......ผมไม่รู้!”

"อ่อ?" เย่จิงเหยียนยิ้มอย่างโหดร้าย " ไม่รู้จริงๆหรอ? อย่าลืมสิว่าลูกสาวแก...... "

"ผมไม่รู้จริงๆ คนที่ขอให้ผมทำเรื่องนี้ติดต่อมาทางโทรศัพท์ ผมไม่รู้จักเขา ยิ่งไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง"

พนักงานทำความสะอาดกลัวว่าเย่จิงเหยียนจะไม่เชื่อ เขาจึงคุกเข่าและเดินไปหาสองสามก้าว “ คุณเย่ ผมไม่รู้จริงๆ ได้โปรด...... ปล่อยลูกสาวผมเถอะ! ขอร้อง...... ”

เย่จิงเหยียนรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ในความเป็นจริงเขากำลังวางแผนที่จะช่วยเหลือต้วนอีเหยาอย่างเงียบ ๆ

......

ในสถานที่จัดงานโครงการหนานซาย อี้เทียนเฉิงและเย่จิงเหยียนเดินเคียงข้างกัน ด้านในเต็มไปด้วยผู้คนแม้ว่าอี้กรุ๊ปจะตกต่ำไปแล้ว แต่ชื่อเสียงของเขาภายนอกก็ยังคงดังมาก ดังนั้นสถานที่ที่เหลือไว้สำหรับพวกเขาคือแถวแรก ใกล้กับเวทีมากที่สุด

อี้เทียนเฉิงเดินไปข้างหน้าในขณะที่ เย่จิงเหยียนกำลังสังเกตพื้นที่รอบเมือง เขาไม่รู้ว่าเธอจะพาต้วนอีเหยาออกมาได้ไหม แต่มันก็เป็นเรื่องดีที่จะสังเกตมันอีกครั้ง ออกไปข้างนอกและทำความคุ้นเคยกับถนน

ที่ของเขาอยู่แถวเดียวกับอี้เทียนเฉิง อี้เทียนเฉิงอยู่ใกล้ประตูทางทิศใต้และเขาอยู่ใกล้ทางเดิน

ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โน้มตัวเข้าที่หูของอี้เทียนเฉิงพูดสองสามคำแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ

นั่งลงที่ตำแหน่งของอี้เทียนเฉิง

ผู้คนรอบข้างไม่เคยเห็นเขามาก่อนและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ตำแหน่งของเย่จิงเหยียนอย่างสงสัยและเดาว่าตัวตนของเขาคือใครและนั่งในตำแหน่งที่ดีที่สุดแบบนี้ได้ยังไง

เย่จิงเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ การจ้องมองของเขาไม่แยแส ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นการจ้องมองรอบๆตัวเขา

เมื่ออี้เทียนเฉิงนั่งคุยกับเย่จิงเหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา คนที่อยู่ข้างหลังก็รู้ทันทีว่าเขาเกี่ยวข้องกับอี้เทียนเฉิง ไม่น่าแปลกใจเลยที่หยิ่งผยอง

ผู้คนรอบข้าวทั้งหมดนั่งลงแล้ว เหลือเพียงแต่อี้เทียนเฉิงที่ยังไม่ขึ้นเวที

ตัวตนของเย่จิงเหยียนไม่สำคัญอีกต่อไปและผู้คนต่างพากันจ้องมองไปยังเขา คิดว่าตัวเองดังขนาดไหน งานใกล้จะเริ่มแล้วยังไม่ขึ้นเวทีอีก

"ทุกคน โปรดอยู่ในความสงบ!"

มีคนคนหนึ่งยืนอยู่บนเวทีด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขากระแอมคอขณะเอามือแตะท้อง "ตอนนี้ผมจะขอประกาศ โครงการหนานซานของเรา......"

"รอก่อน!"

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งขัดจังหวะ ทุกคนก็ส่งเสียงเชียร์พวกเขามองไปที่มาของเสียงทีละคน เห็นประตูข้างหลังมีแสงแดดส่องเข้ามา

หญิงสาวที่แต่งตัวสวยหรูเดินไปที่เวที รับแสงและผู้คนมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่จากอารมณ์ของร่างกายทั้งหมดของเธอจะเห็นได้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เรียบง่ายอย่างแน่นอน

ยิ่งเธอเข้าใกล้ใบหน้าของอี้เทียนเฉิงก็ยิ่งมืดลงเพราะเขาแค่ได้ยินเสียง ไม่จำเป็นต้องมองหน้าก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้......คือแม่เลี้ยงของเขา

เธอค่อยๆก้าวขึ้นบันไดเข้าไปหาอี้เทียนเฉิงทีละขั้นตอน และสั่งลงที่นั่งข้างๆเขา

"เทียนเฉิง ไม่ได้เจอกันนานเลย!" ลู่ฉีกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"อหึ……"

อี้เทียนเฉิง หันหน้าหนี ไม่อยากมองเธอ ถ้าก่อนหน้านี้ยังมีความสัมพันธ์ของครอบครัว ป่านนี้ทุกอย่างคงถูกเธอยืดไปหมดแล้ว

ลู่ฉีไม่สนใจอะไร เธอนั่งตัวตรงและพยักหน้าให้คนบนเวที

ชายคนนั้นก็ยิ้มตอบกลับมาและพูดในสิ่งที่เขายังพูดไม่เสร็จในตอนนั้น "ผมขอประกาศว่าโครงการหนานซาน ได้เริ่มประมูลอย่างเป็นทางการแล้ว!”

มีเสียงปรบมือดังกึกก้อง บางคนก็เริ่มถือป้ายในตอนแรกเป็นตัวเลขเล็กๆ หนึ่งแสนหรือสองแสน พวกเขาไม่ได้สังเกต ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมก็ถือป้ายขึ้นได้

คนทั้งสามคนที่อยู่แถวหน้ากลับนิ่ง ในใจเย่จิงเหยียนยังคงหมุนเวียนคิดเรื่องนี้ แต่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"หนึ่งล้าน!"

เสียงที่แย่งกันประมูลอยู่ ทันใดนั้นก็เงียบลงทันที