วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 392

“ถ้างั้นก็ไปห้องผ่าตัด”เย่จิงเหยียนตอบโดยไม่ลังเล

สำหรับร่างกายของต้วนอีเหยาแล้ว เขาไม่เคยกล้าที่จะยุ่งเลย แต่ตอนนี้หูของเธอไม่ได้ยินแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องตัดสินใจแทนเธอ

“ตกลง” หมอจ้าวไม่เสียเวลา รีบแจ้งพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์ จากนั้นก็เข็นต้วนอีเหยาเข้าไปในห้องผู้ป่วย

ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา เย่จิงเหยียนเข้าไปในห้องผ่าตัดได้อย่างง่ายดาย เมื่อพยาบาลเห็นเขา ก็ไม่จำเป็นต้องหยุดเขา เธอเดินไปหยิบชุดให้เขาเปลี่ยน แล้วตามเข้าไปในห้องผ่าตัด

ต้วนอีเหยานอนอยู่บนเตียง ลืมตาดูเพดาน ในสถานที่เดียวกัน ลูกของเธอจากไปจากที่นี่ แต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใดๆเลย

“อีเหยา ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ ！”เย่จิงเหยียนคิดว่าเธอกลัว จึงจับมือของเธอไว้ แต่บนมือกลับเย็นเฉียบ

ต้วนอีเหยายังคงไม่ขยับ จับมือของเขา ดวงตาของเธอไม่กระพริบ หลอดไฟบนเพดานทำให้เธอรู้สึกเจ็บตา แต่ก็น่าอัศจรรย์ เธอกลับรู้สึกดีมาก

เย่จิงเหยียนเห็นการกระทำเธออยู่ในสาตา ใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดจนอยากจะกอดเธอไว้ แต่ด้วยบาดแผลของเธอ เขาจึงทำได้เพียงขยับมือ

“หยิบยาชา”เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมหมอจ้าวก็พูดกับผู้ช่วยที่อยู่ข้างหลัง ผู้ช่วยหยิบขวดแก้วขึ้นมาอย่างแม่นยำและส่งให้เขา

หมอจ้าวทำให้ขวดแตก จากนั้นก็ดูดของเหลวเข้าไปในเข็ม ต้วนอีเหยาเหลือบไปเห็นมัน ก็รู้สึกตื่นตะหนกขึ้นมา

เธอดึงมือออกจากมือของเย่จิงเหยียน สะบัดมือไปมาและพยายามฉกเข็มฉีดยามา แต่ท้องของเธอเจ็บมากจนลุกไม่ขึ้น ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้แรงทั้งหมดสะบัดมือไปมา

เย่จิงเหยียนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นท่าทางของต้วนอีเหยา ในใจเขาก็ลุกลี้ลุกลน

“อีเหยา เป็นอะไร ? เกิดอะไรขึ้น ?”

เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนปรากฎในสายตา ต้วนอีเหยาก็รีบคว้ามือของเขา มองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยท่าทางกังวลและชี้ไปที่ยาชา

“คุณไม่อยากฉีดยาชา ?” เย่จิงเหยียนสงสัย

ด้วยแสงไฟช่วยต้วนอีเหยาเห็นปากของเย่จิงเหยียนชัดเจน เธอพยักหน้าอย่างดุเดือด

“ทำไม ? ”ไม่ฉีดยาชาจะต้องเจ็บมากๆ ส่วนที่ฉีกจะต้องใช้เข็มเย็บ ความเจ็บแบบนี้ แม้กระทั่งผู้ชายก็แทบทนไม่ได้ เธอจะทำได้ยังไง......

ต้วนอีเหยาไม่สามารถอธิบายให้เขาฟังได้ เธอไม่ได้ยินเสียง เดิมทีเธอก็ไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง เธอคิดว่าส่งเสียงออกไป แต่เมื่อไปถึงหูของคนอื่นมันเป็นแค่เสียง “อ๊าอ๊าอ๊า”

จึงทำได้เพียงมองเขาอย่าอ้อนวอน และส่ายหน้าให้เขาอย่างเดียว

ครั้งที่แล้ว เธอเสียลูกไปขณะที่เธอโคม่า เธอจึงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดใดๆ ตอนนี้ปวดใจจนแทบจะเลือดสาด

ก้อนเนื้อออกจากร่างกายของเธอมันจะต้องเจ็บมากแน่ๆ เธอต้องการสัมผัสความเจ็บปวดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร สูญเสียลูกไปแบบนี้ ราวกับไม่เคยมีอย่างนั้น

“อีเหยา.......” เย่จิงเหยียนสำลัก “ทำไมคุณต้องเป็นแบบนี้........”

ต้วนอีเหยาจ้องมองเขาอย่างไม่เต็มใจและไม่สะดุ้งเลย เย่จิงเหยียนมองอยู่สักพัก ก่อนจะส่ายหัวพูดว่า “ช่างเถอะ ถ้างั้นก็เอาตามคุณว่าละกัน พวกเราไม่ฉีดยาชา”

พูดจบ ก็ยิ่นมือไปให้เธอ “ถ้าเจ็บ ก็กัดมือของผม”

ในเมื่อเธอต้องการเจ็บ เขาก็จะเจ็บไปกับเธอ ！

แม้ว่าหมอจ้าวเพิ่งมาทำงานในโรงพยาบาลได้ไม่นาน แต่ก็ยังไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้มาก่อน เขาจึงลังเลสักพัก

“พวกคุณตัดสินใจดีแล้วจริงๆใช่ไหม ?”

“เริ่มกันเถอะ”เย่จิงเหยียนพยักหน้า ดึงมือออกมาข้างหนึ่ง และลูบไปที่ศีรษะของต้วนอีเหยาเบาๆ

หมอจ้าวส่ายหัว แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่ในใจเขาก็คิดว่าพวกเขาบ้าไปแล้ว ！การไม่ใช้ยาชาแบบนี้เห็นแต่ในละครโทรทัศน์เท่านั้น

เมื่อคิดแบบนี้ เขาก็ไม่ทางเลือกอื่นที่จะปฎิเสธ จึงหยิบเข็มเย็บออกมา หายใจเข้าลึกๆ ไม่ฉีดยาชา ไม่เพียงแต่ผู้ป่วยจะเจ็บปวดจากการรักษามากนั้น หมอเองก็ยังต้องการจิตใจที่เข้มแข็งมากด้วย

เขาจำเป็นต้องเย็บบาดแผลให้เร็วทีสุด เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับความเจ็บปวดน้อยที่สุด

ในขณะที่เข็มแทงลงไป ร่างกายของต้วนอีเหยากระตุก ความเจ็บปวดนั้น เจ็บปวดมาก จนไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ นอกจากเธอจะฉีดยาชา

“อีเหยาเป็นยังไงบ้าง ?”เย่จิงเหยียนวางไว้ในมือของเธอ นิ้วของเธอผิดรูปแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะใส่ใจกับความเจ็บปวดของคุณ

ต้วนอีเหยาฝืนเงยหน้าขึ้น และยิ้มให้กับเย่จิงเหยียน แน่นอนว่าหมอจ้าวสังเกตเห็นท่าทางของพวกเขา เจ็บปวดใจ และรีบเร่งเย็บแผลอีกหลายแผล

มือของเย่จิงเหยียนถูกบีบจนเลือดออก แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือ เมื่อเห็นศีรษะของต้วนอีเหยาเหงื่อออกมาก เขาจึงใช้มืออีกข้างเช็ดให้เธอ

มีน้ำตาคลอเบ้าตาของเธอ ที่แท้ความเจ็บปวดที่ลูกออกมาจากท้องของเธอเป็นแบบนี้นี่เอง ซึ่งเจ็บปวดกว่าที่เธอคิดไว้มาก

เด็กที่เพิ่งเกิดใหม่ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกไหม เขาจะรู้สึกเจ็บรึเปล่า ?

ในพริบตา การเคลื่อนไหวของหมอจ้าวก็ได้เสร็จสิ้นลง เขาดึงเข็มออก ถอดถุงมือ เช็ดเหงื่อออกจากศีรษะและถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “ในที่สุดก็เสร็จแล้ว”

ในเวลานี้ร่างกายของต้วนอีเหยาเหงื่อออกมาก ราวกับเธอเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ จนสามารถบีบน้ำออกได้จากชายเสื้อของเธอ

เธอลืมตาขึ้นมาอย่างสะลืมสะลือ ถ้าหากผ่านไปอีกสองสามนาที เธออาจจะหมดสติไปแล้วก็ได้

“ตอนนี้ห้ามขยับไปมา รอถึงห้องผู้ป่วยพักฟื้นสองสามวัน รอให้ปากแผลหายดีก่อน ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

หมอจ้าวสั่งให้พยาบาลที่อยู่ข้างหลังเข็นเธอออกจากห้องผ่าตัด เขาเดินไปที่ประตูก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาสั่งเป็นพิเศษว่า “อย่าพลิกไปมาอีก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่เป็นไรแล้ว แต่หลังจากนี้อย่าทำอย่างนี้อีก แม้ร่างกายเป็นเหล็กก็ทนไม่ได้ ！”

“รู้แล้ว！”เย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอย่างอ่อนแรง เขาก็เหงื่อออกมาก แต่เมื่อเทียบกับต้วนอีเหยา ก็ยังน้อยกว่ามาก

นิ้วหัวแม่มือของเขาถูกต้วนอีเหยาหยิกจนเลือดไหล เขาลองเช็ดออกดู แต่นิ้วมือเขาขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ

พยาบาลเข็นพวกเขากลับไป สายตาก็มองพวกเขาอย่างขี้ขลาดตาขาว ในความคิดของพวกเธอ สองคนนี้บ้าไปแล้ว

ดีเนอะ ขอร้องให้ไม่ฉีดยาชา คนปกติจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ?

……

ตระกูลเย่ เย่จิงเหยียนกับต้วนอีเหยาไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว

เช้าตรู่ มู่เวยเวยนั่งรออยู่ห้องนั่งเล่น โทรศัพท์หาเย่จิงเหยียน แต่ก็ยังคงปิดโทรศัพท์อยู่

“เป็นยังไงบ้าง ?” เย่ฉ่าวเฉินนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นอ่านหนังสือพิมพ์ แต่สายตาของเขากลับเห็นตัวหนังสือไม่ชัด

“ยังปิดเครื่องอยู่”พวกเขาเกิดรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ? วันนี้เป็นวันแต่งงานแล้ว แต่ไม่มีข้อความอะไรมาหาครอบครัวเลย ！

มู่เวยเวยหันไปหันมาในห้องนั่งเล่นด้วยความกระสับกระส่าย ถือโทรศัพท์ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี “คุณไม่ต้องอ่านแล้ว รีบหาทางเร็ว ！”

เย่ฉ่าวเฉินวางโทรศัพท์ลง และเดินไปพามู่เวยเวยมานั่งบนโซฟา “ไม่มีประโยชน์ที่จะกังวลในตอนนี้ ในเมื่อวันนี้เป็นอย่างนี้จัดงานแต่งไม่ได้แล้ว ก็แค่เลื่อนมันออกไป ”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนี้แล้ว”มู่เวยเวยดูเศร้า“ ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง.......”

“แม่ ！”

ในเวลานี้เย่ชูวเสวียออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ยืนหมุนตัวอยู่บนบันไดและถามว่า “คุณคิดว่าเป็นยังไงบ้าง ?”

มู่เวยเวยเหลือบมองเธอ เธอไม่มีอารมณ์ที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับชุดของเธอ เย่ฉ่าวเฉินขยิบตาให้เธอ แต่เย่ชูวเสวียกลับมองไม่เห็น