พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 913

บทที่ 913 เข้าวังถวายขอบพระคุณ

หลังจากนั้น ก็รอจนถึงค่ำ ก็ยังไม่มีข่าวอะไร

คนในจวนยังดี คนที่รออยู่หน้าประตูเมืองพวกนั้น หนาวจนจะแข็งแล้ว หลังจากฟ้ามืด ลมก็ยิ่งแรง ทุกคนรอมาแล้วทั้งวัน ทั้งหิวทั้งหนาว สุดท้ายทนไม่ไหว ต่างก็พากันหลบไปทานข้าวที่ร้านอาหารด้านข้าง แล้วให้ทหารยามเฝ้าดูอยู่ หากเห็นท่านอ๋องมา ให้รีบมาแจ้ง

ทหารยามที่เฝ้าประตูเมืองคนนั้นก็เฝ้าดูอยู่ตลอด แต่ตอนประมาณสามทุ่มเขาปวดฉี่มาก อดทนไม่ไหวแล้ว จึงวิ่งไปฉี่เพียงแป๊บเดียว ไม่ได้บอกให้ใครมาแทนก็ไปก่อนแล้ว

ในขณะที่เขากำลังไปฉี่ รถม้าคันหนึ่งก็ขับเคลื่อนเข้ามาอย่างช้าๆ เข้าเมืองตอนกลางคืน จะต้องตรวจค้น แต่ตราอันหนึ่งยื่นออกมาจากในรถม้า มองเห็นเป็นตรารูปมังกร ทหารยังจะกล้าค้นอะไรอีก? รีบปล่อยเข้าเมืองไปทันที

มามารออยู่จนถึงสามทุ่มครึ่ง ก็เห็นคนเฝ้าประตูวิ่งเข้ามา “มามา มามา ท่านอ๋องพระชายากลับมาแล้ว”

มามาอึ้ง คิดอยู่ว่าอู๋เยี่ยนจู่กับเตาเหล่าต้าทำไมถึงไม่มารายงาน? ถึงแม้จะจัดเตรียมเครื่องทำอาหารไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ปรุงสุก

ไม่เป็นไรแล้ว รีบสั่งพวกในครัวรีบลงมือทำ กลับถูกหลิงลี่ดึง แล้วก็เดินไปที่หน้าประตู

รถม้าจอดสนิท แล้วก็มีบ่าวใช้ในวังขึ้นไป

ซือถูเย้นเปิดม่านออกแล้วเดินลงมาก่อน แล้วก็ยื่นมือเข้าไป ในมืออุ้มหนึ่งคน ยื่นไหล่อีกข้างให้หลีโม่จับลงมา

พอดีกับที่มามากับหลิงลี่ออกมา มามายังไม่ทันได้พูดอะไร น้ำตาก็ไหลลงมาเป็นทาง

หลีโม่เดินเข้าไป มองดูยังมามาอย่างลึกซึ้ง แล้วก็กอดนางไว้แน่น “มามา คิดถึงเจ้ามากเลย”

มามาก็กอดหลีโม่ น้ำตาหลั่งไหลอยู่ตลอด “ก็คิดถึงมากจะแย่เหมือนกัน? เฮ้ย กลับมาได้เสียที วันนี้ต่อให้มามาต้องตาย ก็ยอมแล้ว”

“พูดเหลวไหล” หลีโม่ปล่อยนาง มองดูผมนางที่ขาวไปหมดแล้ว ในใจก็เจ็บปวดอย่างมาก น้ำตาก็เอ่อล้นดวงตา “เจ้าตายไปแล้ว ใครจะมาช่วยข้าเลี้ยงเด็กสองคนนี้?”

มามาหันไปมองดู เห็นท่านอ๋องอุ้มเด็กน้อยรูปงามสองคนไว้ นางหลงรักอย่างมาก “ดี รูปงามมาก ดีจริงๆ”

ฮวนซี หลิ่วหลิ่ว ซือถูจิ้ง หลิงลี่รออยู่ข้างหลัง ต่างก็น้ำตานองหน้า

หลีโม่กอดพวกเขาไว้ การร้องไห้ในครั้งนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ซือถูจิ้งเช็ดน้ำตายื่นท้องโตแล้วพูดว่า “เจ้าอย่าทำให้ข้าร้องไห้ เซียวเซียวบอกว่า ตาของข้าหากยังน้ำตาไหลอีกก็จะตาบอดแล้ว เจ้าช่างใจดำ สองปีมานี้ข้าต้องเสียน้ำตาไปเพื่อเจ้าตั้งเท่าไหร่?”

หลิ่วหลิ่วก็ท้องโตอีกแล้ว ใหญ่มาก ใหญ่กว่าก่อนหน้านี้อีก ใหญ่กว่าของซือถูจิ้งเสียอีก ท้องของซือถูจิ้งได้หกเดือนแล้ว หลิ่วหลิ่วเพิ่งสี่เดือนเอง

ซือถูเย้นอุ้มเด็กแฝดเดินเข้าไปอย่างหยิ่งยโส แล้วก็ให้เด็กๆเรียกขานทีละคน มาถึงตรงหน้ามามา หลีโม่พูดว่า “เรียกยาย”

มามาอึ้งไป แล้วรีบโบกมือ “ไม่ได้ ไม่ได้”

“มามา เราก็เหมือนแม่ลูกกัน หรือว่าท่านรังเกียจข้า” หลีโม่พูด

มามาก็น้ำตาไหลอีก “จะรังเกียจเจ้าได้อย่างไร ยินดีอย่างยิ่งด้วยซ้ำ”

“ยาย” เด็กทั้งสองเรียกพร้อมกัน

มามาอุ้มเด็กทั้งสองขึ้นมา พูดอย่างตื่นเต้น “เด็กดี เด็กดี”

ความผูกพันที่หลีโม่กับมามามีต่อกัน ทุกคนต่างก็รู้ดี ภาพนี้ ทุกคนยินดีด้วย

หลังจากที่หลีโม่ได้เจอเทียนอืนแล้ว ก็ได้อยู่อาศัยอยู่ที่บ้านคนตัดไม้สามเดือนค่อยกลับมา เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของคนตัดไม้ แล้วเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับเทียนอืน ยังไงก็แม่ลูกกัน สายเลือดเดียวกัน ใจสานใจ เวลาสามเดือนก็ผูกพันกันแล้ว และเทียนอืนก็ชอบเล่นกับหู่เถามาก หู่เถาเองก็รักน้องสาวคนนี้มาก ไปถึงไหนก็ชอบจูงมือนางไว้