วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 379

“นายว่าไง？”

“ลองดูเถอะ”เย่จิงเหยียนว่างมือค้ำลงไปทางด้านหลังพร้อมกับนั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็ชี้ไปที่ราวแขนเสื้อทางด้านข้าง “เสื้อผ้าที่อยู่ตรงนี้เธอลองสวมดูสักรอบ”

ต้วนอีเหยามีท่าทีประหลาดใจ“นายแน่ใจนะว่าทั้งหมดนี้？”

ทั้งราวมีเสื้อแขวนอยู่เกือบยี่สิบชุด หากว่าให้เธอลองทุกชุด คงจะต้องเหนื่อยก่อนแน่！

เย่จิงเหยียนมองดูเธอ รู้ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเธอคงจะต้องเสียแรงมาก เขาจึงลุกขึ้นจากนั่งและเดินมาเลือกเสื้อผ้าในแบบที่เขาชอบมาสองสามชุดส่งให้เธอ

ต้วนอีเหยาเดินเข้ามาหยิบเสื้อผ้าจากเขาด้วยท่าทีที่ลังเล ชุดพวกนี้ล้วนแต่เป็นชุดกระโปรง เธอไม่เคยลืมความอืดอัดใจในครั้งก่อนที่เธอสวมกระโปรง

แต่ว่าชุดกระโปรงที่เขาเลือกมาเป็นกระโปรงยาวเกือบเท่าตาตุ่ม เธอยังสามารถจะเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างอิสระ ครั้งก่อนต้องที่ฝึกหัดร่างกาย เย่จิงเหยียนก็เลือกเสื้อผ้าให้เธออย่างเหมาะสม เสื้อเป็นแขนแบบห้าส่วน

ต้วนอีเหยาหยิบเสื้อผ้าและเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ แต่ตอนที่ทำการเปลี่ยนชุดไม่มีคนมาช่วยเธอรูดซิบที่ด้านหลัง เธอจึงเปิดประตูออกมา เธอไม่เห็นพนักงานอยู่ที่นี่

“ทำไมหรอ？”เย่จิงเหยียนกำลังเงยหน้าขึ้นมาพอดี เขาเห็นต้วนอีเหยาโผล่หน้าออกมาจากประตู จึงขมวดคิ้วถามเธอ

“คือว่า……”ต้วนอีเหยายืนอยู่ที่ประตูอย่างลังเลใจ เย่จิงเหยียนไม่รอคำตอบจากเธอแล้ว เขาลุกจากที่นั่งแล้วเดินตรงเข้ามาหาเธอ

“นาย……นายอย่าเข้ามานะ！”

เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว “เป็นอะไรอย่างนั้นหรอ？”

เธอห้ามเขาไม่ให้เข้ามา แต่เมื่อเธอเห็นเขาแบบนี้แล้ว ให้ความรู้สึกราวกับว่าสัตว์ดุร้ากำลังจะเข้ามาจัดการเหยื่อ

“ไม่เป็นไร นายไปเรียกพนักงานข้ามาหน่อย！”

ทันใดนั้นเย่จิงเหยียนก็พูดเสียงดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว“ให้ฉันดูหน่อย”

ตอนแรกต้วนอีเหยากะว่าจะปิดประตูใส่เขา แต่เขาก็เดินมาถึงตรงหน้าของเธอก่อนและง้างประตูออก เห็นเขาแบบนี้เธอจึงรู้สึกเกรงใจและหันหลังให้กับเขา

“นายช่วยรูดซิบด้านหลังให้ฉันหน่อยสิ”

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่เนียนนุ่มของเธออยู่ตรงหน้า มือที่กำลังรูดซิบของเขาถึงกลับชะงัก เขาเคลิ้มไป “เรื่องแค่นี้？”

“ใช่สิ！”ต้วนอีเหยาที่ยืนอยู่นิ่งๆ พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เมื่อกี้เธอมีความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่เห็นเย่จิงเหยียนมีท่าทีแบบนี้เธอก็ไม่รู้สึกเขินอายอีกต่อไป ตอนนี้คนที่ทำอะไรไม่ถูกน้าจะเป็นเย่จิงเหยียนซะมากกว่า

เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับช่วยรูดซิบเสื้อขึ้น

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมากๆ ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม ต้วนอีเหยาเงยหน้าขึ้นมาก็ได้สบสายตากับเย่จิงเหยียนพอดี หน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นทีละน้อย เธอพยายามควบคุมลมหายใจและความตื่นเต้นของเธอ “พวกเราออกไปกันเถอะ”

เย่จิงเหยียนไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอสวมกระโปรงแบบนี้แล้วชั่งดูงดงามมากจริงๆ

ที่ปลายจมูกของเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมมาจากตัวของเธอ เย่จิงเหยียนไม่มีเวลาคิดมาก เขาก้มหน้าลงละจูบลงที่ริมฝีปากของต้วนอีเหยา

“อืม……”

ทันใดนั้นการจู่โจมที่กะทันหันของเขาทำให้ต้วนอีเหยาตั้งรับไม่ทัน มีเสียงเอ๊ะขึ้นมาหนึ่งครั้ง จากนั้นต้วนอีเหยาก็ตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ของเขา

บรรยากาศในห้องลองเสื้อที่มีแสงสลัวๆเล็กน้อย และอุณภูมิที่ด้านในของห้องก็ร้อนขึ้นอย่างกะทันหัน ต้วนอีเหยารู้สึกเพียงว่าทั้งร่างกายของเธอมีความเมื่อยล้าและอ่อนแรง ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีจับไปที่ไหล่ของเย่จิงเหยียน เพื่อทรงตัวไม่ให้ล้มลงกับพื้น

ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ ในหัวของต้วนอีเหยารู้สึกมึนๆ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก จึงรีบเอามือผลักเย่จิงเหยียนออกไป

เย่จิงเหยียนที่กำลังจูบกับเธออย่างแบบดูดดื่ม ไม่ทันระวัง ด้านหลังของเขาชนเข้ากับผนักของห้องลองเสื้ออย่างจัง

เขาค่อยๆลูบๆคลำๆไปที่แผ่นหลังของตัวเอง พร้อมกับขมวดคิ้ว“เป็นอะไรไปหรอ อีเหยา？”

“……”ต้วนอีเหยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง และไม่ตอบคำถามของเย่จิงเหยียน

ด้านหน้าประตูมีเสียงเคาะดังขึ้น ไม่รู้ว่าพนักงานเดินเข้ามาตอนไหน“คุณผู้หญิงค่ะ ไม่ทราบว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง？”

ต้วนอีเหยาพึ่งจะสงบจิตใจลงได้ รนรานกระโดดไปมาอย่างร้อนใจ หันกับมาเห็นเย่จิงเหยียนช่วยพะยุงชุดของเธออยู่ทางด้านข้าง “เฮ้ย……จะทำยังไงดี？”

“ออกไปกันเถอะ”เย่จิงเหยียนพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น

“นี่นาย……”

หากว่าพวกเขาออกไปทั้งอย่างนี้ พวกเราต้องถูกเธอเห็นเข้าอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นถ้าไม่อธิบายให้เธอเข้าใจล่ะก็ อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดและมองตัวเธอแปลกไปก็ได้

เย่จิงเหยียนเอียงศีรษะพร้อมกับมองไปที่เธอ “มีอะไรไม่สบายใจอย่างนั้นหรอ？หรือว่าไม่ใช่？”

“แน่นอน……”ว่าไม่ใช่！

พวกเขาแค่จูบกัน ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเกินเลยไปกว่านั้นซะหน่อย ！

แน่นอนว่าเย่จิงเหยียนพอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไร “การจูบกันก็เป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่ไหม！”

“นั่นก็……”ต้วนอีเหยาพูดไม่ออก“แต่คุณก็ช่วยคิดหาวิธีหน่อยสิ！”

ทางด้านนอกพนักงานเอียงหูฟังไปพร้อมกับขมวดคิ้ว ประจวบเหมาะกับที่ผู้จัดการของร้านเดินเข้ามา เธอจึงรีบบอกกับผู้จัดการว่า“ในห้องลองเสื้อดูเหมือนว่าจะมีแขกสองท่าน！”

ผู้จัดการมองเข้าไปในห้องลองเสื้ออย่างระมัดระวัง “เป็นไปได้ยังไง？”

“เพราะของจำนวนมาก รถเข็นคันเดียวใส่ของไม่พอ ฉันเลยเดินไปเอารถเข็นมาอีกคัน แต่ตอนกลับมาคุณผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับหายตัวไปแล้ว เมื่อกี้ที่ฉันเดินมาเคาะประตู รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงคนคุยกับอยู่ทางด้านใน”

เมื่อผู้จัดการร้านได้ยินก็เดินไปทางห้องลองเสื้อ จากนั้นก็เคาะประตูสามที“คุณผู้หญิง คุณอยู่ด้านในหรือเปล่า？”

“อือ？ฉันอยู่ด้านใน！”ต้วนอีเหยาได้ยินเสียงของคนแปลกหน้าดังขึ้นมาอีกหนึ่งเสียง ยิ่งรู้สึกหนักใจเข้าไปอีก

“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า？ต้องการให้ฉันเข้าไปช่วยไหม？”

“ไม่……ไม่ต้องหรอก！”

ต้วนอีเหยาตอบกับมาทันที เธอมองดูเย่จิงเหยียนที่ไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย พร้อมกับพูดเสียงต่ำว่า“นายอย่ายืนอยู่แบบนี้สิ รีบคิดหาวิธีเข้าสิ！”

เย่จิงเหยียนจึงเริ่มขยับเท้าก้าวออกมา “ฉันก็พูดไปแล้วว่าเราออกไปกันเถอะ หากว่ายังคงยืนทำท่าทางมึนๆงงๆแบบนี้ คิดว่าอีกไม่นานพนักงานทั้งหมดในร้านก็คงมายืนรุมรออยู่ที่หน้าประตูแน่”

ต้วนอีเหยาคิดอยู่สักครู่ มันอาจเป็นไปได้ เธอเชอะออกมาอย่างเย็นชาหนึ่งครั้ง“เป็นเพราะนาย！”

เย่จิงเหยียนไม่ออกความเห็นอะไร รอให้เธอเป็นคนตัดสินใจ

“นาย……นายออกไปซะ！”ต้วนอีเหยาพูดหนึ่งประโยคออกมาอย่างรวดเร็ว

เย่จิงเหยียนไม่ทันรอให้เธอรู้สึกตัว เขาก็ยื่นมือออกไปเปิดประตูทันที

“รอเดี๋ยว！”

สองคนที่อยู่ทางด้านนอกรู้สึกประหลาดใจ รออะไรล่ะ？หรือว่าพวกเธอสามารถมองทะลุเข้าไปด้านในและเห็นว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่！

เหตการณ์ในห้องลองเสื้อ เย่จิงเหยียนรู้จำใจจึงถามกลับไปว่า“อะไรอีล่ะ？”

“ออกไปแล้วนายจะพูดว่าอะไรล่ะ？”

“ก็พูดความจริงไงล่ะ！”

ต้วนอีเหยาถลึงตาโต“จะพูดแบบนั้นได้ยังไง เข้ามารูดซิบเสื้อจะเข้ามานานขนาดนั้นเลยหรอ！”

“แต่หากว่าเธอยังไม่ให้ฉันออกไปอีกล่ะก็ ไม่แน่ว่าคนอาจจะเข้าใจว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ก็ได้！”

ต้วนอีเหยารู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นๆ เธอหลับตาลง“นายออกไปสิ！”

เย่จิงเหยียนพยักหน้า ครั้งนี้ไม่มีเสียงของเธอเรียกเขาไว้แล้ว เขาเปิดประตูอย่างรวดเร็วและเดินออกไปจากห้องลองเสื้อ

สองคนที่อยู่ทางด้านนอกเห็นผู้ชายเดินออกมา ก็ยืนนแข็งทื่อราวกับต้นไม้ จากนั้นต้วนอีเหยาก็ค่อยๆเดินออกมา พวกเขาทั้งสองมองสบตากันหนึ่งครั้ง และพอจะเดาได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอมองเห็นสายตาที่พวกเขามองมามี่เธอด้วยความประหลาดใจ จึงรีบพูดขึ้นว่า“ซิบหลังของชุดๆนี้มันรูดยาก ฉันรูดไม่ขึ้น……”

คิดว่าเธอไม่อธิบายจะเป็นการดีกว่า ทันทีที่เธอแก้ตัวออกมาสถานการณ์ยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่ และยิ่งพนักงานกับผู้จัดการแน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาคิดมันอาจจะเป็นไปได้

พนักงานมีไวพริบที่ชาญฉลาด เธอรีบวิ่งเข้ามาแก้ไขสถานะการณ์ “เมื่อครู่นี้ฉันพึ่งไปเอารถเข็นมาอีกคัน จึงได้มาไม่ทัน ยังดีที่คุณผู้ชายนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นคุณผู้หญิงคงรอนานแน่ ！”

“เหอะๆ……ใช่……ใช่ค่ะ”ต้วนเออออและยิ้มอย่างมึนๆ