วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 521

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่จิงเหยียนก็ยิ้มและส่ายหัว

อย่างที่เย่ชวูเสวียบอก ถ้าเรื่องครั้งนี้ไม่เกิดขึ้น เกรงว่ามู่ยู่วฉีจะไม่ตัดสินใจทำอะไรแบบนี้

มู่ยู่วฉีหรี่ตามองเย่จิงเหยียนและพูดว่า "มองอะไรแบบนั้นล่ะ ไม่เชื่อฉันเหรอ?"

"เปล่า ฉันเชื่อนาย"

มู่ยู่วฉีรู้ว่าเขาพูดปัดแบบขอไปที จากนั้นเขาก็ตอบกลับว่า "ยิ่งพวกนายไม่เชื่อความสัมพันธ์นี้ ฉันยิ่งตองยืนหยัดต่อไป ให้พวกนายเห็นว่าฉันก็เป็นคนเอาจริงเอาจังเหมือนกัน"

"ความรู้สึกนั้นนายเป็นคนสัมผัสเอง ไม่ใช่เพื่อทำให้คนอื่นดู อย่าฝืนตัวเอง"

"ฟังจากคำพูดนาย นายก็คิดว่าฉันไม่เหมาะกับซีซี?"

เย่จิงเหยียนหัวเราะ และบอกว่า "เท่าี่ฉันคิดนะ ตอนนี้มีแต่นายที่คิดเองเออเองตัดสินใจเอง ผู้หญิงเขาตกลงแล้วเหรอ?"

มู่ยู่วฉีพูดไม่ออก

ก็จริง ตอนนี้มีแค่เขาที่คิดเอง ซีซีไม่รู้อะไรเลย รอเขาฟื้นมา จะยอมเป็นแฟนเขาไหมนะ? ถ้าเธอปฏิเสธล่ะ....

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็จี๊ดๆที่หัว ทำเสียงสูงตอบกลับไปว่า "ตกลงแน่นอน ฉันคือใคร ฉันคือมู่ยู่วฉีนะ จะปราบยัยนี่ แค่เรื่องสิวๆ"

เย่จิงเหยียนกระตุกยิ้มเล็กน้อย "ฉันจะจำคำพูดของนายไว้แล้วกัน หวังว่าถึงตอนนั้นนายจะไม่หน้าแตก"

"วางใจเถอะ ขอแค่ฉันลงมือ ไม่มีทางผิดหวังแน่นอน"

จากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป และเห็นเย่ชวูเสวียพาต้วนอีเหยาเดินเข้ามา

มู่ยู่วฉีรีบถามว่า "อีเหยา พวกเธอออกมากันแล้วเหรอ"

เย่จิงเหยียนไม่อยากให้ต้วนอีเหยาได้กลิ่นควัน จึงเดินไปข้างหน้าเธอและโอบเอวเธอไว้

เขากลัวว่าต้วนอีเหยาเห็นอาการของซีซีแล้วจะรู้สึกแย่

ดูจากตอนนี้สีหน้าท่าทางของต้วนอีเหยานิ่งกว่าที่คิดไว้ ถึงแม้จะได้ไม่ดูแย่มาก แต่สีหน้าก็ยังไม่ปกติ

มู่ยู่วเดินไปถามเย่ชวูเสวียว่า "ซีซีเป็นอย่างไรบ้าง?"

"เหมือนเดิม ฉันไปช่วยอันน่าเก็บเสื้อผ้าก่อน"

ต้วนอีเหยาถาม "เก็บเสื้อผ้าใคร?"

"ซีซีไง หลังออกจากโรงพยาบาล คิดไว้ว่าจะให้เธอไปพักที่บ้านของมู่ยวู่ฉีสักสองวัน ฉันไปมหาลัยเก็บเสื้อผ้าของซีซีก่อน"

ต้วนอีเหยาและเย่จิงเหยียนมองหน้ากันและหันไปพูดทางมู่ยู่วฉีว่า "เป็นแบบนี้นี่เอง"

"อ่าใช่ มู่ยู่วฉีบอกฉันว่าจะไม่แตะต้องซีซี พวกเธอเป็นพยานให้ด้วยนะ เขาจะได้ไม่แก้ตัวอะไรอีก"

"โอเค" ต้วนอีเหยายิ้มออกมา จากนั้นหันไปพูดกับเย่ชวูเสวียว่า "เธอจะไปมหาลัยของซีซี งั้นก็ติดรถไปกับฉันเลยซิ ทางผ่านอยู่แล้ว"

เย่ชวูเสวียพยักหัว "ก็ดีนะ งั้นมู่ยู่วฉี นายจัดการเรื่องซีซีออกจากโรงพยาบาลนะ ทุกคนแยกย้ายกันทำ"

เมื่อทุกคนแยกย้ายกัน มู่ยู่วฉีก็เดินกลับมาที่ห้องพักฟื้น

พยาบาลที่มาดูแลซีซี ทันทีที่เงยหน้าขึ้นและเห็นมู่ยู่วฉี

เธอก็ถูกความหล่อของเขาทำให้ใจอ่อนระทวย และหน้าแดง เธอเอาแต่จ้องเขาอยู่นานไม่พูดอะไร

ถึงมู่ยู่วฉีจะชินกับสถานการณ์แบบนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจอะไรทั้งนั้น ถามกลับเสียงเย็นๆว่า "มีอะไรหรือเปล่า?"

สายตาของเขาน่ากลัว จนทำให่พยาบาลไม่กล้ามองหน้าอีก

แปลกจริงๆ คนน่ากลัวแบบนี้ ทำไมเมื่อกี้รู้สึกเหมือนเขาดูใกล้ชิดนะ?

พยาบาลสาวส่ายหน้า ตอบกลับว่า "ไม่ ไม่มีค่ะ"

"ไม่มีอะไรก็ออกไป รบกวนคนไข้เปล่าๆ"

"อ่อ...ค่ะ"

พูดจบ เธอก็รีบเดินออกไป

ภายในห้องเงียบวสงัด มู่ยู่วฉีเดินไปเปิดกล่องอาหารเพื่อสุขภาพ

กลิ่นหอมของมันโชยไปทั่วห้อง

ถ้าซีซีฟื้นมาคงร้องลั่นอยากจะชิมมัน

แต่ตอนนี้.......

เขาพยายามพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่าเธอชอบกินเนื้อ แต่หมอสั่งว่าให้เธอกินอาหารเบาๆไปก่อน ครั้งนี้ทานแบบนี้ไปก่อน ครั้งหน้าฉันจะทำมาให้เธอเองเลย รับรองว่าเธอต้องชอบแน่ๆ"

มู่ยู่วฉีตั้งใจเอาอาหารไปวนรอบๆจมูกซีซี หวังว่าเธอจะได้กลิ่นและฟื้นขึ้นมา

แต่เธอก็ยังคงนอนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว หัวใจของเขาแทบจะสลาย

เขาพยายามบอกกับตัวเองว่าค่อยเป็นค่อยไป แต่เหมือนหัวใจจะไม่อยากรับฟัง

เขาไม่อยากเห็นผู้หญิงดีๆแบบเธอ ตกอยู่ในสภาพแบบนี้

..........

มู่ยู่วฉีมองกระเป๋าเดินทางเล็กใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า ก็ถามว่า "บอกฉันได้ไหมว่านี่มันอะไรกัน?"

เย่ชวูเสวียค่อยจิบชา และตอบว่า

"ก็ดูแลซีซีไง"

"จะดูแลก็ดูแลไป ทำไมต้องขนของของเธอมาด้วย?"

เธอวางแแก้วลง และพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ฉันคิดมาแล้ว วิ่งไปวิ่งมาค่อนข้างลำบาก สู้ให้ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนซีซีดีกว่า"

มู่ยู่วฉีขมวดคิ้วถามต่อว่า "แค่นี้เหรอ?"

"ถ้านายอยากให้ฉันบอกว่ามีอย่างอื่นอีก ฉันก็ยอมรับ เช่น ฉันไม่วางใจปล่อบให้เธอตกอยู่ในกำมือของเสือร้าย เกิดวันใดวันหนึ่งเสือร้ายหิวโซขึ้นมาก อาจจะแอบย่องเข้าไปกินเธอ จะทำยังไง?"

"ฉันไม่ใช่พวกกินไม่เลือก"

เย่ชวูเสวียทำหน้าตาไม่เชื่อ "นายยังไม่หิวไง เลยพูดได้"

มู่ยู่วฉีหมดคำจะพูด จากนั้นถามต่อว่า "หนานกงเจา พักนี้ยัยชวูเสวียเป็นอะไร สมองถึงคิดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้?"

หนานกงเจาหยักไหล่ หมายความว่าเขาก็ทำอะไรไม่ได้

"นายอย่ามองหนานกงเจาซิ เขาสนับสนุนความคิดฉันมาก ถ้านายคิดว่าฉันจะดูแลได้ไม่ดี งั้นฉันเรียกหนานกงเจา..."

"พอๆเลย ฉันตกลงแล้วโอเคไหม?" เขารีบพูดแทรกขึ้น

เย่ชวูเสวียยิ้มอย่างพอใจ "แบบนี้แต่แรกก็จบ ให้ฉันพูดอยู่ได้ งั้นฉันเอาของไปเก็บก่อน"

พูดจบ เย่ชวูเสวียก็ถือกระเป๋าเดินเข้าห้องไป

มู่ยู่วฉียกมือกุมขมับ และหันไปถามหนานกงเจาว่า "พวกนายว่างมาก พักนี้ยัยนี่ดูฉลาดขึ้นมาก"

"เธอคือคนของตระกูลเย่ เธอไม่โงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

มู่ยู่วฉีถามกลับว่า "ทำไมฉันรู้สึกว่านายมีความนัยต์แอบแฝง?"