พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 915

บทที่ 915 เนรคุณ

หลีโม่หยุดฝีเท้าลง หันไปมองนางด้วยสายตาเย็นชา “ฮองไทเฮายังมีธุระอะไรหรือ?”

ฮองไทเฮาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลีโม่ เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย ต่างก็ผ่านไปแล้ว ถึงแม้ข้าจะเคยทำไม่ดีกับเจ้า แต่ก็ได้ทำเพื่อเจ้าแล้วก็ไม่น้อย อี๋กุ้ยเฟยครั้งนั้น เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ? หากไม่ใช่เพราะข้า สุดท้ายไม่รู้ว่าอี๋กุ้ยเฟยจะสร้างเรื่องวุ่นวายอะไรอีก ตอนนี้ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นคนใจแคบแบบนี้?”

“ใช่ เรื่องอี๋กุ้ยเฟย ดีที่มีเจ้า แต่เจ้ากำลังช่วยข้าหรือ? คิดดูให้ดี”

ฮองไทเฮาพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ข้าในฐานะฮองไทเฮาของสั่งเจ้า รักษาให้ข้า”

“ในตำแหน่งมาบังคับข้า? ข้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว ฮองไทเฮายังกล้าให้ข้ารักษาหรือ?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ความหมายของข้าชัดเจนมาก เจ้าใช้ให้ข้ารักษา เท่ากับเป็นการเอาชีวิตมาไว้ในมือข้า ให้ข้าทำอะไรก็ได้”

สีหน้าฮองไทเฮาเปลี่ยนไป “เจ้า...เจ้ากล้าหรือ?”

“เจ้าลองพูดมาสิ ทำไมข้าถึงไม่กล้า?”

“เจ้าไม่กลัวข้าบอกฮ่องเต้หรือ?”

หลีโม่หัวเราะเยาะเสียงเบา “เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้โง่ขนาดนี้ ทำไมตอนนี้ถึงได้โง่เช่นนี้? หรือว่าอยู่บนที่สูง ก็เลยคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุดแล้ว? นึกว่ามีสถานะสูงส่งจะสั่งใครก็ได้? จะบอกความจริงให้ ก่อนที่ข้าจะมา ฮ่องเต้ได้กราบเคารพข้าเหมือนพ่อแม่ ข้าไม่รู้ว่าฮ่องเต้จริงใจแค่ไหน หากเป็นความเท็จ เขายังรู้จักเป็นคนมากกว่าเจ้า อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าตัวเองยังปีกไม่แข็ง ยังต้องอาศัยเสด็จอาของเขาเพื่อสร้างฐานให้มั่นคง หากมีความจริงใจ แบบนั้นเขาก็รู้จักบุญคุณมากกว่าเจ้า รู้ว่าอำนาจที่มีในมือตอนนี้ได้มาจากใคร รู้จักบุญคุณ ฮองไทเฮา อยู่บนที่สูงส่ง ดูเหมือนมีอำนาจบารมี แต่ด้านล่างมีแต่ความว่างเปล่า ไม่สร้างฐานมั่นคงหน่อย จะตกลงไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เจ้าไม่มีญาติฝ่ายแม่ค่อยค้ำจุน ล่วงเกินข้า ล่วงเกินไอ้เจ็ด ชื่อเสียงข้ากับไอ้เจ็ด เจ้ารู้ดีแก่ใจ ใช้ตำแหน่งมาบีบบังคับข้า มีความหมายหรือ? จะยิ่งเป็นการบ่งบอกว่าเจ้าละอายใจ ยังไม่มีประโยชน์อะไร เพราะหากข้าไม่ยินดีรักษาเจ้า ใครกล้าบังคับข้า?”

หลีโม่พูดเช่นนี้ ฮองไทเฮาฟังแล้วก็หวั่นใจมาก

ที่จริงนางไม่พอใจอย่างมาก นางเป็นถึงฮองไทเฮาแล้ว เจ้าเสี้ยหลีโม่ เป็นแค่พระชายาซื่อเจิ้ง แล้วอ๋องซื่อเจิ้งของเจ้าก็ไม่ได้ดูแลว่าราชการมานานมากแล้ว มีแค่ชื่อแต่ไม่มีอำนาจ

เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเก่งกล้าตรงหน้าข้า?

เจ้ายังคิดว่ายังเหมือนเมื่อก่อนหรือ?

แต่คำพูดพวกนี้ นางกล้าพูดในใจเท่านั้นไม่กล้าพูดออกมา

“เจ้าก็รู้ ทุอย่างที่ข้าทำไปตั้งมากมาย ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่มีเลือก อีกอย่าง ใช่ว่าข้าจะไม่สำนึกผิด ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาเรื่องคำสาปแช่งบอกแก่ท่านอ๋อง”

หวนคิดถึงเรื่องมากมาย สุดท้าย นางถอนหายใจเบาๆ เงยสีหน้าที่น่าสงสารขึ้นมา

หลีโม่มองดูสีหน้าน่าสงสารที่เผยให้เห็นหลังจากทำผิดแล้วอย่างเบื่อหน่าย นางไม่พูดอะไร ยิ้มอย่างเยาะเย้ยแล้วหันตัวเดินออกไป

นางเล่าให้ไอ้เจ็ดฟัง ไม่ใช่ว่าสำนึกผิดจริงๆ แต่นางคิดว่าได้พูดแล้ว ก็จะได้สงบใจ นางยังคงเป็นฮองไทเฮาผู้สูงส่ง ใครกล้าถือโทษนาง?

ฮองไทเฮาทั้งโกรธทั้งเสียใจ โกรธท่าทีของหลีโม่ เสียใจที่คิดว่าตัวเองจะได้หายแล้ว กลับคิดไม่ถึงว่าเสี้ยหลีโม่ไม่ยินยอมรักษาให้นาง

ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน แล้วก็สั่งคนไปเชิญฮ่องเต้มา บอกว่าหลังจากที่ซือถูเย้นออกจากวังไปแล้วให้เขามาเข้าเฝ้า

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ฮ่องเต้ก็วิ่งมาด้วยเหงื่อท่วมตัว