วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 97

“ไม่ได้เตรียมของขวัญวันเกิดให้หนานกงเฮ่าเหรอ? ยังนอนบนเตียงแกล้งตายอีก? !” เย่ฉ่าวเฉินแค่นยิ้มพูดขึ้น

มู่เวยเวยสีหน้าเปลี่ยนไป สุดท้ายก็เข้าใจความหมายเขา รีบลุกขึ้นจากเตียง ถามขึ้น “นายจะพาฉันไปเตรียมของขวัญวันเกิดให้หนานกงเฮ่าไหม? ”

เย่ฉ่าวเฉินมุมปากยกขึ้น มุมปากยิ้มถากถาง แล้วพูดขึ้นอย่างเฉยเมย “เธอกำลังฝันหวานอยู่เหรอ? ! ฉันจะใจดีเตือนเธอให้นะ! ของขวัญวันเกิดเธอต้องไปเตรียมเอง!”

มู่เวยเวยกระตุกมุมปาก คำรามอย่างโหดเหี้ยม “เย่ฉ่าวเฉิน นายมันเป็นผู้ชายเลว!”

“เธอเพิ่งรู้เหรอ!”

“นาย!” มู่เวยเวยโกรธแทบตาย “นายอยากทำให้ฉันโกรธตายจริงๆ สินะ!”

……

ตระกูลหนานกงเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมือง A งานเลี้ยงอาหารค่ำวันเกิดหนานกงเฮ่าได้รับความสนใจจากโลกภายนอกอย่างแน่นอน ตามรายงานของสื่อระบุว่าสถานที่จัดงานวันเกิดหนานกงเฮ่าในครั้งนี้ ยืนยันอย่างเป็นทางการแล้วว่าจะจัดขึ้นในโรงแรมหรูริมหาด

ตั้งแต่เช้าตรู่มู่เวยเวยนั่งรถตระกูลเย่รีบไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยง นอกจากนี้ยังมีเย่ฉ่าวเฉินและเฉียวซินโยวที่แต่งตัวจัดเต็มก็มาร่วมด้วยในครั้งนี้

เย่ฉ่าวเฉินสวมชุดสูทสีดำล้วนตัดเย็บโดยแบรนด์อิตาลีระดับไฮเอนด์ กระดุมทองคำบริสุทธิ์เปล่งประกายหรูหรา ผมดำพิถีพิถัน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาสงบนิ่งและยับยั้งชั่งใจ

ในทางกลับกันเฉียวซินโยว สวมชุดราตรียาวสีชมพูสวยบริสุทธิ์ แต่งหน้าสวยงามด้วยลิปสติกสีเดียวกัน ยิ่งแสดงความงามของ ‘สาวชมพู’ มากยิ่งขึ้น แค่รองเท้าส้นสูงสีดำคู่หนึ่ง ก็เพิ่มความเย็นชาให้เธอนิดหน่อย

สีหน้าเยือกเย็นของเฉียวซินโยวมองสำรวจมู่เวยเวย มุมปากยกขึ้นอย่างถากถาง ถามขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “นี่เธอซื้อชุดแชแนลปลอมมาจากร้านไหน? บอกฉันหน่อยสิ คราวหน้าถ้าฉันว่างก็ไปชอปปิ้งกัน!”

มู่เวยเวยทำหน้าเย็นชา ไม่อยากสนใจเธอสักนิด ที่ไม่สนใจไม่ใช่เพราะกลัวเธอ แต่เพราะอยู่ในงาน เธอไม่ละอายใจแต่เธอยังมีความละอายอยู่นะ

ก้มหน้ามองชุดสวยที่ออกแบบใหม่ด้วยตัวเอง ทันใดนั้นในใจก็เกิดความขุ่นเคือง

เมื่อวานเย่ฉ่าวเฉินฉีกชุดราตรีที่หนานกงเฮ่าให้เธอขาดเป็นสองท่อนต่อหน้าเธอ หลังจากเขาไปแล้ว มู่เวยเวยก็รีบร่างการออกแบบอย่างรวดเร็ว และแก้ไขงานในชั่วข้ามคืน

เธอใช้กลีบดอกลิลลี่ปกปิดบริเวณที่เย่ฉ่าวเฉินฉีกขาด หงส์ด้านบนมีขนเทียมเพิ่มเข้ามา ส่วนขนที่เหลือเธอเปลี่ยนไปอยู่บริเวณเท้า ส่วนที่ขาดบริเวณหน้าอก เธอเปลี่ยนเป็นเอวสูงทรง v ลึก

เมื่อเทียบกับรูปแบบสวยงามและค่อนข้างอนุรักษนิยมของก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูมีสไตล์และเรียบง่าย

เผชิญหน้ากับมู่เวยเวยที่หูหนวก ในใจเฉียวซินโยวก็เกิดความเย็นชา เธอกำลังอยากจะสั่งสอนเธอสักหน่อย ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงอ่อนโยนสง่างามของหนานกงเฮ่า

“เวยเวย เธอออกแบบชุดใหม่เหรอ? ”

สีหน้ามู่เวยเวยค่อนข้างรู้สึกผิด กังวลว่าเขาจะรู้สึกว่าตัวเธอไม่หวงแหนมัน แต่บอกเหตุผลที่แท้จริงไม่ได้ ทำได้แค่พูดขึ้นด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษนะ หนานกง ฉันแทบจะกลายเป็นโรคคันมือ มีเสื้อผ้าสวยๆ แล้วอยากจะลงมือทำด้วยตัวเอง”

หนานกงเฮ่าส่ายหน้า มุมปากยิ้มอ่อนโยนยิ่งขึ้น พูดขึ้นอย่างสดใส “สวยมาก สวยกว่าแบบก่อนหน้านี้อีก”

มู่เวยเวยหน้าแดงนิดหน่อย พูดขึ้นด้วยใบหน้าซาบซึ้ง “ขอบคุณที่ชมค่ะ”

เฉียวซินโยวมองดูการโต้ตอบทั้งสองคน ในใจก็พ่นหัวเราะ คิดอย่างไม่แยแส หนานกงเฮ่า นายปลอมมากกว่านี้อีกนิดได้ไหม?

แต่นี่เป็นการฉวยโอกาสหัวใจเธอ เธอกระวนกระวายอยากให้หนานกงเฮ่ารีบจีบมู่เวยเวย รีบส่งมอบตำแหน่งคุณหนูของตระกูลเย่ออกมา!

เฉียวซินโยวมองไปรอบๆ พบว่าเย่ฉ่าวเฉินกำลังคุยกับผู้ชายสองสามคนอยู่ ก็โล่งใจทันที เธอนึกว่า……

แต่เย่ฉ่าวเฉินให้ความสนใจกับสถานการณ์ทางนั้นอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เห็นหนานกงเฮ่าไปหามู่เวยเวย สีหน้าก็มืดมนทันที หลังจากพูดคุยกันไม่กี่คำ ก็ถือโอกาสเดินออกมา

“ฉ่าวเฉิน! ”

เฉียวซินโยวเห็นเย่ฉ่าวเฉินเดินมา ก็ควงแขนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยท่าทีรักใคร่ ไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าเย่ฉ่าวเฉินแข็งทื่อเล็กน้อย

มู่เวยเวยเห็นภาพนี้ สีหน้าไม่มีการตอบสนองใดๆ เธอเข้าใจความหมายของเฉียวซินโยวแน่นอน นอกจากอยากยั่วยุเธอแล้ว ก็อยากสร้างความเป็นเจ้าของให้คนอื่นเห็นอย่างเงียบๆ

น่าขำมาก ทั้งๆ ที่เธอเป็นภรรยาในนามของเย่ฉ่าวเฉิน!

แต่มู่เวยเวยไม่หงุดหงิด แค่เพราะเฉียวซินโยวสนใจ เธอก็ไม่เก็บมาใส่ใจ เธอทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย ใช้ความสามารถในการต่อสู้

สีหน้าหนานกงเฮ่าสงบนิ่ง เขายื่นมือขวาออกไปอย่างสุภาพบุรุษ ด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน ถามมู่เวยเวยที่อยู่ตรงหน้า “มู่เวยเวย ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีเกียรตินี้หรือเปล่า ช่วยเต้นรำกับฉันหน่อยได้ไหม? ”

เมื่อพูดออกไป สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินก็มืดมนลงมาก ในใจเกิดความเย็นชา หนานกง นายจะประกาศสงครามกับฉันต่อสาธารณะเหรอ?!

มู่เวยเวยลังเลสักพัก กุมมือตัวเองเบาๆ แล้วพูดขึ้น “วันนี้นายเป็นเจ้าของวันเกิด ฉันปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว”

มุมปากหนานกงเฮ่ายกยิ้มอ่อนโยน จูงมือมู่เวยเวยเดินไปที่ฟลอร์เต้นรำ มีท่วงทำนองไพเราะดังข้างหู ด้วยการขึ้นลงของจังหวะดนตรี ทั้งคู่ก็เต้นด้วยการเคลื่อนไหวที่ชำนาญ

เห็นมือหนานกงเฮ่าวางข้างเอวเธอ สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินก็แพร่กระจายความเย็นยะเยือกออกมา ทำให้เฉียวซินโยวข้างกายตัวสั่น รู้สึกอุณหภูมิรอบตัวลดลงอย่างมาก

การแสดงออกของฉ่าวเฉินพิสูจน์ว่า ในใจเขาที่มีต่อมู่เวยเวยไม่ใช่ไม่แยแสเหรอ?

เฉียวซินโยวลุกลี้ลุกลนในใจ เธอบังคับตัวเองให้สงบลง ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาเพ้อเจ้อของเธอ ตอนนี้เธอจะสับสนวุ่นวายไม่ได้!

“ฉ่าวเฉิน เราไปเต้นรำกันเถอะ!”

เฉียวซินโยวเงยหน้าหยาดเยิ้มขึ้น มองเย่ฉ่าวเฉินด้วยสีหน้าคาดหวังเต็มเปี่ยม ภาวนาสุดใจไม่ให้เขาปฏิเสธ

เย่ฉ่าวเฉินมองเธอเงียบๆ รู้สึกถึงความคาดหวังในใจเธอ ยื่นมือออกไปอย่างสง่างาม เดินตรงไปที่ฟลอร์เต้นรำโดยมีแขนโอบเอวเธออยู่

เฉียวซินโยวมีสีหน้าเขินอาย ในใจรู้สึกภูมิใจมาก เธอรู้ว่าคนที่อยู่ในงานวันนี้ล้วนเป็นบุคคลสำคัญ ตราบใดที่เธอทำผลงานได้ดี ต้องมีชื่อเสียงอย่างแน่นอน

ชื่อของเธอจะเป็นฉลากติดบนตัวเย่ฉ่าวเฉินอย่างเป็นธรรมชาติ

เฉียวซินโยวตามฝีเท้าเย่ฉ่าวเฉินไป พยายามคล้อยตามฝีเท้าเขา เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาสืบเสาะมากขึ้นเรื่อยๆ ย้ายสายตามาที่พวกเขา แน่นอนว่ารวมถึงหนานกงเฮ่าและมู่เวยเวยด้วย

อย่างไรแล้วเย่ฉ่าวเฉินและหนานกงเฮ่าก็เป็นจุดสนใจในวันนี้ ในฐานะผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาก็ดึงดูดสายตาอย่างเป็นธรรมชาติ

มู่เวยเวยตามสเต็ปการเต้นของหนานกงเฮ่า ทั้งคู่หมุนกันอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าพื้นลื่นเกินไป หรือรองเท้าส้นสูงเธอสูงเกินไป มู่เวยเวยรู้สึกลื่น ร่างกายตามความเฉื่อยในการหมุน เคลื่อนตัวออกไปทางทิศตรงข้ามอย่างต่อเนื่อง

สีหน้ามู่เวยเวยตึงเครียดนิดหน่อย ขณะที่เธอกังวลว่าจะไปชนคนอื่น จู่ๆ ก็มีคู่เต้นคู่หนึ่งปรากฏตรงหน้า ไม่คิดว่าจะเป็นเย่ฉ่าวเฉินและเฉียวซินโยว!

เธอรีบหยุดฝีเท้า ในตอนนี้รู้สึกบริเวณเอวมีมือใหญ่คู่หนึ่งโอบอยู่ จากนั้นมือคู่นั้นก็หล่นสู่อ้อมแขน มู่เวยเวยโล่งอกทันที กำลังจะขอบคุณ ก็เห็นใบหน้ายินดีปรีดาในความโชคร้ายคนอื่นของเย่ฉ่าวเฉิน