พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 914

บทที่ 914 เข้าเฝ้าฮองไทเฮา

ฮ่องเต้น้อยเห็นซือถูเย้นสองสามีภรรยาแล้ว ก็ได้กราบไหว้เหมือนดั่งพ่อแม่ คุกเข่าคำนับสามครั้ง

ซือถูเย้นยื่นมือไปประคองเขาลุกขึ้น พูดอย่างหนักแน่นว่า “กราบแบบนี้จะมีได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ต่อไปห้ามทำอีก ตอนนี้เจ้าเป็นฮ่องเต้แล้ว ข้าต่างหากที่ต้องเคารพเข้า”

“ไม่” แววตาฮ่องเต้น้อยหนักแน่น “ชีวิตของข้าเป็นเสด็จอากับเสด็จอาสะใภ้ช่วยไว้ ตำแหน่งฮ่องเต้นี้ก็เป็นเสด็จอาให้ข้า บุญคุณในชาตินี้ เหมือนดั่งบุญคุณพ่อแม่ ข้าคุกเข่าทำความเคารพ มีอะไรไม่เหมาะสม?”

“พูดเหลวไหล” ซือถูเย้นดุว่า “เป็นฮ่องเต้แล้ว ก็ควรทำตัวให้เหมาะสม”

“ข้าก็ไม่ได้ทำความเคารพต่อหน้าพวกขุนนาง แค่ตอนที่ไม่มีคนเท่านั้น” ฮ่องเต้น้อยมองดูหลานน้อยสองคนที่หลีโม่จูงมา แล้วก็ชอบมาก “น้องชาย น้องสาวของข้า”

หลีโม่ยิ้ม “รีบไปถวายบังคมเสด็จพี่ฮ่องเต้”

ก่อนเข้าวังมาก็ได้สอนไว้แล้ว เด็กทั้งสองเรียนรู้ได้เร็วมาก ฟังหลีโม่พูดเช่นนี้แล้ว ก็เดินไปพูดว่า “เสด็จพี่ฮ่องเต้”

“ดี น่าฟัง เรียกอีก” ฮ่องเต้น้อยดีใจมาก

“เสด็จพี่ฮ่องเต้”

เด็กทั้งสองเรียกอีกครั้ง เด็กพวกนี้ต่างก็รู้ เมื่อไหร่ที่พ่อแม่ให้ขานเรียกคน ก็จะได้ของกินอร่อยๆ อย่างน้อยตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่กลับมากับเช้าวันนี้เป็นเช่นนี้ โดยเฉพาะคุณยาย เรียกหนึ่งครั้งก็จะได้ลูกอม เช้าวันนี้ตื่นมาแค่ครึ่งชั่วโมงกว่า ก็ได้กินจนปวดกรามแล้ว

ยังไงฮ่องเต้ก็ยังเป็นแค่เด็กโต เห็นน้องชายน้องสาวที่ฉลาดหลักแหลมขนาดนี้ ก็เล่นใหญ่มาก พาพวกเขาออกไปวิ่งเล่น

ซือถูเย้นก็ตามด้วยอยู่แล้ว เพิ่งออกมาจากตำหนัก ทางด้านตำหนักฝูโซ่วก็ได้ส่งคนมา บอกว่าฮองไทเฮาต้องการเชิญพระชายาไปพบ

ตอนนี้ฮองไทเฮาออกจากตำหนักฝูโซ่วน้อยมาก หลังจากที่ซือถูเย้นไปจากเมืองหลวง นางก็ได้ล้มป่วย หลังจากหายป่วยแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เกิดตกลงมาจากบันไดระเบียง ก็แค่บันไดไม่กี่ขั้นเอง กลับได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายด้านซ้ายแทบขยับไม่ได้ ขาซ้ายก็ขยับไม่ได้ จึงอยู่ได้แต่ในตำหนัก

เมื่อวานก็ได้ยินแล้วว่าหาหลีโม่เจอแล้ว และสองสามีภรรยาจะกลับมาแล้ว จึงได้สั่งคนคอยเฝ้าดู เมื่อรู้ว่าหลีโม่เข้าวัง จึงได้รีบใช้คนมาเชิญ

หลีโม่ไม่ได้เจอฮ่องไทเฮามาสองปีแล้ว อากาศต้นฤดูหนาว นางนอนเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย คลุมไว้ด้วยผ้าห่มสีขาวประดับทอง ม้วนเกล้าผมไว้ มุกนิลจินดาเต็มหัว ดูหรูหรามาก

นางน่าจะตั้งใจแต่งตัว บนใบหน้าทาแป้งไว้อย่างหนาเพื่อปกปิดสีหน้าที่ขาวซีด นางค่อนข้างอ้วนกว่าเมื่อก่อน หรือว่ามีน้ำมีนวล

เห็นหลีโม่ นางยิ้มแย้ม ท่าทีดูเป็นกันเองมาก “เห็นเจ้ากลับมา ข้าก็ดีใจมากแล้ว”

หลีโม่ย่อตัว “ถวายบังคมฮ่องไทเฮา”

ฮองไทเฮายิ้มโบกมือ “เอาเถอะ คนกันเอง จะต้องมีมารยาทอะไร? รีบมานั่งลง”

พูดเสร็จ นางก็ตีตรงที่นั่งด้านข้างตัวเอง

หลีโม่กลับไม่ได้เดินไป แต่นั่งอยู่ด้านข้างเก้าอี้ “ฮองไทเฮาร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?”

แววตาฮองไทเฮาโศกเศร้า ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ก่อนสองปียังดีหน่อย ตั้งแต่หลังจากอ๋องเหลียงแต่งงาน นับวันก็ยิ่งแย่ ไม่รู้ว่าวันแต่งงานของอ๋องเหลียงไม่เป็นมงคลหรือเปล่า วันนั้นข้าก็พูดแล้วว่า วันเกิดของข้าก็เป็นเดือนนั้น เลื่อนไปอีกสองเดือน ก็มีวันมงคล ค่อยเหลือวันที่ดีใหม่ก็ไม่เชื่อ ทำให้ข้าต้องเป็นแบบนี้ พวกเขาสองคนสิดี เพิ่งสามฤดูก็กลับไปเยี่ยมบ้านฝ่ายหญิง ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา อยากให้พวกเขาไปขอพรที่วัดให้ข้าหน่อย ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรอถึงเมื่อไหร่”