พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 738

บทที่738 ความลับของพวกเรา

หลีโม่ยังไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ “ตำรับยาอยู่ที่ไหน？เอามาให้ข้าดูหน่อยได้ไหม？”

ซือถูจิ้งลุกขึ้นยืน เดินตรงมาที่ชั้นวางหนังสือ หยิบเอาหนังสือหลายเล่มออกมา แล้วยื่นมือไปค้น พลางหยิบเอากล่องไม้ออกมา

เมื่อเขาเดินกลับมา ก็เอากล่องไม้ยื่นส่งให้หลีโม่

หลีโม่รับเอามา ยื่นมือออกไปสัมผัสตรงลายสลักรูปดอกไม้ที่อยู่บนกล่อง ที่ทำจากไม้จันทร์แดง บนผิวของกล่องไม้แกะเป็นรูปแมลงมีพิษ ท่าทางดูดุร้าย

สำหรับด้านข้างของกล่องทั้งสองแกะเป็นรูปดอกบัว ที่ดอกบัวมีสัญลักษณ์ที่แปลว่าโชคดี อีกทั้งยังสลักลวดลายของเมฆ

กล่องไม้นั้นดูน่าจะมีอายุมาหลายปี ที่ด้านล่างมีรอยขีดข่วนอยู่บ้างกล้องไม้จันทร์แดงนั้นมีตัวลั่นดาลเอาไว้ นางค่อย ๆ ยื่นมือไปกดที่ตรงโลหะที่ยื่นออกมา กล่องไม้จันทร์แดงนั้นก็มีเสียงดังคลิก แล้วเปิดออก

ที่ด้านในของกล่องมีกระดาษพับหนึ่งที่วางเอาไว้อยู่

จำนวนหนึ่งพับ

หลีโม่หยิบเอาแผ่นแรก พิษจักจั่นสีทอง

แผ่นที่สอง ไสยศาสตร์

แผ่นที่สาม พิษงู

แผ่นที่สี่ พิษหิน

แผ่นที่ห้า พิษท่งหมิง

ที่ด้านล่าง ยังมีอีกพับหนึ่งที่มีจำนวนมาก

หลีโม่วางกล่องลง หยิบเอาตำรับยาพิษท่งหมิงออกมาดู “มด？งูอู่ปู้?แมงป่อง？แมงมุม？แมงมุมทรายหกตา？แมงป่องสีทอง？เลือดจากคนวางยาพิษโดยที่เต็มใจให้？”

ต้องเต็มใจให้ตามที่เขาว่ามาจริง ๆ ด้วย

หลีโม่วางตำรับยาลง พลางขมวดคิ้วขึ้นในทันที “พิษพวกนี้ ไอของอันดับแรก ๆ ก็ยังพาจะได้อยู่หรอกนะ แต่ว่าแมงมุมทรายหกตากับแมงป่องสีทองนี่จะไปหาจากที่ไหน？”

“ของพวกนี้น่ะหรอ ก็ไม่ลำบากอะไร มีแบบสำเร็จรูป” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรสีหน้าของซือถูเย้นถึงได้รู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น

“สำเร็จรูป？”หลีโม่จ้องมองที่เขาด้วยความสงสัย

ซือถูเย้นก้มหน้าลง “น้ำสมสายชู！”

“น้ำส้มสายชู？”น้ำเสียงของหลีโม่เยียบเย็นขึ้นเล็กน้อย “เจ้าจะบอกว่า น้ำส้มสายชูที่เจ้าให้ข้าดื่มมาโดยตลอด เป็นยาที่แช่ไว้ด้วยพิษพวกนี้หรอ？”

“ใช่แล้ว เป็นสุรามา” ซือถูเย้นกลอกตาไปมา

หลีโม่โกรธเสียจนนิ่งจะลึง พอดีขึ้นสักพัก นางก็ยกมือโบกไปมา “เจ้ายังมีอะไรที่ปิดบังข้าอยู่อีก？”

ซือถูเย้นส่ายหน้าอย่างรวดเร็วราวกับเป็นป๋องแป๋ง “ไม่นะ ครั้งนี้ไม่มีแล้ว”

หลีโม่ไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อยต่อเขา แล้วก็ดูที่หมายบอกเหตุตรงบริเวณด้านล่างของตำรับยา

เพียงแค่ว่า ตามคำอธิบายของอาเซ่อกูกู ช่างทำให้นางรู้สึกรับไม่ได้จริง ๆ

ที่ตรงนี้กล่าวเอาไว้ว่าต้องให้คนที่วางยาเต็มใจที่จะบริจาคเลือดมาให้สามหยด เพราะว่าในตอนที่วางยานั้นคนที่เป็นคนทำก็ตั้งใจให้เกิด พิษนั้นนับเป็นศาสตร์ในการสาปแช่ง มีพลังที่ควบคุมได้

พลังงานนี้ หลีโม่อธิบายไว้ว่าเป็นพลังความคั่งแค้นชิงชัง หรือไม่ก็เป็นวิญญาณของปีศาจ ถึงแม้ว่านางจะเป็นคนที่ข้ามมิติมา แต่นางก็ร่ำเรียนมาในสายแพทย์ตะวันตก ซึ่งมีความเป็นวิทยาศาสตร์ สำหรับเรื่องผีสางและเรื่องลี้ลับแปลกประหลาด ถึงแม้จะมีความขัดแย้งกัน แต่ต้องให้เชื่ออย่างลึกซึ้ง กลับไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อได้

“นี่เป็นสาเหตุที่ข้าไม่แก้พิษ จริง ๆ แล้วไม่ว่าจะแก้หรือไม่แก้พิษก็ไม่ได้สำคัญ ขอเพียงแค่เจ้าแปดไม่ตาย ข้าก็ไม่มีอันตรายอะไร”ซือถูเย้นอธิบาย

หลีโม่พูดขึ้น “เจ้าดูแลเขาไปได้ตลอดทั้งชีวิตหรอ？ต่อให้เขาไม่ถูกฆ่า ก็ต้องตายด้วยโรคภัยไข้เจ็บอยู่ดี”