พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 739

บทที่ 739 นางจิ้งจอก

ซือถูเย้นนึกสิ่งที่นางเคยพูดเอาไว้ขึ้นมาได้ ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์เกินความเป็นจริง แต่ในใจของเขาก็เชื่ออยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

หลีโม่จ้องที่ใบหน้าของเขา ถามขึ้นว่า “เมื่อก่อนข้าเคยพูดถึงปัญหานี้กับเจ้า แต่เจ้าเองไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงต่อ ทำไมจู่ ๆ ตอนนี้ถึงอยากรู้？”

ซือถูเย้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “บัดนี้มีนิทานเรื่องหนึ่งที่ถูกถ่ายทอดกันไปในหมู่ชาวบ้าน บางทีเจ้าอาจจะไม่เคยได้ยิน”

“เรื่องอะไรหรอ？” หลีโม่นิ่งงัน

ซือถูเย้นกลับมาที่โต๊ะหนังสือ หยิบเอาบัญชีขึ้นมา แล้วส่งให้กับหลีโม่ “นี่เป็นบัญชีที่เจ้าเมืองฉื้อโจวส่งมาให้”

หลีโม่รับเอามาเปิดดูด้วยความสงสัย เมื่ออ่านจบแล้ว สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปอย่างมาก

เจ้าเมืองฉื้อโจวกล่าวว่าที่ ฉื้อโจว มีข่าวซุบซิบนินทาที่เกี่ยวข้องกับอ๋องซื่อเจิ้ง โดยที่ข่าวนินทานี้มีแต่จะเซ็งแซ่ยิ่งขึ้นทุกวัน

พูดกันไปว่าบัดนี้เสี้ยหลีโม่พระชายาในอ๋องซื่อเจิ้งเป็นนางปีศาจ เป็นตัวนำความหายนะมาให้ชาติบ้านเมือง มีพระผู้หลักผู้ใหญ่ยืนกรานว่า ถ้าหากว่าพระชายาไม่สิ้นพระชนม์ แคว้นต้าโจวก็จะได้ย่อยยับภายใต้เงื้อมมือของนาง

ตามเนื้อหาในหนังสือของเจ้าเมืองฉื้อโจวนั้น ต้องการให้ฝ่าบาทตรวจสอบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด เพื่อบรรเทาความกลัวของหมู่ประชา

“เดิมทีไม่อยากให้เจ้ารู้เรื่องนี้ แต่ว่า ข้าต้องคิดหาวิธีรับมือกับข่าวซุบซิบเช่นนี้ ดังนั้น อยากจะถามความให้แน่ชัด”ซือถูเย้นกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“เมื่อครู่เจ้าถึงได้เห็นบัญชีตรงท่อนนี้หรอ？”หลีโม่ถามขึ้น

“ใช่แล้ว ก่อนที่บัญชีนี้จะถูกทูลเกล้าให้กับฝ่าบาท ข้าก็ยังไม่เคยได้อ่าน”

หลีโม่หัวเราะออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น “บัดนี้ข้ามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งแคว้นต้าโจว อีกทั้งกลับมาจากแคว้นเป่ยม่อเพื่อทำภารกิจด้วยความทุ่มเท ตอนนี้ทำเรื่องว่าข้าเป็นนางจิ้งจอก พวกชาวบ้านยิ่งกลัวพวกเรื่องภูตผีปีศาจ จะต้องเห็นข้าเป็นวิญญาณร้ายแน่ ๆ จะพากันยิ่งชิงชังไปกันใหญ่”

“เจ้าไม่ต้องกังวลใจให้มันมากไป สนใจแค่เรื่องที่ว่ากล่าวถึงความเป็นมาของเจ้าให้ข้าฟังอีกรอบ ข้าตั้งใจว่าจะไปหาบรรพบุรุษ ”

“บรรพบุรุษ？”หลีโม่ตกตะลึง

“ใช่แล้ว บรรพบุรุษน่าจะมาจากสถานที่เดียวกันกับเจ้า”

นัยน์ตาของหลีโม่ดำสนิทราวกับหยดน้ำหมึก “เจ้า……แน่ใจ？”

“ไม่แน่ใจ แต่ว่าน่าจะใช่นะ”

“แต่เจ้าเองก็ไม่รู้ว่าบรรพบุรุษไปที่ไหนแล้ว”หลีโม่รู้ว่าครั้งนี้เพื่อดูความเป็นมาของนาง จริง ๆ แล้วก็เพื่อมีท่าทีต่อไอ้เจ็ด

ไอ้เจ็ด บัดนี้จับตามองที่อันดับของอ๋องซื่อเจิ้ง ฝ่าบาทยังไม่ได้ยกเลิก เช่นนั้น ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ต้องบอกว่าเขายังมีอำนาจอันยิ่งใหญ่อยู่ในมือ

เขาเสียสละทุ่มเททำเพื่อชาติบ้านเมืองกลับมาได้แล้ว ฝ่าบาทก็ทรงชื่นชมในตัวเขา พระราชทานสิ่งของมากมายให้กับเขา ได้เห็นถึงท่าทีของฝ่าบาทได้อย่างชัดเจน ความโปรดปรานจากผู้กุมบัญชาสวรรค์ ถ้าหากว่าเรื่องพวกนี้ที่ได้พูดกันปากต่อปากในหมู่ชาวบ้านได้เข้าไปยังเมืองหลวงและในราชสำนัก ฝ่าบาทก็ต้อง “จัดการไปตามกฎหมาย” ซึ่งนั่นมันเป็นสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว

“เจ้าเดาว่าใครเป็นคนทำได้ ใช่ไหม？”หลีโม่ถามขึ้น

ซือถูเย้นเอาบัญชีวางไว้ที่ฟากหนึ่ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “รู้”

หลีโม่ส่ายหน้า “นอกจากจะไปหาบรรพบุรุษ ไม่มีวิธีอื่นแล้วใช่ไหม？”

ซือถูเย้นพลิกกำไลที่อยู่ในมือ เขาหลุบตาลง แต่ก็ยากนักที่จะปกปิดที่แสงประกายจากนัยน์ตาของเขาได้ “มีวิธีอยู่หรอก”

เขาไม่ได้พูดว่าเป็นวิธีการอย่างไร แต่ว่า หลีโม่รู้ดีว่าวิธีการที่เขาคิดนั้นจะยังไม่ใช่วิธีที่สิ้นไร้ไม้ตอก

พอถึงเวลานั้น ก็ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ฉันญาติมิตรกันอีกต่อไป

ในใจของหลีโม่ก็มีความรู้สึกทุกข์เศร้าและระอาใจอย่างไม่อาจจะบรรยายได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความโกรธ

เดิมทีนางคิดว่า อย่างน้อย ๆ สามารถอยู่อย่างสงบได้สักเดือนสองเดือน คิดไม่ถึงเลยว่า ฝ่าบาทจะลงมืออย่างรวดเร็วปานนี้ อีกทั้งในการลงมือครั้งนี้ เฉียบคมและใสสะอาด ใครก็คิดไม่ถึงว่าเป็นเขา

อีกทั้ง โหมคนให้พูดเรื่องปีศาจนี้ขึ้นมา เป็นวิธีการที่มีผลเร็วที่สุด เพราะว่าเรื่องนี้สำหรับชาวบ้านทั่วไปนั้น พวกเขาเต็มใจที่จะเชื่อ โดยที่ไม่เห็นเรื่องอื่น ๆ อยู่ในสายตา

“พรุ่งนี้ ข้าจะไปฉื้อโจวสักรอบ” ซือถูเย้นพูดขึ้น

“อืม！”หลีโม่เงยหน้าขึ้น สายตาฉายแววเยียบเย็น “ขอโทษนะ”

“โง่จริง！”ซือถูเย้นยื่นมือมาลูบไล้ที่ใบหน้าของนาง ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนว่า “ช่วงนี้ว่าง ก็ยังไม่เป็นอิสระเลยนะ”

หลีโม่ซุกหน้าลงกับอกของเขา รู้สึกเพียงแค่ว่ารวดร้าวไปทั้งใจ จริง ๆ แล้ว นางรู้ดีว่าเขาตั้งหน้าตั้งตารอเวลาเช่นนี้มากแค่ไหน

เพียงแค่ว่า พายุปีศาจร้ายเยี่ยงนี้ จะหยุดพัดลงได้เมื่อไหร่กัน？