วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 474

“ครั้งนี้พวกเรามีตาหามีแววไม่ ขอให้คุณให้โอกาสอีกครั้ง หลังจากนี้ จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

“ตกลง ใครใช้ให้พวกคุณเป็นญาติอันน่าล่ะ ฉันก็แค่เมตตา แต่จำไว้ว่า ถ้าหากยังมีครั้งหน้าอีก ฉํนจะทำให้พวกแกตายอย่างอนาถแน่นอน”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวอวี้หลินก็พาคนออกไปจากห้อง

เมื่อเสี่ยวอวี้หลินจากไป หลังของลูกพี่ลูกน้องชายก็เปียกโชก

เขาทรุดตัวนั่งลงบนพื้น ตัวเขาทั้งตัวแทบจะพังทลาย

ถึงแม้ว่าจะเผชิญหน้ากับนักข่าว ลูกพี่ลูกน้องชายก็ไม่ได้ตกใจแบบนี้ ป้ารู้สึกแปลกๆ จึงพูดขึ้นว่า：“ ลูกชาย......”

ป้ายังไม่ทันพูดจบ จู่ๆลูกพี่ลูกน้องชายก็ลุกขึ้น เขาเกือบจะทรุดตัวลงและพูดว่า： “คุณหยุดทำให้ผมเดือนร้อนสักทีได้ไหม ！คุณคิดจะส่งคนผมดำไปตายใช่ไหม ！”

“เสี่ยวอวี้หลินคนนั้น มันเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ ?”

“ยิ่งกว่าเก่งกาจอีก ในเมือง มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าเผชิญหน้ากับเขา”

หลังจากถูกตัดนิ้วไป ลูกพี่ลูกน้องชายก็ไม่พอใจ และหาทางที่จะสร้างปัญหาให้เสี่ยวอวี้หลิน

แต่เขายังไม่ทันได้ลงมือ เขาก็ล้มเลิกความคิดโง่ๆแบบนี้

เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสี่ยวอวี้หลิน และไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ได้ด้วย พวกเขาทั้งสองคนแตกต่างกันราวกับเมฆและดินโคลน ลูกพี่ลูกน้องชายไม่มีคุณสมบัติใกล้เคียงกับเสี่ยวอวี้หลิน

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกพี่ลูกน้องชายพูด ป้าก็ขมวดคิ้วและบ่นพึมพำว่า：“ ผู้มีอำนาจแบบนี้ เซี่ยอันน่าไต่เต้าขึ้นไปได้ยังไง สถานะของเธอไม่ได้สูงส่งไปกว่าคุณมากนักนะ”

“ผมไม่สนว่าเธอจะไต่เต้าไปยังไง ผมแค่อยากอยากทำลายความสัมพันธ์ อย่าโกรธกันเลยนะ”

ป้ายิ้มและพูดว่า：“ เจ้าลูกชาย มีเรื่องดีแบบนี้ จะไปทำลายความสัมพันธ์ได้ยังไงกันล่ะ ?”

“หมายความว่ายังไง ?”

“ในเมื่อเซี่ยอันน่าสามารถพูดต่อหน้าเสี่ยวอวี้หลินได้ ถ้างั้นก็ให้เธอพูดคำหวานแทนคุณไง ให้คุณได้ใช้ชีวิตดีๆไง”

ลูกพี่ลูกน้องชายตาเป็นประกาย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาส่ายหัวและพูดว่า：“ ผมทำให้พวกเขาขุ่นเคืองไปแล้ว พวกเขาจะช่วยผมได้ยังไงล่ะ ”

“ไอ่หยา เป็นญาติกัน มีอะไรขุ่นไม่ขุ่นเคืองกัน และอีกอย่าง เมื่อก่อนพวกเราก็เคยไปขอเงิน พวกเขาก็หาเหตุผลมาไม่ให้เงิน ตอนนี้ ขอแค่ไม่เกลียด พวกเราก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฎิเสธ ถ้าหากว่าคุณมีโอกาสเข้าออกบริษัท ถ้าพูดไป ก็คงจะมีโอกาสเจอหน้ากันมากขึ้น”

“พูดแบบนั้น แต่ว่า........”

“ถ้าคุณรู้สึกอาย งั้นฉันเอง”

เขามองไปที่แม่ตัวเองอย่าสงสัย ลูกพี่ลูกน้องชายถามว่า：“ คุณสามารถจัดการได้ดีใช่ไหม ?”

“พูดแบบนี้ได้ยังไง วางใจเถอะ ให้แม่จัดการ ฉันจะช่วยคุณแก้ปัญหาแน่นอน ！”

……

หลังจากเสร็จสิ้นงานในวันนี้ เสี่ยวอวี้หลินมารับเซี่ยอันน่า และส่งเธอกลับโรงเรียนด้วยตัวเอง

เซี่ยอันน่าพิงกระจกรถมองไปที่ไฟถนนข้างนอก ด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามือของเธอเย็น

เมื่อมองลงไป ก็คือโทรศํพท์ของเซี่ยอันน่า

“เก็บให้ดี อย่าให้คนอื่นแย่งไปอีก”

“คุณเจอคุณป้าแล้ว ?”

“อืม เจอแล้ว”

“คุณ.......ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากใช่ไหม ?”

“แน่นอนว่าไม่ เพียงแค่ทำให้ตกใจไม่กี่คำ”

“อ่อ”

หลังจากที่ถาม เซี่ยอันน่าก็ไม่พูดอะไรอีก

หลังจากผ่านไปสักครู่ เสี่ยวอวี้หลินก็เอ่ยปากถามว่า：“ ไม่มีอะไรจะถามแล้วเหรอ ?”

“ยังต้องพูดอะไรอีก ?”

“ผมคิดว่า คุณจะขอร้องแทนพวกเขา”

เซี่ยอันน่ายิ้มเบาๆและพูดว่า：“ ฉันไม่ใช่ดอกบัวขาว สำหรับคนที่ทำร้ายฉัน ฉันสามารถให้อภัยได้ครั้งหนึ่ง แต่ไม่มีทางที่จะอภัยให้ทุกอย่าง สำหรับฉันลูกพี่ลูกน้องชายและคนที่บ้านฉันนำดีที่สุดแล้ว แต่ไปนี้ ฉันจะไม่ยุ่งอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็ขมวดคิ้วโดยไม่แสดงความคิดเห็น

หลังจากขับรถไปได้สักพัก เสี่ยวอวี้หลินก็พูดว่า：“ อันน่า ผมคิดว่า คุณควรจะย้ายมาอยู่กับผมนะ”

เซี่ยอันน่าเดิมทีที่รู้สึกผ่อนคลาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็รู้สึกปะหม่าขึ้นมาทันที

“คุณจะทำอะไร ?”

“ไม่ใช่ว่าผมจะทำอะไร แต่มันสะดวกคุณ บางครั้งคุณมีกิจกรรมหรือพบปะสังสรรค์ เพื่อให้กลับโรงเรียนได้ทันเวลา ก็จะต้องออกมาก่อน แบบนี้ จะทำให้คุณพลาดโอกาสไปมาก ตอนนี้คุณเป็นคนใหม่แล้ว ชีวิตแบบนี้ จะไม่สะดวกสำหรับคุณ”

เซี่ยอันน่ารู้ว่า เสี่ยวอวี้หลินพูดถึงอะไร

เช่นเดียวกับวันนี้ เดิมทียังต้องไปร่วมงานเลี้ยงฉลอง แต่กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนนู้น เซี่ยอันน่ากลับไม่ทันอย่างแน่นอน

ดังนั้น เธอจำเป็นต้องขาดไป ขณะเดียวกันก็เสียโอกาสที่จะเรียนรู้แล้วพูดคุยไปด้วย

เซี่ยอันน่าถอนหายใจและพูดเบาๆว่า：“ ฉันเข้าใจแล้ว”

“ดังนั้น คุณเห็นด้วยแล้ว ?”

“ฉันย้ายไปอยู่กับคุณ ดูคุณจะดีใจมากเลยนะ ?”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มและพูดว่า：“ แน่นอนสิ คุณเป็นแฟนของผม พวกเราพักอยู่ด้วยกัน ชายโสดและหญิงโสด เหมือนฟืนและไฟ จะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นบ้าง คุณว่าไหมล่ะ ?”

คำพูดนี้ทำให้เซี่ยอันน่าหน้าแดงและพูดดุว่า พูดบ้าอะไร ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับคุณที่นั่น มันก็เป็นเพราะสะดวก และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณแน่นอน

“อ่อ ”

ถึงแม้ว่าเสี่ยวอวี้หลินจะพยักหน้า แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความล้อเล่น และไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเซี่ยอันน่าเลย

“ช่างเถอะ คุณเป็นคนพูดไหนไม่มีนั่น ไม่สามารถเชื่อคำพูดของคุณได้”

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วครุ่นคิดสักพัก จากนั้นดวงตาก็เป็นประกาย

“เอ๊ะ มีแล้ว ！”

“มีอะไร มีอะไร ลูกเหรอ ?”

ท่าทางที่ดูหมิ่นของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้เซี่ยอันน่ายกมือขึ้นทุบตีเขาและพูดว่า：“ ทำให้คุณดูหมิ่น ฉันตัดสินใจ จะไม่บอกความลับนี้แล้ว ！”

“คุณไม่พูด ช้าเร็วผมก็ต้องรู้อยู่ดี”

“ฉันกลัวว่า สำหรับคุณแล้ว นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”

เมื่อเห็นดวงตาที่ยิ้มเป็นประกายของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

จะพูดหรือไม่ก็ช่างมันเถอะ ขอแค่คุณมีความสุขก็โอเคแล้ว

หลังจากกลับไปที่ห้องนอน เซี่ยอันน่าก็พูดคุยกับฉีฉีอยู่นาน จนในที่สุดก็ได้ข้อสรุปที่ตกลงกัน

ทั้งสองทำตามที่พูด ค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต โทรศัพท์ และในไม่ช้าก็มีหลากหลายแบบที่พวกเขาชอบมาให้เลือก

แต่เมื่อต้องตัดสินใจขั้นสุดท้าย ทั้งสองคนก็มีปัญหาเล็กน้อย

สถานที่พวกนี้ ไม่ได้สมบูรณ์แบบไปทั้งหมด ไม่ไกลไปก็การเดินทางไม่สะดวก หรือก็แพงเกินไปไม่คุ้มทุน

วิธีเลือกนี้ เป็นปัญหาเล็กน้อย

เธอมองไปที่โทรศัพท์ของตัวเอง เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและเลื่อนโทรศัพท์ดู

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าไม่ค่อยทานอาหาร เอาแต่มองโทรศัพท์ เสี่ยวอวี้หลินจึงถามว่า：“ คุณดูอะไรอยู่ ?”

“ข้อมูลการเช่าน่ะสิ ”

“ข้อมูลการเช่า ?”

เซี่ยอันน่าพยักหน้าและพูดว่า：“ ฉันตัดสินใจว่าจะเช่าห้องอยู่ข้างนอกกับฉีฉี”

“เอ๊ะ ?”

เสี่ยวอวี้หลินดูจากสถานการณ์แล้วก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เซี่ยอันน่าอธิบายว่า：“ ฉีฉีเตรียมตัวสำหรับการสอบ ต้องการสถานที่และทิวทัศน์เงียบๆเพื่ออ่านหนังสือ เพราะว่าการถ่ายหนัง จึงไม่สามารถทำงานร้านขนมหวานต่อไปได้ ฉันจึงแนะนำฉีฉีให้กับพวกชูวเสวียเขา”

“แต่ แต่ที่ผมคิดมาก่อน คือให้คุณย้ายออกมาพัก คุณจะไปพักอยู่กับคนอื่นได้ยังไงกัน คุณนี่เหมือนสำนวนใช้ลาเสร็จก็ทิ้งเลยนะ ！”