พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 912

บทที่ 912 จวนอ๋องที่เตรียมการรอ

คนตัดไม้ทั้งสองสามีภรรยาก็น้ำตาไหล พูดกับเทียนอืนว่า “เทียนอืน นี่เป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเจ้า ไปเรียกว่าแม่สิไม่ต้องร้องไห้”

เทียนอืนหยุดร้องไห้แล้ว มองดูมือที่ถูกพันไว้เหมือนดั่งขาหมู แล้วก็มองดูหลีโม่ที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวด อย่างค่อนข้างลังเล

เด็กอายุสองขวบกว่า รู้เรื่องพ่อแม่พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงที่ไหนกัน?

แต่บางทีอาจเป็นเพราะใบหน้าของหลีโม่ ทำให้รู้สึกเป็นมิตร บวกกับก่อนหน้านี้ก็เคยเห็นซือถูเย้น จึงไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวใดๆ เดินโซซัดโซเซไปยื่นมือของตัวเอง “เจ็บ ไม่ร้องไห้ เทียนอืนก็ไม่ร้องไห้”

หลีโม่ดิ้นออกมาจากอ้อมกอดของซือถูเย้น แล้วก็ดึงนางมาโอบกอดไว้ ร้องไห้อย่างแทบขาดใจตาย

ซือถูเย้นกอดลูกสาวกับภรรยาตัวเองไว้ น้ำตาก็ไหลอย่างอดไม่ได้ การร้องไห้ในครั้งนี้ ทำให้ทุกคนต่างก็ร้องไห้ตามๆกันไปหมด

ต้นฤดูหนาว อากาศในเมืองหลวงค่อยๆเข้าสู่ฤดูหนาว หิมะแรกเพิ่งผ่านไป จวนอ๋องก็ยังเหมือนกับสองปีที่ผ่านมา ดูโศกเศร้ามาก ไม่มีชีวิตชีวา ดูเงียบเหงามาก

วันนี้ มีม้าตัวหนึ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋อง เตาเหล่าต้าที่สวมชุดขนสัตว์อย่างหนาสะบัดไหล่ แล้วก็ก้าวเดินเข้าไป

มามาเพิ่งสั่งคนไปกวาดหิมะทิ้ง หันกลับมาก็มองเห็นเตาเหล่าต้า นางอึ้งไปนึกว่าตัวเองดูผิด เมื่อมองดูอย่างชัดเจนแล้ว ก็พูดด่าขึ้นว่า “เจ้าคนนี้ เจ้ายังรู้จักกลับมาด้วยหรือ?”

หลังจากที่พระชายาไปแล้ว ก็ไม่เห็นเขาอีกเลย มามายังพูดว่าเขาลืมบุญคุณ

เตาเหล่าต้าไม่พูดอะไรเลย เดินเข้าไปกอดมามาไว้แน่น “คิดถึงหมูกรอบของมามาจะตายอยู่แล้ว”

“ไป ไป ไป” มามาโกรธจนน้ำตาไหล “ยังอยากกินหมูกรอบ? ไม่มีทาง ต่อให้ต้องเลี้ยงหมาก็ไม่ทำให้เจ้า”

พูดเสร็จ แล้วก็ทำใจที่จะผลักออกไม่ได้

เตาเหล่าต้าปล่อยนาง ยิ้มจนเห็นฟัน “เจ้าต้องทำให้ข้า ไม่อย่างนั้น ข้าจะไม่บอกข่าวดีให้กับเจ้า”

มามาเมิน “มีข่าวดีอะไร? หรือว่าแต่งงานกับหลานสาวแม่ทัพใหญ่หลงนั่น? ก่อนหน้านี้แม่นางคนนั้นยังเคยมาที่นี่อยู่เลย”

“แต่งงานกับนางจะนับว่าเป็นข่าวดีอะไร? เป็นข่าวร้ายชัดๆ ข่าวของข้านี้ รับรองว่าท่านต้องดีใจจนนอนไม่หลับไปสามวันสามคืนแน่” เตาเหล่าต้าพูดอย่างมั่นใจ

เย็นเอ๋อร์เดินออกมาจากข้างในห้อง นางมักจะกลับมาจากลานจวงจือเพื่อมาช่วยมามาอยู่ตลอด ที่จริงที่พูดว่าช่วย ก็เพราะกลัวนางคิดมาก อยากกลับมาอยู่เป็นเพื่อน

“ข่าวดีอะไร?”เล่ามาให้ข้าฟังสิ? เจ้าคนเนรคุณ สองปีมานี้ ไปไหนมา? เย็นเอ๋อร์เหลือกตามองดูเตาเหล่าต้า ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่ได้เจอคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ในใจก็รู้สึกดีใจอยู่

“เย็นเอ๋อร์” เตาเหล่าต้ายิ้มพูดว่า “ได้ยินว่าเจ้าแต่งงานกับกุ้ยหยวนแล้ว ทำไมถึงไม่อยู่กับกุ้ยหยวนที่ลานจวงจือ?”

“เขาไปตรวจงานที่ลานจวงจือที่อื่น อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เจ้ายังไม่ได้บอกว่าสองปีมานี้เจ้าไปไหนมา ไม่พูดมาให้ชัดเจน แม้แต่น้ำชาก็จะไม่ให้เจ้าดื่ม”

“จะไปไหนได้?” เตาเหล่าต้าสะบัดฝุ่นที่แขนเสื้อ “ไปหาพระชายานะสิ”

“หา?” เย็นเอ๋อร์มองดูเขาอย่างตกใจ “เจ้าไปหาพระชายา? แล้วได้ความคืบหน้าอะไรไหม?”

เตาเหล่าต้าก็ทำเป็นเชื่องช้าขึ้นมา “ข้ายังไม่ได้ดื่มน้ำเลย รีบเดินทางกลับมา คอแห้งมาก ยังหิวมากด้วย เจ้าไปชงน้ำชามาให้ข้า แล้วข้าจะค่อยๆเล่าเรื่องสองปีนี้ให้เจ้าฟัง” เตาเหล่าต้าพูด

มามาได้ยินมาว่าสองปีนี้เขาไปตามหาพระชายา ท่าทีก็รีบเปลี่ยนไปทันที รีบสั่งคนไปชงชา แล้วก็จ้องมองดูเตาเหล่าต้า “ไอโย้ เจ้าอย่าทรมานคนแก่อย่างข้าเลย รีบพูดมา สองปีมานี้เจอข่าวคราวอะไรแล้วบ้างไหม? มีคนเคยเห็นพระชายาไหม?”